Kategoria: Komentarze do Ewangelii

W dzisiejszym fragmencie Ewangelii według św. Jana pojawia się ciekawe sformułowanie. Jan Chrzciciel mówi o podchodzącym do niego Jezusie Chrystusie: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata”. Nie mówi, tak jak my podczas Mszy Świętej, „grzechy świata”, ale „grzech świata”. Czym jest ten „grzech świata”? Jan Paweł II w swoich katechezach wyjaśnia, że „grzechy osobiste popełniane przez ludzi tworzą jakby «środowisko grzechu», a ono ze swej strony stwarza warunki do nowych grzechów osobistych; niejako pcha ku nim poszczególnych ludzi. Tak więc «grzech świata» nie utożsamia się z grzechem pierworodnym, lecz stanowi jakby syntezę, sumę jego następstw w dziejach poszczególnych pokoleń i z kolei całej ludzkości” (Katechezy o grzechu, 5.11.1986).

Dzisiejsza Ewangelia przypomina nam więc, że Baranek Boży, złożony w ofierze za każdego z nas, nie tylko oczyszcza nas z grzechów osobistych, ale także wyrywa nas ze „środowiska grzechu”, w które jesteśmy uwikłani. Dlatego koniecznie musimy trwać przy Jezusie Chrystusie, aby na nowo nie zanurzyć się w złu.

Ks. Maciej Raczyński-Rożek

„Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie” – takie słowa wypowiada Bóg Ojciec nad Jezusem Chrystusem podczas Jego chrztu w Jordanie. Ukazuje się też Duch Święty w postaci gołębicy, który potwierdza prawdziwość tego, co zostało powiedziane. Inaczej można by to wyrazić, że Duch Święty przynosi te niezwykle głębokie słowa Ojca Jezusowi Chrystusowi – „Tyś jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie”.

Każdy z nas chrześcijan, dzięki sakramentowi chrztu świętego, stał się dzieckiem Bożym, synem w Synu. Można powiedzieć, że w Duchu Świętym Bóg Ojciec wypowiedział nad nami te same słowa: „Tyś jest mój Syn umiłowany”. Dzieje się tak nie tylko w momencie chrztu, ale w każdej chwili naszego życia. Warto sobie to przypominać, zwłaszcza kiedy czujemy się niepotrzebni, bezwartościowi lub opuszczeni przez Boga. Każdy z nas jest umiłowanym dzieckiem Ojca, i każdemu powtarza On nieustannie: „Potrzebuję cię! Powołałem cię i posłałem, i liczę na ciebie!”

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

W dzisiejszych czasach wśród chrześcijan wypowiadamy bez wahania takie zdania jak „Bóg umarł na krzyżu”, albo „Bóg się rodzi”, albo „ma granice Nieskończony”. Ale czy tak w ogóle można mówić? Z rozumowego punktu widzenia te stwierdzenia nie mają sensu: Bóg, który jest odwieczny, nie może ani się urodzić, ani umrzeć, ani mieć granic. Nad tymi tematami zastanawiali się dwaj wielcy teologowie w V wieku, Nestoriusz i Cyryl, którzy pokłócili się o to, czy Maryję można nazywać „Bogarodzicą” (Bożą Rodzicielką)? Przecież człowiek nie może urodzić Boga. Ostatecznie Kościół orzekł na Soborze w Efezie (431 r.), że od czasów Pana Jezusa takie zdania mają sens, a Maryja była „Bożą Rodzicielką”, ponieważ Jezus Chrystus był prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem w jednej osobie.

W uroczystość Bożej Rodzicielki zadziwmy się na nowo nad tą prawdą, że prawdziwy Bóg naprawdę stał się człowiekiem, aby być „Bogiem z nami” – Emmanuelem.

Ks dr Maciej Raczyński-Rożek

Zadziwiające są Boże drogi. Na pewnym etapie kroczenia nimi trudne do zrozumienia. Bo taka jest rzeczywistość wiary. Nawet moment przyjęcia Chrystusa, moment wcielenia jest naznaczony niewiadomą, z którą wiąże się  cierpienie. Niepewnością zrodzoną z niezrozumienia, bólu serca św. Józefa, które staje wobec tajemnicy, burzącej Jego życiowe plany. Drogi zbawienia, na których chce towarzyszyć nam Bóg, nieraz będą wymagać i od nas przyjęcia Bożej propozycji, krzyżującej nasze osobiste plany. Wtedy trzeba zaufać, że jest to konieczne, do cudu narodzin Boga w moim życiu.  

