Kategoria: Komentarze do Ewangelii

Nauczanie Jezusa w Kafarnaum oraz wypędzenie ducha nieczystego ludzie komentują: „Co to jest? Nowa jakaś nauka z mocą”. Chrystus działa gestis verbisque – przez słowa i czyny. Włącza się ten sposób w logikę działania Boga od początku historii zbawienia. Bóg oznajmiał swoje słowo Narodowi Wybranemu przez proroków i popierał swoje obietnice czynami. Bez czynów Jego słowa byłyby puste – obietnice troski i przymierza byłyby bez pokrycia. Bez słów czyny byłyby niezrozumiałe – Izraelici myśleliby, że bitwy, które wygrywają, czy ziemie, które zdobywają to ich zasługa, a nie dar od Boga. Bóg działa w życiu każdego z nas. Warto słuchać słowa Bożego, które będzie nam wyjaśniać i wskazywać to Boże działanie w konkretnych wydarzeniach naszej codzienności.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Dzisiejszy fragment z Ewangelii według św. Mateusza, to jedno z tych miejsc, gdzie Ewangelista streszcza bardzo wiele nauk Jezusa w jednym zdaniu: „Odtąd począł Jezus nauczać i mówić: «Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie»”. Mimo że Chrystus pojawiał się w wielu miejscowościach i wygłosił wiele mów, to autor relacji, uważa, że dla naszego zbawienia wystarczy streścić je w tym jednym zdaniu. Jakże więc ważne musi być to zdanie!

Wydaje się, że w dzisiejszych czasach zapomina się o pierwszej części tego zdania. Przekaz Ewangelii ogranicza się do „bliskie jest już królestwo niebieskie”, albo „przyszło już do was królestwo niebieskie”. Innymi słowy, głosi się Chrystusa, który pochyla się nad każdym człowiekiem: grzesznym, niewierzącym, pogubionym, uwikłanym w nałogi, wyznającym różne ideologie. I to jest prawda. Ale jest jeszcze pierwsza część zdania, czyli wezwanie do nawrócenia. Spotkanie z Chrystusem wzywa do odwrócenia się od swojej złej drogi i pójścia za Zbawicielem – jedynym Zbawicielem świata. Taka jest pełna prawda o królestwie Bożym.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Dzisiejsze opowiadanie o Samuelu jest bardzo piękne, gdyż pokazuje jak młody prorok uczy się słuchać słowa Boga. Słyszy wzywający go głos, ale nie umie w nim jeszcze rozpoznać głosu Boga. Dopiero kapłan Heli, jego nauczyciel, wyjaśnia mu, co dzieje się w jego sercu. Podobnie uczniowie Jana, nie są w stanie rozpoznać jeszcze Mesjasza, chociaż w scenie poprzedzającej dzisiejszy fragment Jan Chrzciciel wskazywał już Baranka Bożego. Ich nauczyciel musi to zrobić jeszcze raz, a oni idąc za jego wskazaniami, pójdą za Jezusem i  nawiążą z Nim własną relację. Nasze życie też jest ciągłą nauką rozpoznawania głosu Boga, który wzywa nas jak Samuela, po imieniu. Czasem jednak trudno ten głos rozpoznać. Nie wahajmy się korzystać z różnych pomocy, jak kapłani, inni świadkowie wiary, książki, katechezy, które pomogą nam usłyszeć głos Zbawiciela.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

