Kategoria: Komentarze do Ewangelii

Opublikowane w

KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA XI Niedziela Zwykła – 18 czerwca 2017 r.

W czerwcu w szczególny sposób oddajemy cześć Bożemu Sercu, które jest źródłem miłości i miłosierdzia. W miniony czwartek ponieśliśmy Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie, aby publicznie wyznać, że On „do końca nas umiłował” (przed 30 laty w Polsce przeżywaliśmy II Krajowy Kongres Eucharystyczny z udziałem św. Jana Pawła II pod takim właśnie hasłem).
Bóg pragnie świat nieustannie obdarzać miłosierną miłością, która jest mocą do dobrego życia, mimo zła. Potrzebni są Mu w tym dziele robotnicy – pasterze ludu, bo „żniwo wielkie”. Stąd Pan Jezus wzywa w dzisiejszej Ewangelii do wytrwałej modlitwy o tych, którzy pracę przy tym żniwie podejmą. I zarazem wysyła swoich apostołów do głoszenia Dobrej Nowiny, aby przygotować serca ludzi na przyjęcie Miłości.
Wszystkich nas Pan Jezus potrzebuje do ewangelizowania świata. Tylko trzeba najprzód Dobrą Nowinę usłyszeć, przyjąć, nią się przejąć i ponieść ją dalej – swoim życiem – jak święci.
I trzeba iść tam, gdzie Bóg posyła…

Ks. Robert Mikos

Opublikowane w

KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA Uroczystość Trójcy Przenajświętszej – 11 czerwca 2017 r.

W dniu naszego Chrztu Świętego zostaliśmy zanurzeni w tajemnicę Trójcy Przenajświętszej słowami: „Ja ciebie chrzczę w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego“. Od tego momentu towarzyszy nam miłość Boża, która jest źródłem każdego życia.

Niezgłębiona tajemnica Trójjedynego Boga to tajemnica Miłości, życia wewnętrznego Boga – Ojca – Syna Bożego – Ducha Świętego; trzech Osób w Jednym Bogu, wymiany miłości, potęgi Bożego działania.
Nauka o Trójcy Przenajświętszej jest trudna, ale nie chodzi w tej nauce o to, aby wszelkie tajemnice rozwikłać, rozwiązać, poznać, przeniknąć, dotknąć, zbadać, przeanalizować, lecz… żeby nimi żyć.
TAK BÓG UMIŁOWAŁ ŚWIAT, ŻE SYNA SWEGO JEDNORODZONEGO DAŁ, ABY KAŻDY, KTO W NIEGO WIERZY, NIE ZGINĄŁ, ALE MIAŁ ŻYCIE WIECZNE!

Ks. Robert Mikos 

Opublikowane w

KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA Niedziela Zesłania Ducha Świętego – 4 czerwca 2017 r.

Kończymy dziś Okres Wielkanocny, czas świętowania Zmartwychwstania Pana Jezusa. Kończymy wspaniałą uroczystością Zesłania Ducha Świętego.
W dzisiejszej Ewangelii Zmartwychwstały Chrystus daje nam dar pokoju. A dzieje się to przez wzięcie-przyjęcie Ducha Świętego – Pocieszyciela. Jest Boże przebaczenie grzechów – Duch Święty objawia wielkość Bożego Miłosierdzia, które z Bożego Serca przychodzi (rozpoczęliśmy czerwiec – miesiąc szczególnej czci Najświętszego Serca Pana Jezusa) i daje prawdziwy pokój duszy. Ale potrzeba uprzedniego przekonania nas o grzechu przez Bożego Ducha, Jego działania w niezamąconym sumieniu. Żeby podjąć najszczęśliwszą decyzję o nawróceniu.
Pozwólmy Duchowi Świętemu prowadzić się do życiodajnego sakramentu pokuty i pojednania, aby tchnął miłość-życie w to, co w nas jest grzechowym potrzaskiem. A wtedy, mimo zakończenia w liturgii okresu paschalnego, czas zmartwychwstania będzie trwał…
NIECH ZSTĄPI DUCH ŚWIĘTY I ODMIENI OBLICZE SERC.NASZYCH SERC!

Ks. Robert Mikos

Opublikowane w

KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA Wniebowstąpienie Pańskie – 28 maja 2017 r.

