Kategoria: Komentarze do Ewangelii

Czasem w naszej relacji do Pana Boga możemy kierować się logiką „Kali ukraść krowę – dobrze, Kalemu ukraść krowę – źle”. Kiedy my grzeszymy, ranimy innych ludzi i Boga, to bardzo chcemy, żeby Pan Bóg był wobec nas miłosierny. Czasem wręcz wymagamy, aby taki był i oburzamy się na Kościół, że głosi też Bożą sprawiedliwość. Natomiast jak ktoś zawini wobec nas, zwłaszcza jeśli jest to coś poważniejszego, to chcemy, aby Bóg go ukarał i to solidnie.

Tymczasem Bóg, nigdy nie przestając być sprawiedliwym, pragnie być miłosierny wobec każdego człowieka. Więcej, wymaga także od nas, abyśmy byli miłosierni. Do tego stopnia, że wpisał to wymaganie do jedynej modlitwy, której nas sam nauczył: „odpuść nam nasze winy jako i my odpuszczamy naszym winowajcom”. To bardzo duże wymaganie, ale ostatecznie tylko podążanie za nim może dać nam pokój serca. Człowiek kierujący się logiką zemsty niszczy przede wszystkim sam siebie. Bo nienawiść zjada własne dzieci.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Nie osądzaj, nie oceniaj, nie upominaj, nie wtrącaj się w nieswoje życie! Tego rodzaju uwagi możemy usłyszeć od osób, które spotykamy na swojej drodze. Tego rodzaju opinie, przekonania mogą być promowane w sferze publicznej. Czasami nawet określa się je jako postawy głęboko chrześcijańskie i ewangeliczne.

Sprawa jednak nie jest taka prosta. Dzisiejsze bowiem słowo z księgi proroka Ezechiela mówi, że nie tylko mamy prawo, ale wręcz obowiązek upominania.

Ewangelia przedstawia etapy, sposób w jaki to robić: „w cztery oczy, weź z sobą jeszcze jednego albo dwóch świadków, donieś Kościołowi”. A jeśli to wszystko zawiedzie i „nie usłucha niech ci będzie jak poganin i celnik”. Jednak nawet tak surowe działanie ma jeden cel: pobudzenie grzesznika do skruchy i pojednania.

Upominajmy więc, by pozyskać na nowo brata dla Chrystusa, a czyńmy to w duchu wiary i miłości braterskiej.

Ks. Tomasz Lis

Stać się codziennym pośmiewiskiem, każdego dnia być znieważanym. Doświadczając tego typu reakcji od ludzi zapewne podobnie jak Jeremiasz mielibyśmy chęć powiedzieć, że nie chcemy już służyć Panu, głosić Jego słowa.

Cierpieć, zapierać się samego siebie, wziąć swój krzyż, tracić swoje życie. Perspektywa tego rodzaju doświadczeń mogłaby zapewne wywołać w nas podobną reakcję do Piotra: niech nas Bóg broni przed czymś takim, oby to nigdy na nas nie przyszło.

Tego rodzaju reakcji z naszej strony nie trzeba się dziwić. To odzywa się nasza osłabiona natura, która szuka wygody i zadowolenia.

Dlatego świadomi swoich słabości wołajmy dziś, by Pan przemieniał nasze myślenie i zaszczepiał w nas miłość ku Niemu.

Ks. Tomasz Lis

Wielkie szczęście miał człowiek, który znalazł skarb. Mając świadomość jego wartości postanowił sprzedać wszystko, aby nabyć ziemię, w której się znajdował. Możemy przypuszczać, że jego wartość o wiele przewyższała wartość nabytej ziemi. Takim szczęśliwcem jest każdy, kto przynależy do królestwa Bożego. Otrzymaliśmy dar, którego nie moglibyśmy za żadną cenę nabyć. Jednak, jak to z darem bywa, często nie jest on doceniany.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Jezus dobitnie wyjaśnia tajemnicę zła, które jest na świecie i które dotyka każdego z nas. Dlaczego zatem, zaraz po tej przypowieści przedstawia dwie inne, ukazujące inny aspekt królestwa Bożego? Rozbieżność przytoczonych przez Niego przypowieści jest jednak pozorna. Zarówno przypowieść o ziarnku gorczycy jak i o kwasie mają zwrócić naszą uwagę na wewnętrzną siłę tkwiąca w małym ziarnie, a także na moc zakwasu, który przemienia ciasto tak, aby stało się przydatne do wypieku chleba. Królestwo Boże ma wewnętrzną moc przeciwstawienia się złu i w ostateczności pokonania go. Dlatego Syn Boży stał się człowiekiem, aby w sobie samym zadać ostateczny cios śmierci, która jest konsekwencją grzechu.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Przed Soborem Watykańskim II językiem liturgicznym była łacina, dziś używamy języków narodowych. Czy ta zmiana wpłynęła na nasze zaangażowanie w życie Kościoła? Sceptycy odpowiedzieliby, że niezbyt. Optymiści podkreślaliby, że pozwoliło to choćby na łatwiejszy udział we Mszy św. Jezus do swoich rodaków przemawiał w języku dobrze im znanym, a pomimo tego tak wielu zamknęło się na głoszoną przez Niego prawdę. Dlatego Jezus przestrzega: „Kto ma uszy, niechaj słucha!” Można bowiem słuchać, a nie usłyszeć.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Współczesny człowiek zapatrzony jest w niebo, ale nie dlatego, by szukać tam Boga, lecz po to, aby zdobywać nowe obszary podboju kosmosu. Chełpimy się zdobyczami techniki, cieszymy się rozwojem tzw. sztucznej inteligencji, jednak w sercu odczuwamy coraz większą pustkę. Dzieje się tak, ponieważ coraz częściej zapominamy, kim jesteśmy i do czego zostaliśmy stworzeni. Człowiek  bowiem odnajduje swoją wielkość i pełnię w Bogu, a do tego potrzeba nam wielkiej pokory na wzór Syna Człowieczego.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Gdyby jakikolwiek człowiek wypowiedział te słowa, a przecież od starożytności po czasy współczesne nie brakowało takich przykładów, nazwalibyśmy go tyranem lub szaleńcem. Jednakże te słowa wypowiada Syn Boży w imieniu swojego Ojca. Boga, który tak świat umiłował, że dał swojego Syna, abyśmy w Nim mieli życie wieczne. Pomimo tej wiedzy, trudno nam przyjąć stwierdzenie Jezusa jako oczywiste i obowiązujące. Być może dlatego, że tak trudno nam wypełniać w życiu przykazanie miłości Boga i bliźniego, tak jak nauczał nas Jezus Chrystus.