„Bo jak niebiosa górują nad ziemią, tak drogi moje – nad waszymi drogami i myśli moje – nad myślami waszymi”. Prorok Izajasz przypomina nam dzisiaj tę podstawową prawdę naszej wiary – mianowicie, że Bóg jest Kimś nieskończenie nas przewyższającym, a w związku z tym, Jego plany mogą przekraczać naszą logikę, nasze plany czy pomysł na życie. Ponadto, prorok zapewnia, że Boże plany są dla nas zbawienne i przyniosą nam dobro. Warto do tych dwóch prawd ciągle wracać, bo w sposób naturalny pojawia się w człowieku przekonanie, że to on posiada mądrość, że to on wie, co dla niego w życiu najlepsze i sprowadza Boga do osoby, który ma mu tylko pomagać w wypełnianiu jego planów. Tymczasem w wierze jest dokładnie odwrotnie.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Umiejętność patrzenia na drugiego człowieka poprzez pryzmat wcielenia Syna Bożego to wyjątkowa zdolność. W Kościele na przestrzeni wieków możemy wskazać wiele osób obdarzonych takim charyzmatem. Możemy przywołać postać św. Franciszka czy też naszego rodaka św. brata Alberta. Jednak nie wszyscy osiągają umiejętność totalnego poświęcenia się najuboższym, choć każdy z nas jest wezwany do niesienia pomocy ludziom, będącym w potrzebie. Jakże inaczej mielibyśmy realizować to podstawowe przykazanie, jakim jest przykazanie miłości Boga i bliźniego? Nie deklaracje bowiem lecz konkretne działania określają nas jako ludzi wierzących.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Na tę przypowieść powinniśmy spojrzeć nieco szerzej, nie ograniczając się jedynie do analizowania mniejszych czy większych umiejętności, jakimi zostaliśmy obdarowani. W naszym rozważaniu niech talentem będą wszelkiego rodzaju dobra, jakich nam udziela Bóg. Tak łatwo jest nam przechodzić do porządku dziennego w kwestii daru, jakim jest życie. Niekiedy w ogóle się nad tym nie zastanawiamy. Może jedynie w chwilach, kiedy tracimy kogoś bliskiego, zauważamy kruchość i przemijalność naszej egzystencji. Dlatego trzeba rozwijać cnotę roztropności, aby nasze życiowe decyzje uwzględniały, a wręcz były ukierunkowane na osiągnięcie najwyższego dobra – życia wiecznego.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Przypowieść o dziesięciu pannach przypomina nam tę zasadniczą prawdę, że choć wszyscy jesteśmy zaproszeni do udziału w Królestwie Bożym, jak goście na przyjęcie weselne pana młodego, to nie wszyscy Je posiądziemy. Choć jest Ono wysłużone męką i śmiercią naszego Pana i ofiarowane nam jako dar, to jednak od nas zależy czy ten dar w sposób właściwy wykorzystamy. Przykład panien nierozsądnych nich będzie dla nas przestrogą. Natomiast postawa panien roztropnych niech będzie zachętą do podejmowania właściwych decyzji życiowych.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Gdybyśmy wzięli sobie do serca wskazania, które słyszymy w tym fragmencie Ewangelii, nasze życie stałoby się o wiele prostsze i łatwiej byłoby nam pokonywać różnego rodzaju trudności. Dlaczego? Ponieważ jednomyślne dążenie do dobra jednoczyłoby nas, a nie dzieliło. Powszechne kierowanie się miłością altruistyczną pogłębiałoby nasze relacje, a nie niszczyło je. Dlatego Jezus zachęca nas, abyśmy byli jak bracia, bez wynoszenia się jeden nad drugiego. Znając siebie i nasze słabości wiemy, że jest to trudne. Ale jeżeli podejmiemy trud przemiany naszych serc, jakże to będzie zachęcające i budujące dla wszystkich pragnących zwycięstwa dobra nad złem.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Dziś uczony w Prawie zadaje Jezusowi następujące pytanie: „Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?”. I choć czyni to wystawiając Go na próbę, mając nieczyste intencje to pytanie jest ciekawe, ważne, fundamentalne.

Po pierwsze to wydarzenie jest zaproszeniem, by w swoim życiu zadawać sobie ważne pytania, zdobywać się na refleksję nad swoim życiem. To cecha rozumnego człowieka. Dzisiejszy świat jest tak skonstruowany, że człowiek chcący zadbać o byt rodziny i własny, chcący zapewnić pewien dobrobyt sobie i bliskim jest w ciągłym biegu, nie ma nic czasu. Słowa Psalmu 49 przestrzegają nas: „Człowiek, co w dostatku żyje, ale się nie zastanawia, przyrównany jest do bydląt, które giną”.

Po drugie Jezus w odpowiedzi na pytanie wskazuje na najistotniejszy cel naszego życia, o którym nie wolno nam zapomnieć. O miłości Boga całym sobą i bliźniego jak siebie samego.

Ks. Tomasz Lis

Dziś faryzeusze chcąc podchwycić Jezusa na słowie i wystawić Go na próbę zadają Mu pytanie o podatki. Czy w ogóle Żydom wolno je płacić cezarowi czy też nie? Gdyby Jezus odpowiedział, że nie wolno to mogliby Go oskarżyć, że nastawia ich przeciw cezarowi. Gdyby odpowiedział, że należy to mogliby Go oskarżyć, że sprzyja okupantom rzymskim. Jezus dostrzega ich przewrotność i daje odpowiedź, która kieruje ich uwagę na inne, głębsze tory: „Oddajcie … Bogu to, co należy do Boga”.

To wezwanie także skierowane do nas. Wezwanie piękne, aczkolwiek bardzo trudne, bo mamy oddać Bogu wszystko co posiadamy i całego siebie. Świadomi tej trudności razem z całym Kościołem wołamy na początku Mszy w dzisiejszej kolekcie: „Wszechmogący, wieczny Boże, spraw, aby nasza wola była zawsze Tobie oddana i abyśmy szczerym sercem służyli Twojemu majestatowi”.

Ks. Tomasz Lis