Wniebowstąpienie Jezusa przypomina nam o jedności Ojca i Syna. To ze względu na bezgraniczną miłość Boga do ludzi Syn Boży stał się człowiekiem. Zstąpił z niebios, stał się podobny do nas we wszystkim za wyjątkiem grzechu. Podjął trudy ludzkiego życia, przyjął na siebie nasze grzechy i wydał na cierpienie i śmierć. Uniżył siebie, aby dokonać dzieła naszego odkupienia.
Bywają dni, że czujemy się bardzo samotni i zagubieni. Często w takich chwilach ludzie pytają: Gdzie jest Bóg? Dziś Chrystus odpowiada, że jest zawsze z nami, aż do skończenia świata, i że panuje nad wszystkim, bo jest władcą nieba i ziemi.
Wniebowstąpienie Jezusa ukazuje prawdę o naszym powołaniu i przeznaczeniu – życiu w jedności z Bogiem.
Rozważając treść dzisiejszej uroczystości, zyskujemy pewność, że nasze codzienne zmaganie z przeciwnościami, podejmowane w jedności z Chrystusem, zostanie uwieńczone życiem wiecznym wraz z Nim w królestwie Wszechmogącego Ojca.

Ks. dr Michał Dubicki

Opublikowane w

KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA VI Niedziela Wielkanocna – 21 maja 2017 r.

Kiedy rodzic musi wyjść z domu i musi pozostawić w domu dzieci, stara się w wówczas zapewnić im opiekę. Wie, że musi być to ktoś zaufany na kogo można liczyć. Gdy Jezus został ukrzyżowany, a potem zmartwychwstał, zapowiedział, że już wkrótce nie będzie mógł się ukazywać uczniom.
Jednak dbał o to, by uczniowie zrozumieli to co najważniejsze. Jezus nie pozostawił nas sierotami. Mamy bowiem pomoc Parakleta tzn. Pocieszyciela i Obrońcy, który będzie z nami na zawsze. Chodzi oczywiście o Ducha Św., który jest tak blisko serc wierzących, że staje się źródłem naszego życia duchowego i twórcą przyjaźni z Bogiem. On modli się w nas, mówi w naszym imieniu i uczy nas rozpoznawać głos Pana w życiu. Otwórzmy zatem nasze serca i dusze na powiew Ducha Ożywiciela i Pocieszyciela. Pozwólmy Mu poprowadzić się drogami wiary nadziei i miłości chrześcijańskiej.

Ks. dr Michał Dubicki

Opublikowane w

KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA V Niedziela Wielkanocna – 14 maja 2017 r.

Okres wielkanocny to szczególny czas łaski, czas obcowania z Chrystusem zmartwychwstałym. W tekstach liturgii Słowa jesteśmy świadkami kolejnych epifanii, czyli objawiania się Jezusa uczniom. Po śmierci i zmartwychwstaniu, Zbawiciel nie zostawił uczniów samych, ale przychodził umacniać ich wiarę. Możemy być pewni, że to samo czyni także dzisiaj wobec nas. On przychodzi, zaskakuje nas i jest z nami. Pytanie tylko na ile potrafimy Go rozpoznać? Normalnie w tłumie ludzi rozpoznajemy jedynie tych, których naprawdę znamy. Jeśli rzeczywiście Jezus jest naszym przyjacielem i znamy się wiele lat, to nie będzie problemu. Dojrzymy Go za każdą zasłoną i w każdym przebraniu. Pamiętajmy tylko, że w relacji do Jezusa, podobnie jak mawiał Saint Exupery w "Małym Księciu”, najważniejsze jest niewidzialne dla oczu a dobrze widzi się tylko sercem.

Ks. dr Michał Dubicki

Opublikowane w

KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA IV Niedziela Wielkanocna – 7 maja 2017 r.

