Kategoria: Komentarze do Ewangelii

Pusty grób – świadectwo zmartwychwstania. Jan pisze, że dla niego to doświadczenie stało się przełomowym, jeśli chodzi o jego wiarę. Przyznaje się do tego, że uwierzył. Czyżby wcześniej nie wierzył w słowa Jezusa i w to, że jest On Mesjaszem? Oczywiście nie. Nie wierzył w zmartwychwstanie, ponieważ, jak sam przyznaje, nie wiedział czym ono jest. A przecież zmartwychwstanie jest kulminacyjnym wydarzeniem dzieła zbawczego. Bez wiary w zmartwychwstanie, jak pisze św. Paweł próżna jest nasza wiara.

ks. dr Waldemar R. Macko

Godzina Syna Człowieczego, Jego wywyższenie, paradoksalnie dokonało się na krzyżu. Nie o takiej chwale swojego Mistrza myśleli Jego najbliżsi – Apostołowie, a zwłaszcza synowie Zebedeusza, którzy pragnęli mieć szczególny udział w Jego Królestwie.      

A przecież Jezus wielokrotnie tłumaczył im, że Jego Królestwo nie jest z tego świata. My również pragniemy mieć jakieś doczesne profity z przynależności do Jezusa i Jego Kościoła. Często tak bywa. Bywa również i tak, że musimy wejść na drogę wyrzeczenia, a niekiedy również cierpienia. Najważniejsze jest jednak to, abyśmy w naszym życiu szukali chwały Boga, bo tylko tak możemy zasłużyć na życie wieczne.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Jeżeli szukamy wyjaśnienia różnego rodzaju zawirowań czy wręcz konfliktów na różnych płaszczyznach naszego życia, relacji społecznych, politycznych czy religijnych, to słowa Jezusa, które znajdujemy w dzisiejszej Ewangelii są doskonałym ich wytłumaczeniem. Światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność. Strach przed stanięciem w świetle prawdy objawionej skłania ludzi do trwania w ciemności, a tzw. poprawność polityczna utwierdza ich w tej postawie. Aby tę sytuację zmienić, trzeba nam uwierzyć, że „Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony”.

Ks. dr Waldemar R. Macko

W pierwszym czytaniu Bóg wystawia Abrahama na próbę. Próbę przedziwną, ma złożyć swojego jedynego syna, Izaaka, w ofierze. Można domniemywać, że on sam niewiele z tego rozumie, ale jest posłuszny Bożemu wezwaniu.

W Ewangelii Piotr, ale można przypuszczać, że i pozostali Apostołowie nie wie co ma powiedzieć wobec przemienienia się Jezusa i ukazania się Eliasza z Mojżeszem. Są jednak posłuszni poleceniu Jezusa, by nie rozpowiadać o tym co widzieli.

Nasza wiara jest rozumna. Mamy ją przeżywać w rozumny sposób. Jest jednak w naszym życiu, naszych bliskich i otaczającym świecie wiele rzeczy, których nie rozumiemy. Wiele cierpienia, bólu, niesprawiedliwości, prób, krzyży po ludzku ponad nasze siły.

Dlatego trzeba nam w każdej takiej sytuacji, wydarzeniu pamiętać, że On jest, jak pisze św. Paweł, Bogiem z nami, Bogiem, który usprawiedliwia, Bogiem, który za nas umarł i przyczynia się za nami.

Ks. Tomasz Lis

Zgodnie z modlitwą dzisiejszej kolekty, modlitwy wstępnej I Niedzieli Wielkiego Postu rozpoczynamy dziś „doroczne ćwiczenia wielkopostne”. Wynika z tego, że Kościół chce, byśmy cały Wielki Post potraktowali jako swego rodzaju ćwiczenia duchowe. Oczywiście podczas niego będą mniej (zwykłe dni tego okresu) lub bardziej intensywne (choćby rekolekcje parafialne) dni. Ale chodzi o wewnętrzną postawę, ukierunkowanie, gotowość ducha do wysiłku duchowego.

Idąc dalej w treści modlitwy dowiadujemy się, że mamy postępować „w rozumieniu tajemnicy Chrystusa”. Głównym celem naszych ćwiczeń ma być Osoba Pana Naszego Jezusa Chrystusa. Mamy poznawać Jego samego, Jego naukę, by Go coraz lepiej znać i coraz bardziej miłować.

I modlitwa kończy, że ma to skutkować „prowadzeniem świętego życia”, co dokonuje się „dzięki Jego łasce”. Efektem naszych wysiłków współpracy z Bożą łaską ma być coraz większe upodobnienie do Chrystusa, wierność Jego nauce, świętość.

Trudne, acz piękne wyzwanie przed nami w tym szczególnym czasie.

Ks. Tomasz Lis

Choroba duszy i choroba ciała. Dwie rzeczywistości, które dotykają człowieka. O chorobie ciała – trądzie jest mowa w pierwszym czytaniu. Chory dotknięty tą chorobą ma mieć: „rozerwane szaty, włosy w nieładzie, brodę zasłoniętą i wołać: Nieczysty, nieczysty! Na domiar tego ma mieszkać w odosobnieniu i to poza obozem. W tym przypadku oznaki choroby cielesnej są, na różnych płaszczyznach bardzo widoczne i doskwierające. Oczywiście nie zawsze tak jest. Nawet przy dzisiejszym rozwoju medycyny, nie wszystko i na czas dostrzeżemy.