Ks. Maciej Czapliński

Zwróćmy uwagę jak Jezus charakteryzuje postawę ludzi przed potopem: „jedli i pili, żenili się i za mąż wydawali”. Możemy powiedzieć, że tak przecież wygląda ludzkie życie, oczywiście w znacznym uproszczeniu. A gdzieś w tle Noe buduje Arkę, aby ocalić niektórych przed klęską, która jest skutkiem ludzkiego grzechu. Na czym zatem polegał błąd tych pozostałych? Właśnie na tym, że nie widzieli świata wokół siebie – Noego, który widział przyszłość i do niej się przygotowywał. Ktoś może powiedzieć, że to niesprawiedliwe. Każdy z nas jest różny, posiada różne zdolności, obdarowany jest inną wrażliwością i postrzeganiem rzeczywistości. To prawda, dlatego Jezus poucza nas, abyśmy byli czujni. Byśmy kształtowali w sobie umiejętność przewidywania skutków naszego działania.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Możemy wzruszyć się słowami drugiego ze skazanych wraz z Jezusem. Jego postawa sprawiła, że otrzymał obietnicę raju. Jednak w tej scenie padają jeszcze ważniejsze słowa, te wypowiedziane przez Jezusa na samym początku: „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią.” Doświadczając ogromu cierpienia haniebnej śmierci, Jezus wypełnia do końca wolę swego Ojca. Nie złorzeczy, nie przeklina, po kres swego ziemskiego życia zachowuje tę miłość, której nauczał.

Aby być uczniem Chrystusa, nie wystarczy w pokorze przeżywać własne cierpienie, ale trzeba jeszcze umieć znosić je z miłością.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Podziw dla piękna świątyni wyrażony przez bliżej nieokreślone osoby, jest okazją do przekazania prawdy o przemijalności rzeczywistości doczesnej. Jednak obraz, jaki przedstawia Jezus w swojej wypowiedzi, napawa lękiem. Czy rzeczywiście Bóg tego chce dla człowieka? Czy taka jest Jego wola? To, że doświadczamy wojen, cierpienia i nienawiści, nie oznacza, że Bóg takim stworzył świat,ale że takie są konsekwencje naszego grzechu.  Poprzez doświadczenie kruchości i tragizmu ludzkiej egzystencji, łatwiej przychodzi nam zrozumieć dlaczego trzeba było, aby Syn Boży stał się człowiekiem.

Ks. dr Waldemar Macko

Saduceusze, którzy nie wierzą w zmartwychwstanie ciała ludzkiego, posługując się dość przewrotnym przykładem, chcieli podważyć nauczanie Jezusa, w którym wzywa do podążania drogą, prowadzącą do królestwa niebieskiego.

Jednakże, posługując się wybranym przez siebie przykładem, popełnili kilka logicznych błędów, obnażając w ten sposób swoją ignorancję, nieznajomość Pisma, na które się powoływali, a przede wszystkim wybiórczość jego stosowania.

Możemy z pewnego rodzaju politowaniem patrzć, jak Jezus wykazuje ich błędy. Byłoby jednak wielkim zaniedbaniem z naszej strony, gdybyśmy nie zrewidowali naszego rozumienia prawdy objawionej i stosowania jej w naszym życiu. Musimy więc zapytać samych siebie czy przypadkiem, tak jak saduceusze, nie odnosimy się do Pisma Świętego tylko wtedy, gdy jest nam to wygodne, a w przeciwnych sytuacjach całkowicie o nim zapominamy.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Autor księgi Mądrości mówi dziś o Bogu: „Miłujesz bowiem wszystkie byty, niczym się nie brzydzisz, co uczyniłeś” oraz dodaje „Jakżeby coś trwać mogło, gdybyś Ty tego nie chciał”.

To słowa ogromnej wagi dla każdego z nas, a szczególnie dla tych, którzy przeżywają obecnie jakieś trudne chwile podważające wręcz sens i celowość ich życia. Bóg przypomina nam, że powołał nas do życia z miłości. Pan przypomina nam, że skoro nasze życie doczesne wciąż trwa to znaczy, że On tego chce.