Jezus nazywa siebie Dobrym Pasterzem i brama owiec. A że nie są to puste słowa, potwierdza tym, że oddaje swoje życie za owce, czyli za ludzi. Ważne jest abyśmy pamiętali, że Bóg zna każdego z nas osobiście i na każdym z nas Mu zależy. Trzeba wręcz powiedzieć, że Bóg walczy o nas. Co więcej za każdego z nas oddaje Pasterz swoje życie, bo każdego człowieka kocha jak własne dziecko. Ta prawda o miłości Boga daje człowiekowi pociechę, choć człowiek nie zawsze tę prawdę przyjmuje. Czasem odrzucamy to co daje nam życie i zapewnia stały grunt pod nogami. To tak, jakbyśmy dawali do zrozumienia Bogu, że my wiemy lepiej. I często się mylimy, czy też inaczej mówiąc grzeszymy raniąc serce Dobrego Pasterza. A to Jezus jest kamieniem węgielnym i fundamentem zbawienia. ,,Bo nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni.”


Ks. dr Michał Dubicki

Opublikowane w

KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA III Niedziela Wielkanocy – 30 kwietnia 2017 r.

Wędrówka do Emaus nie była wyprawą poza miasto ani żadną wycieczką. Starając się lepiej ją zdefiniować, należałoby powiedzieć, że była ucieczką. Nie tylko przed prześladowaniami, których się spodziewali po śmierci Mistrza, ale raczej przed tym, co usłyszeli z relacji kobiet, nawiedzających rano grób, i innych uczniów, którzy potwierdzili ich świadectwo.
Uznali za błędne założenie, że Jezus jest Mesjaszem, który „miał wyzwolić Izraela”. Zapewne chodziło im o wyzwolenie spod okupacji rzymskiej, co najprawdopodobniej leżało u podstaw ich zaangażowania w sprawę Jezusa.
Jednak koniunkturalizm nie powinien kierować ludzkimi decyzjami. Dotyczy to wszystkich aspektów naszego życia; zawsze, wcześniej czy później trzeba będzie ponieść jego konsekwencje. W sferze życia religijnego jest on szczególnie naganny.
Intrygujący jest opis spotkania uczniów z Jezusem. Możemy pokusić się o stwierdzenie, że spośród wszystkich uczniów, którzy nie wiedzieli, jak zachować się po wydarzeniach paschalnych, ci dwaj byli najbardziej zagubieni.
Ewangelista stwierdza, że gdy zasiedli za stołem i kiedy Jezus połamał chleb: „oczy im się otworzyły i poznali Go”.
I nie było to tylko rozpoznanie w towarzyszu drogi Jezusa, ale poznanie kim On naprawdę jest.

Ks. dr Waldemar R. Macko

 

Opublikowane w

KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA Niedziela Miłosierdzia Bożego – 23 kwietnia 2017 r.

Kiedy czytamy ten fragment Ewangelii nasza uwaga koncentruje się na Tomaszu, jego braku wiary, sceptycyźmie, może ciekawości, albo – co jest bardzo prawdopodobne – potrzebie konkretnego znaku dla potwierdzenia, umocnienia wiary. A może było to podświadome pragnienie zobaczenia umiłowanego Mistrza, spotkania z Nim?
Postawa Tomasza w spotkaniu ze Zmartwychwstałym fascynuje nas, ponieważ znajdujemy w tym opisie wyraz naszych, mniej lub bardzieje uświadomionych obaw i pragnień, zachwytu i lęku. To wszystko sprawia, że może umknąć naszej uwadze istota wydarzenia: Zmartwychwstanie i życie wieczne.
Ludzie wszystkich epok, wciąż na nowo pytają o to, co nas czeka po śmierci?
Błogosławieni są ci, którzy uwierzyli.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Opublikowane w

KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego – 16 kwietnia 2017 r.

Zmartwychwstanie Jezusa, zarówno dla Marii Magdaleny jak i dla Apostołów było zaskoczeniem. Nie spodziewali się takiego obrotu sprawy. Prawie pogodzeni ze stratą swojego umiłowanego Nauczyciela teraz muszą stawić czoło nowej rzeczywistości, która wcale nie była łatwa do zaakceptowania.
Śmierć wpisana w ludzką egzystencję jest dobrze znana z codziennego doświadczenia. Natomiast zmartwychwstanie jest czymś zupełnie nowym i wyjątkowym. Choć Jezus uprzedzał uczniów o swoim zmartwychwstaniu, to i tak była to dla nich rzeczywistość, którą trudno było sobie wyobrazić. Zatem nie powinna nas dziwić ich postawa, zagubionych wśród natłoku wydarzeń ostatnich dni.
Zmartwychwstanie Jezusa jest nie tylko dopełnieniem aktu zbawienia, jest przede wszystkim potwierdzeniem prawdy o ludzkim życiu, które zmienia się lecz nie kończy.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Opublikowane w

KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA Niedziela Palmowa czyli Męki Pańskiej – 9 kwietnia 2017 r.