Choroba duszy wydaje się być, szczególnie w dzisiejszym świecie trudniej dostrzegalna. Zanika dzisiaj poczucie grzechu. Grzech nie jest już nazywany grzechem, złem, ale wręcz jakimś dobrem. Człowiek chory na duszy może odnosić sukcesy, dobrze radzić sobie w życiu, być po ludzku szczęśliwy…            

To jednak choroba duszy jest dla chrześcijanina, każdego człowieka dramatem. Na czas nie uzdrowiona może prowadzić do śmierci wiecznej. Choroba ciała przeciwnie, przeżyta w zjednoczeniu z Chrystusem może być drogą uświęcenia.

Ks. Tomasz Lis

„Czyż nie do bojowania podobny byt człowieka?”. To zdanie pełne realizmu Hiob wypowiada zapewne także ze swego osobistego, niełatwego doświadczeni. My również, jeśli realnie patrzymy na życie i szczerze je przeżywamy powiedzieliśmy coś podobnego. Ile wysiłku trzeba podjąć, by utrzymać rodzinę, wychować dzieci, rzetelnie wywiązywać się ze swoich obowiązków zawodowych.

Niektórym może się wydawać, że podobne zasady nie obowiązują w życiu duchowym. Tu żaden wysiłek nie jest potrzebny, żadnej współpracy z łaską, wszyscy automatycznie trafiają do nieba. A to wierutne kłamstwo. Już w obrzędach chrztu święto, u początku naszego życia rodzice, którzy proszą o chrzest dla swego dziecka słyszą słowa modlitwy: „Ty wiesz, że te dzieci  będą narażone na pokusy tego świata i będą musiały walczyć przeciwko zasadzkom szatana”.

Przeciwnikiem naszego zbawienia jest szatan, świat i słabość naszej natury. Umocnieni Bożą łaską podejmujmy walkę o nasze zbawienie.

Ks. Tomasz Lis

Nauczanie Jezusa w Kafarnaum oraz wypędzenie ducha nieczystego ludzie komentują: „Co to jest? Nowa jakaś nauka z mocą”. Chrystus działa gestis verbisque – przez słowa i czyny. Włącza się ten sposób w logikę działania Boga od początku historii zbawienia. Bóg oznajmiał swoje słowo Narodowi Wybranemu przez proroków i popierał swoje obietnice czynami. Bez czynów Jego słowa byłyby puste – obietnice troski i przymierza byłyby bez pokrycia. Bez słów czyny byłyby niezrozumiałe – Izraelici myśleliby, że bitwy, które wygrywają, czy ziemie, które zdobywają to ich zasługa, a nie dar od Boga. Bóg działa w życiu każdego z nas. Warto słuchać słowa Bożego, które będzie nam wyjaśniać i wskazywać to Boże działanie w konkretnych wydarzeniach naszej codzienności.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Dzisiejszy fragment z Ewangelii według św. Mateusza, to jedno z tych miejsc, gdzie Ewangelista streszcza bardzo wiele nauk Jezusa w jednym zdaniu: „Odtąd począł Jezus nauczać i mówić: «Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie»”. Mimo że Chrystus pojawiał się w wielu miejscowościach i wygłosił wiele mów, to autor relacji, uważa, że dla naszego zbawienia wystarczy streścić je w tym jednym zdaniu. Jakże więc ważne musi być to zdanie!

Wydaje się, że w dzisiejszych czasach zapomina się o pierwszej części tego zdania. Przekaz Ewangelii ogranicza się do „bliskie jest już królestwo niebieskie”, albo „przyszło już do was królestwo niebieskie”. Innymi słowy, głosi się Chrystusa, który pochyla się nad każdym człowiekiem: grzesznym, niewierzącym, pogubionym, uwikłanym w nałogi, wyznającym różne ideologie. I to jest prawda. Ale jest jeszcze pierwsza część zdania, czyli wezwanie do nawrócenia. Spotkanie z Chrystusem wzywa do odwrócenia się od swojej złej drogi i pójścia za Zbawicielem – jedynym Zbawicielem świata. Taka jest pełna prawda o królestwie Bożym.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Dzisiejsze opowiadanie o Samuelu jest bardzo piękne, gdyż pokazuje jak młody prorok uczy się słuchać słowa Boga. Słyszy wzywający go głos, ale nie umie w nim jeszcze rozpoznać głosu Boga. Dopiero kapłan Heli, jego nauczyciel, wyjaśnia mu, co dzieje się w jego sercu. Podobnie uczniowie Jana, nie są w stanie rozpoznać jeszcze Mesjasza, chociaż w scenie poprzedzającej dzisiejszy fragment Jan Chrzciciel wskazywał już Baranka Bożego. Ich nauczyciel musi to zrobić jeszcze raz, a oni idąc za jego wskazaniami, pójdą za Jezusem i  nawiążą z Nim własną relację. Nasze życie też jest ciągłą nauką rozpoznawania głosu Boga, który wzywa nas jak Samuela, po imieniu. Czasem jednak trudno ten głos rozpoznać. Nie wahajmy się korzystać z różnych pomocy, jak kapłani, inni świadkowie wiary, książki, katechezy, które pomogą nam usłyszeć głos Zbawiciela.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek