Kategoria: Komentarze do Ewangelii

Jeremiasz w taki sposób opisuje dziś swoją sytuację: „Słyszałem oszczerstwo wielu. Wszyscy zaprzyjaźnieni ze mną wypatrują mojego upadku”. Sytuacja zamierzonego kłamstwa na swój temat, zdrada przyjaciela to niełatwe doświadczenie. To co spotkało Proroka, może spotkać i nas. Wobec potencjalnie takiego doświadczenia, a zarazem naturalnego pragnienia, by być dobrze ocenianym, postrzeganym, niechęci narażenia się innej osobie, presji dzisiejszego świata, by nikogo nie urazić możemy stracić jakiekolwiek chęci, by być świadkiem Chrystusa. A my jesteśmy wezwani, by nimi być w każdej sytuacji i bez względu na konsekwencje.

Dlatego Jezus świadom tego rodzaju trudności, a zarazem nierezygnujący z nas jako swoich świadków przychodzi dziś do nas ze słowami odwagi: „Nie bójcie się ludzi! Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą”. Daje inną perspektywę, perspektywę wieczności, a zarazem utwierdza nas, że nic bez woli jego Ojca nam się nie stanie.

Uwierzmy Jego słowom i zawierzmy się Jego osobie.

Ks. Tomasz Lis

W dzisiejszym drugim czytaniu św. Paweł głosi, że „Chrystus umarł za nas, jako za grzeszników, gdy jeszcze byliśmy bezsilni” i dodaje, że „przez krew Jego zostaliśmy usprawiedliwieni”, przez śmierć Jego Syna zostaliśmy pojednani z Bogiem, a „dostąpimy zbawienia przez Jego życie”. 

W Katechizmie Kościoła Katolickiego znajdziemy więcej na temat Usprawiedliwienia: Usprawiedliwienie zostało nam wysłużone przez Mękę Chrystusa, który ofiarował się na krzyżu jako żywa, święta i miła Bogu ofiara i którego krew stała się narzędziem przebłagania za grzechy wszystkich ludzi. Zostaje udzielone przez chrzest, sakrament wiary. Jego celem jest chwała Boga i Chrystusa oraz dar życia wiecznego. Usprawiedliwienie ustanawia współpracę między łaską Bożą i wolnością człowieka. Jest najdoskonalszym dziełem miłości Bożej objawionej w Jezusie Chrystusie i udzielonej przez Ducha Świętego. (KKK 1992-1994).

Żyjmy łaską chrztu, dbajmy o nieustanne trwanie w łasce uświęcającej i bądźmy Bogu wdzięczni za ten dar.

Ks. Tomasz Lis

Dzisiejsze czytania mogą nam wskazać co jest istotne i fundamentalne w przeżywaniu naszej wiary, zarazem przestrzec czego unikać i nad czym, z pomocą łaski Bożej, pracować.

Po pierwsze przez proroka Ozeasza Bóg wyrzuca swojemu ludowi, że jego miłość „podobna jest do chmur o świtaniu albo do rosy, która prędko znika”. Jest po prostu niestała, zmienna.

Po drugie mówiąc: „Miłości pragnę, nie krwawej ofiary, poznania Boga bardziej niż całopaleń” piętnuje zewnętrzne praktyki pobożne bez wewnętrznej przemiany, wysiłku nawrócenia i pomijanie tego co najistotniejsze czyli poznawania Boga i miłowania Go.

Po trzecie sam Jezus mówiąc, że przyszedł do tych, „którzy się źle mają” oraz, aby „powołać grzeszników” wzywa nas, by nieustannie stawać w prawdzie o sobie, o naszej grzeszności.

Pamiętając, że jesteśmy grzesznikami podejmujmy ciągły wysiłek ku coraz większej wierności w poznawaniu i miłowaniu Boga.

Ks. Tomasz Lis

Bóg stopniowo objawia się człowiekowi. W pierwszym czytaniu objawia się Mojżeszowi na górze Synaj jako: „BÓG miłosierny i łagodny, nieskory do gniewu, bogaty w łaskę i wierność”. W dzisiejszej Ewangelii dowiadujemy się z dialogu Jezusa z Nikodemem, że: „Tak BÓG umiłował świat, że SYNA swego Jednorodzonego dał, aby każdy kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne”. Tak, więc Bóg kieruje się miłością wobec świata i ma Jednorodzonego Syna. Na zakończenie dzisiejszego drugiego czytania św. Paweł pozdrawia braci słowami: „Łaska PANA Jezusa Chrystusa, miłość BOGA i dar jedności w DUCHU ŚWIĘTYM niech będą z wami wszystkimi”. To słowa, są bardzo podobne do tych, które możemy usłyszeć na samym początku Mszy św.

            Ostatecznie na podstawie Bożego objawienia wierzymy w jednego Boga w trzech Osobach, w Trójcę Przenajświętszą. „Gdzie miłość, tam jest Trójca: Miłujący, Umiłowany i Źródło Miłości” pisał św. Augustyn, a papież Benedykt XVI dodawał: „Bóg nie jest samotnością, lecz doskonałą wspólnotą”. Kontemplujmy tę Tajemnicę i żyjmy nią.

Ks. Tomasz Lis

W opisie relacjonującym zesłanie Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy słyszymy o jednym z darów, jakiego doświadczyli obecni w Wieczerniku: „Przebywali wtedy w Jeruzalem pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak tamci przemawiali w jego własnym języku” (Dz 2,5-6). Dzięki Duchowi Świętemu uczniowie umieli przemawiać do każdego w jego własnym języku. To niezwykle ważny dar i aktualny po dzień dzisiejszy. Każdy z nas mówi bowiem w swoim własnym języku, nawet w ramach jednej rodziny. Inaczej myśli mąż i ojciec, inaczej żona i matka, jeszcze inaczej dzieci. Abyśmy mogli się wzajemnie zrozumieć, musimy przemówić do drugiego w jego własnym języku. Prośmy Ducha Świętego, zwłaszcza w Jego święto, aby udzielał nam tego daru.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Moment Wniebowstąpienia Pana Jezusa, o którym dzisiaj słuchamy w liturgii Słowa, był w pewnym sensie momentem przełomowym w życiu uczniów Chrystusa. Nie oznacza On nieobecności Mistrza pośród nich. Słyszymy w Ewangelii Mateusza, że przed Wniebowstąpieniem obiecuje: „Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28,20). Jednak ta obecność będzie miała inny wymiar. Od kiedy Chrystus wstąpi do nieba nie będzie się już ukazywał w swoim zmartwychwstałym ciele. Jak notuje Łukasz w pierwszym czytaniu, robił to przez czterdzieści dni, aby przekonać swoich uczniów, że żyje i nauczyć ich nowego sposobu spotykania się ze sobą. Tym „sposobem” czy też „miejscem” jest Kościół, wspólnota wierzących. W niej działa Duch Święty, który pozwala spotkać żywego Chrystusa. Nie dajmy się uwieść sloganom typu: „Bóg tak, Kościół nie”, bo nie ma pewniejszego miejsca spotkania z Bogiem niż wspólnota Kościoła.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

W dzisiejszym czytaniu z Ewangelii według św. Jana słyszymy fragment, gdzie Jezus przygotowuje uczniów na swoje odejście, na czas, kiedy „świat już Go nie będzie widział”. Zapewnia swoich uczniów z wielką troską: „Nie zostawię was sierotami”. Zamiast siebie Chrystus obiecuje, że pośle „innego Parakleta”. Chodzi oczywiście o Ducha Świętego. Duch Święty jest naszym Parakletem, czyli Pocieszycielem i Obrońcą, dlatego nie jesteśmy sierotami. Mamy do kogo się zwrócić, gdy jesteśmy w opałach, i kiedy ogarnia nas ciemność smutku. Warto przywoływać pomocy Trzeciej Osoby Trójcy Świętej. Korzystajmy z tego daru, jaki pozostawił nam Chrystus.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Dzisiejsze drugie czytanie z 1. Listu św. Piotra ukazuje nam Pana Jezusa Chrystusa posługując się obrazem kamienia. Chrystus zostaje określony jako „żywy kamień”. Obraz staje się zrozumiały, kiedy autor listu określa także uczniów Jezusa jako „żywe kamienie”, z których zbudowana jest świątynia, jaką jest Kościół. W tym zbiorze kamieni, Pan zostaje określony jako kamień węgielny, fundament, Ten, na którym opierają się wszystkie inne kamienie. Pojawia się jednak jeszcze jedno określenie w odniesieniu do Chrystusa: jest On „skałą/kamieniem potknięcia”. Ci, którzy odrzucają Słowo Boże, potykają się o ten kamień. Ta cecha nauki Chrystusa jest ciągle aktualna. Ci, którzy nie chcą akceptować zasad Ewangelii, będą się o nie potykać jak o kamień na drodze. Będą próbowali go odrzucić na bok, żeby iść spokojnie drogą grzechu i potępienia. Zbawiciel nie chce jednak na to pozwolić i dlatego ciągle staje na ich drodze, stając się „kamieniem potknięcia”. Jako żywe kamienie, mamy w tym udział także my. To dlatego tak często próbuje odrzucić się chrześcijaństwo. Niech nie prowadzi nas to do zniechęcenia, ale do jeszcze wierniejszego trwania przy Panu, bo tylko na nim można trwale budować.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

W relacjach Ewangelii znajdujemy tylko dwa fragmenty, w których jest mowa o tym, że Jezus zapłakał. Dzisiejszy, w którym słyszymy, że Jezus zapłakał przy grobie Łazarza i drugi, wspomniany w Ewangelii Łukasza, kiedy Jezus, zbliżając się w swoim triumfalnym wjeździe do Jerozolimy, zapłakał nad całym miastem, które nie rozpoznało czasu swojego nawiedzenia.

Także słowa Jezusa skierowane do płaczących nad Nim niewiast w czasie drogi krzyżowej potwierdzają, że smutek wyrażony przez płacz dotyczy całej, pogrążonej w śmierci ludzkości. Nie tylko Łazarz czy ówcześni mieszkańcy Jerozolimy są obiektem troski Jezusa, ale my wszyscy, wszyscy ludzie od zarania dziejów. I dlatego postanowił nas wszystkich wybawić od śmierci poprzez Swoją mękę i śmierć na krzyżu.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Ostatnie zdania, tego dość długiego fragmentu Ewangelii wyjaśniają nam główne przesłanie całego wydarzenia. Można być niewidomym, ale można także być zaślepionym. Między jednym i drugim nie ma też związku przyczynowego. Ci, którzy dobrze widzą mogą być zaślepieni, a niewidomi mogą mieć serce szeroko otwarte na Boga i drugiego człowieka. To, co nas zaślepia, to przede wszystkim nasz grzech. Nie trzeba zbytniego wysiłku, aby dostrzec, jak wiele w naszych relacjach jest niewłaściwych zachowań. Tym, który może nas z tego uleczyć jest Bóg i Jego bezinteresowna miłość.

Ks. dr Waldemar R. Macko