Kiedy próbujemy wyobrazić sobie scenę ukrzyżowania, zaskakuje nas nienawiść z jaką szydzono z Jezusa. Nieodparcie nasuwa nam się na myśl scena kuszenia. Jesteś Synem Bożym uratuj się, zejdź z krzyża. Jeśli jesteś Synem Bożym…


Na przestrzeni wieków wielu poddawało w wątpliwość wszechmoc Boga, używając do tego różnorakiej argumentacji. Jednak wszystkie te zarzuty mają jeden wspólny mianownik: spełnienie ludzkich pragnień – czy będzie to zaspokojenie ciekawości, żądzy spektakularnego widowiska czy też nadzwyczajnej interwencji, mającej na celu ukojenie ludzkiego cierpienia – wszystko to wyraża ludzkie pragnienie, aby spełniała się nasza wola. To stwierdzenie można sformułować w prostszy, a zarazem bardziej czytelny sposób: niech będzie tak jak ja chcę, bo tak będzie najlepiej.

Bóg wybrał drogę naszego zbawienia przez śmierć na krzyżu swojego Syna. I choć nie jesteśmy w stanie tego pojąć, pochylmy głowy i wyznajmy: bądź wola Twoja, Panie.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Opublikowane w

KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA V Niedziela Wielkiego Postu – 2 kwietnia 2017 r.

Opis wskrzeszenia Łazarza jest chyba najbardziej spektakularnym wydarzeniem opisanym na kartach Ewangelii. Wystarczy go porównać ze wskrzeszeniem młodzieńca z Nain. Jednakże nie o podkreślenie dramaturgii zdarzenia chodziło Janowi. Chciał on przekazać nam tę zasadniczą prawdę, że Jezus jest Panem życia.


Jan zanotował też, że Jezus zapłakał nad grobem swojego przyjaciela. Możemy zapytać: dlaczego to uczynił? Przecież zaraz go wskrzesi. Jezus nie płakał nad stratą Łazarza, płakał nad ludźmi, których przez grzech śmierć stała się udziałem.

Zwróćmy uwagę na jeden bardzo ważny szczegół: Jezus dokonuje wskrzeszenia Łazarza tuż przed własną męką i śmiercią. Czy ten cud ma umocnić wiarę uczniów i przygotować ich na to, co wkrótce się wydarzy? Zapewne tak! Przede wszystkim jednak ma nam uświadomić, że Jezus dobrowolnie poddał się śmierci, aby ją ostatecznie pokonać.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Opublikowane w

KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA IV Niedziela Wielkiego Postu – 26 marca 2017 r.

Człowiek w sposób naturalny sądzi drugiego po tym, co zewnętrzne. Patrzy na wzrost, na wygląd, na sposób w jaki ktoś jest ubrany, na to jak się zachowuje. Tak czynił w dzisiejszym pierwszym czytaniu Samuel, wysłany przez Boga, by namaścić nowego króla nad Izraelem. Jak zobaczył Eliaba, to od razu pomyślał, że ten nadaje się na króla. Tymczasem Pan Bóg kieruje do Samuela bardzo ważne słowa: „Nie zważaj ani na jego wygląd, ani na wysoki wzrost […] nie tak bowiem, jak człowiek widzi, widzi Bóg, bo człowiek widzi, to co dostępne dla oczu, a Pan widzi serce” (1Sm 1, 7).