Ks. dr Waldemar R Macko

Jeremiasz w taki sposób opisuje dziś swoją sytuację: „Słyszałem oszczerstwo wielu. Wszyscy zaprzyjaźnieni ze mną wypatrują mojego upadku”. Sytuacja zamierzonego kłamstwa na swój temat, zdrada przyjaciela to niełatwe doświadczenie. To co spotkało Proroka, może spotkać i nas. Wobec potencjalnie takiego doświadczenia, a zarazem naturalnego pragnienia, by być dobrze ocenianym, postrzeganym, niechęci narażenia się innej osobie, presji dzisiejszego świata, by nikogo nie urazić możemy stracić jakiekolwiek chęci, by być świadkiem Chrystusa. A my jesteśmy wezwani, by nimi być w każdej sytuacji i bez względu na konsekwencje.

Dlatego Jezus świadom tego rodzaju trudności, a zarazem nierezygnujący z nas jako swoich świadków przychodzi dziś do nas ze słowami odwagi: „Nie bójcie się ludzi! Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą”. Daje inną perspektywę, perspektywę wieczności, a zarazem utwierdza nas, że nic bez woli jego Ojca nam się nie stanie.

Uwierzmy Jego słowom i zawierzmy się Jego osobie.

Ks. Tomasz Lis

W dzisiejszym drugim czytaniu św. Paweł głosi, że „Chrystus umarł za nas, jako za grzeszników, gdy jeszcze byliśmy bezsilni” i dodaje, że „przez krew Jego zostaliśmy usprawiedliwieni”, przez śmierć Jego Syna zostaliśmy pojednani z Bogiem, a „dostąpimy zbawienia przez Jego życie”. 

W Katechizmie Kościoła Katolickiego znajdziemy więcej na temat Usprawiedliwienia: Usprawiedliwienie zostało nam wysłużone przez Mękę Chrystusa, który ofiarował się na krzyżu jako żywa, święta i miła Bogu ofiara i którego krew stała się narzędziem przebłagania za grzechy wszystkich ludzi. Zostaje udzielone przez chrzest, sakrament wiary. Jego celem jest chwała Boga i Chrystusa oraz dar życia wiecznego. Usprawiedliwienie ustanawia współpracę między łaską Bożą i wolnością człowieka. Jest najdoskonalszym dziełem miłości Bożej objawionej w Jezusie Chrystusie i udzielonej przez Ducha Świętego. (KKK 1992-1994).

Żyjmy łaską chrztu, dbajmy o nieustanne trwanie w łasce uświęcającej i bądźmy Bogu wdzięczni za ten dar.

Ks. Tomasz Lis

Dzisiejsze czytania mogą nam wskazać co jest istotne i fundamentalne w przeżywaniu naszej wiary, zarazem przestrzec czego unikać i nad czym, z pomocą łaski Bożej, pracować.

Po pierwsze przez proroka Ozeasza Bóg wyrzuca swojemu ludowi, że jego miłość „podobna jest do chmur o świtaniu albo do rosy, która prędko znika”. Jest po prostu niestała, zmienna.

Po drugie mówiąc: „Miłości pragnę, nie krwawej ofiary, poznania Boga bardziej niż całopaleń” piętnuje zewnętrzne praktyki pobożne bez wewnętrznej przemiany, wysiłku nawrócenia i pomijanie tego co najistotniejsze czyli poznawania Boga i miłowania Go.

Po trzecie sam Jezus mówiąc, że przyszedł do tych, „którzy się źle mają” oraz, aby „powołać grzeszników” wzywa nas, by nieustannie stawać w prawdzie o sobie, o naszej grzeszności.

Pamiętając, że jesteśmy grzesznikami podejmujmy ciągły wysiłek ku coraz większej wierności w poznawaniu i miłowaniu Boga.

Ks. Tomasz Lis