Jednak, gdyby  pomimo tych zapewnień Boga, zły duch – przeciwnik naszego zbawienia próbował nam wmówić, że może dotyczą one innych, niektórych ale nie nas. Słowa Psalmu: „Pan jest dobry dla wszystkich i podnosi wszystkich zgnębionych” nie pozostawiają wątpliwości że dotyczą one wszystkich. Nie wątpmy, więc w sensowność naszego życia w każdej sytuacji.

Ks. Tomasz Lis

„Pan jest sędzią, który nie ma względu na osoby” mówi nam dzisiaj pierwsze czytanie z księgi Mądrości Syracha, a św. Paweł dopowiada, że Bóg jest sprawiedliwym Sędzią. To pocieszająca prawda o Bogu w kontekście nas – ludzi.

Nasze pochodzenie, status społeczny, wykształcenie, zdolności, poziom inteligencji, nasze upadki i grzeszność nie są przeszkodą dla Boga, by nas usprawiedliwić, by być blisko nas.

Jest jednak coś co nas na Boga otwiera lub zamyka, robi przestrzeń dla Jego działania lub wręcz przeciwnie. Służba Panu z upodobaniem, pokorna modlitwa, skruszone serce, postawa na wzór celnika otwiera nas na Boga. Zadufanie w sobie, pycha, buta, próżność, pogardzanie innymi, postawa na wzór faryzeusza przeciwnie, zamyka nas na Boże działanie.

Prośmy dzisiaj słowami celnika: „Boże, miej litość dla mnie, grzesznika” o właściwą postawę przed Bogiem.

Ks. Tomasz Lis

„Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?”. To dramatyczne pytanie Jezusa, które pada w kontekście wezwania do wiernej i nieustającej modlitwy wskazuje na ogromne znaczenie wiary w naszym życiu. Słowo z dzisiejszej niedzieli ukazuje jej wpływ na wiele wymiarów naszego życia.

Jest to wymiar modlitwy. Tylko ten, kto wierzy w Boga podejmuje modlitwę. Tylko ten, kto wierzy w Boga – troskliwego Ojca podejmuje wytrwałą, pełną ufności modlitwę.

Jest to wymiar stosunku do Pisma świętego. Tylko człowiek wierzący uważa Pismo święte za „natchnione przez Boga i pożyteczne”. „Pożyteczne do nauczania, do przekonywania, do poprawiania, do wychowywania w sprawiedliwości”. Szanuje je i znajduje dla niego szerokie zastosowanie.

Jest to wymiar świadectwa. Tylko ten, kto wierzy w „Chrystusa Jezusa , który będzie sądził żywych i umarłych” będzie głosił Dobrą Nowinę, głosił ją w każdej sytuacji, napominał, podnosił na duchu. Czy Chrystus już dziś znajduje wiarę u mnie?

Ks. Tomasz Lis

„Jak długo, Panie, mam wzywać pomocy – a Ty nie wysłuchujesz? Wołam do Ciebie: Na pomoc! – a Ty nie wysłuchujesz”. Dwa razy, zdanie po zdaniu pojawia się zarzut Proroka, że Pan nie przychodzi mu z pomocą, gdy on uporczywie woła. To poważny zarzut, bo uderza w istotne przymioty Boga, takie jak to, że jest dobry, sprawiedliwy, troszczy się o człowieka.

Myślę, że podobne odczucia wobec Boga mogą pojawiać się w naszym życiu, na skutek różnorodnych, trudnych doświadczeń, ale jako „porządni” katolicy nie mamy odwagi tak szczerze stawać przed Panem. Dziś Bóg przez proroka Habakuka chce nas zachęcić do postawy szczerości przed Nim.

Zarazem potwierdza, że jest sprawiedliwy i nie jest mu obojętny los człowieka i to jak postępuje: „Oto zginie ten, co jest ducha nieprawego, a sprawiedliwy żyć będzie dzięki swej wierności”. Jedynie wzywa do cierpliwego oczekiwania, aż wszystko co zamierzył się wypełni. Bądźmy więc cierpliwi, rozpalajmy w sobie na nowo charyzmat Boży i prośmy o głębszą wiarę.

Ks. Tomasz Lis