Człowiek w sposób naturalny musi docierać do tego, co znajduje się wewnątrz drugiego człowieka przez znaki zewnętrzne: przez ciało, gesty, język, zachowania. Nie ma innej drogi. Może jednak się na tych zewnętrznych rzeczach zatrzymać i nie dotrzeć do serca. Bóg jest tym, który chce nauczyć nas patrzeć głębiej, tak jak nauczył Samuela. Uczy nas tego m. in. w każdej Mszy św.: oczami ciała widzimy tylko chleb, ale oczami serca widzimy Ciało Jezusa Chrystusa; to samo dotyczy kielicha z winem, które stało się Krwią Zbawiciela. Uczmy się w tej najlepszej szkole, żeby potem tym Bożym spojrzeniem patrzeć na tych, których Bóg postawi na naszej drodze.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Opublikowane w

KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA III Niedziela Wielkiego Postu – 19 marca 2017 r.

W dzisiejszej Ewangelii warto zauważyć, że dobro, które czynimy ma o wiele większe skutki niż zamierzamy. Choć często nigdy się o tym nie dowiemy. Gdy Jakub, mniej więcej tysiąc pięćset lat przed spotkaniem Jezusa z Samarytanką, nabył pole, wykopał studnię i dał ją Józefowi, to raczej myślał tylko o tym, że kopie studnię, żeby z niej czerpać wodę. Robił coś dla siebie, dla synów, dla swojej rodziny. Nie myślał o tym, że tysiąc pięćset lat później to miejsce stanie się okazją do spotkania Jezusa z Samarytanką i przeprowadzenia jednego najgłębszych dialogów ewangelicznych.


Kiedy czynimy jakieś dobro ze szczerego serca, to może mieć one skutki o wiele bardziej dalekosiężne niż możemy to sobie wyobrazić. Dlatego warto być dobrym, nawet jeśli momentami przychodzi to z wielkim trudem i spotyka się z niewdzięcznością. Niech dzisiejsza scena ewangeliczna umacnia nas w takiej postawie.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Opublikowane w

KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA II Niedziela Wielkiego Postu – 12 marca 2017 r.

Rzymskokatolicka Parafia pw. św. Anny w Wilanowie
Przeżywać Wielki Post to być w drodze do Wielkanocy. Dzisiejsza liturgia Słowa podkreśla właśnie ten aspekt Wielkiego Postu. W pierwszym czytaniu Abram otrzymuje obietnicę błogosławieństwa dla siebie, swojej rodziny i przyszłych pokoleń, ale warunkiem jego otrzymania jest wyruszyć w drogę, wyjść z domu rodzinnego, opuścić rodzinną ziemię. Wyjście Abrama oznacza w wymiarze symbolicznym konieczność opuszczenia tego, co oswojone, a przez to bezpieczne i wygodne, po ty, by zyskać większe – Boskie – dary. Abram miał w gruncie rzeczy kontynuować wędrówkę swego ojca, Teracha, który wyszedł z Ur do Kanaanu, ale zatrzymał się w Charanie i tam w końcu zmarł (por. Rdz 11,31). To, że Bóg dopomina się u Abrama o dalszą wędrówkę, wskazuje, że nie zadowala się stosowaniem przez nas półśrodków.
W drugim czytaniu zaproszenie jest podobne: tak jak Bóg zachęcał Abrama do podjęcia trudu wędrówki do Ziemi Obiecanej, tak św. Paweł zachęca Tymoteusza do podjęcia trudu głoszenia i życia zgodnego z Ewangelią po to, by mieć udział w zwycięstwie Chrystusa nad śmiercią. W ten sposób starotestamentowa metafora zyskuje w Nowym Testamencie konkretną treść.
Pozornie dzisiejsza Ewangelia nic nie mówi ani o drodze, ani o powołaniu. Tylko pozornie. Jezus nie odpowiada na pragnienie Piotra, by rozbić namioty na górze Przemienienia. Innymi słowy, odrzuca pokusę Apostoła, by skupić się na tym, co niewątpliwie jest chwałą Bożą, ale jeszcze niepełną, gdyż niezwieńczoną Zmartwychwstaniem. Zamiast biwaku na górze Przemienienia, Apostołów czeka wędrówka w stronę innej góry – Golgoty.
Tym jest Wielki Post: trudem, wychodzeniem z tego, co bliskie i znane, odrzuceniem półśrodków, po to, by przeżyć to, co jest właściwym objawieniem Chrystusa – Zmartwychwstanie. Oczywiście, w ten sposób Wielki Post jest obrazem całego chrześcijańskiego życia.
Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek
Dumnie wspierane przez WordPress