Kategoria: Komentarze do Ewangelii

„Maryjo, znalazłaś łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, który będzie nazwany Synem Najwyższego”.

Słowa anioła są wyrazem bezgranicznej miłości Boga. Na taką miłość można odpowiedzieć jedynie całkowitym oddaniem się: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa”.

Maryja wypowiada te słowa, stojąc w obliczu czegoś, co zupełnie przekracza możliwości ludzkiego rozumu. Wierzy w coś niemożliwego, a później z niezachwianą nadzieją oczekuje na spełnienie się tego,

co po ludzku niemożliwe. „Poddaje się w półcieniu wiary, przyjmując całkowicie i z sercem otwartym to wszystko, co było przewidziane

w planie Bożym” („Redemptoris Mater”, 14).

Tutaj na ziemi żyjemy nieustannie w zagadce. Wiara jest ciemnością, czy więc można się dziwić, że wszystko widzimy jakby

w ciemnościach? Możemy niewiele rozumieć z tego, co Bóg tka

w naszym życiu, ponieważ widzimy tylko lewą stronę gobelinu. Konieczne jest poddanie rozumu przed Bogiem, aby realizował się Jego zamysł.

Dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych. Ale Bóg potrzebuje naszej dziecięcej wiary, by mógł w nas i przez nas czynić cuda.

ks. Dariusz Kowalczyk.

Dzisiejsza trzecia niedziela Adwentu jest w tradycji liturgicznej niedzielą radości. Kościół wyśpiewuje swą wdzięczność, oczekując z nadzieją, że obiecany Zbawiciel przyjdzie, a ziemia wyda plon sprawiedliwości.

Wdzięczność zależy od świadomości ubóstwa. Można być wdzięcznym tylko za to, czym się zostało obdarowanym. Gdy świadomość obdarowania jest minimalna, również i wdzięczność jest zjawiskiem rzadkim w naszym życiu. A przecież wszystko jest darem, nawet to, że oddycham, że mogę chodzić, że funkcjonuję bez żadnych większych trudności. Gdy uświadamiamy sobie, że wszystko otrzymujemy za darmo od naszego Ojca w niebie, to całego życia nie starczy, aby wyśpiewywać Bogu hymn wdzięczności na wzór Magnificat Najświętszej Maryi Panny.

„Głos” wielkiego proroka [św. Jana Chrzciciela] wzywa nas, byśmy przygotowywali drogę Panu przybywającemu na nasze dzisiejsze pustynie, pustynie zewnętrzne i wewnętrzne, spragnione żywej wody, którą jest Chrystus

(Benedykt XVI, 9 XII 2007).

ks. Dariusz Kowalczyk.

W jaki sposób przygotować drogę dla Pana, który przychodzi?

Jego przyjście sprawi – jak pisze św. Piotr – że „niebo ze świstem przeminie, gwiazdy się w ogniu rozsypią, a ziemia i dzieła na niej zostaną spalone”.

Św. Jan od Krzyża zachęca: „Żyj tak, jakby tu nie było nikogo, tylko Bóg i ty, by twego serca nie zatrzymywała jakaś rzecz ludzka” (Rady i wskazówki, II, 65).

Bo skoro cały otaczający nas świat przeminie, to ostatecznie na niczym nie możemy się prawdziwie oprzeć, tylko na Bogu, to On jest wszystkim, co mamy, jedynym naszym oparciem. Tylko Bóg i ty, Jedyna Miłość i ty. Cała reszta, choć wydaje się tak pewna i solidna, jest w oderwaniu od Boga jak poranna rosa, która znika, gdy wzejdzie słońce.

„Kusiciel nie jest do tego stopnia nachalny, żeby nam wprost zaproponował adorowanie diabła – pisze Benedykt XVI. – Proponuje opowiedzenie się za tym, co rozumne, za prymatem świata zaplanowanego, od początku do końca zorganizowanego, w którym Bóg może mieć swe miejsce jako sprawa prywatna, jednak bez możliwości wtrącania się w nasze istotne zamiary. Ukazywanie chrześcijaństwa jako recepty na postęp i ogólny dobrobyt, uważane za właściwy cel wszystkich religii, to nowa postać tej samej pokusy. Dzisiaj przybiera ona formę pytania: Co takiego dał nam właściwie Chrystus, jeśli nie zbudował światowego pokoju, powszechnego dobrobytu, lepszego świata? Co nam przyniósł? Odpowiedź jest całkiem prosta: Boga. Teraz znamy jego oblicze, teraz możemy Go wzywać. Jeżeli uważamy, że to mało, to tylko z powodu zatwardziałości naszego serca (Jezus z Nazaretu, cz. I, 47-50).

ks. Dariusz Kowalczyk.

Rozpoczynamy Adwent – okres przygotowania do uroczystości Bożego Narodzenia, w którym pragniemy rozważać misterium przyjścia na świat Jezusa Chrystusa, naszego Pana i Zbawiciela. To czas przygotowania do lepszego, pełniejszego przeżycia nadchodzącej celebracji Wcielenia Syna Bożego.

Wezwanie do czuwania, które usłyszymy w dzisiejszej Ewangelii, ma nas zachęcić do tego, aby ten czas wykorzystać na refleksję nad miłością Boga do człowieka i przemianę naszych serc. Jednakże kontekst tego wezwania kieruje nasze myśli i uwagę na inne przyjście, to, które dokona się na końcu czasu. Możemy zatem cieszyć się, że przeżywany każdego roku Adwent uczy nas postawy czujności, gotowości na ostateczne przyjście Chrystusa.

W Ewangeliach i pismach apostolskich bardzo często czytamy słowa wzywające do postawy czujności, ponieważ jest ona postawą charakterystyczną dla uczniów Chrystusa.

Na czym polega czuwanie najlepiej pokazał nam sam Jezus, kiedy w godzinie próby czuwał w ogrodzie Getsemani. Zatem, tak jak Jezus nie możemy ulec zmożeniu snem. Nie możemy dać się ogarnąć mrokom nocy. Mamy trwać na modlitwie.

W Biblii noc utożsamiana jest ze złem, sen zaś oznacza bezradność i brak możliwości reagowania na rozgrywające się wokół nas wydarzenia. Doskonale zdajemy sobie sprawę, jak wiele zła otacza dziś każdego ucznia Chrystusa, jak gęsty jest mrok spowijający nasze życie, jak wiele zagrożeń towarzyszy podejmowanym przez nas decyzjom. Wezwanie do czujności jest również przestrogą, abyśmy nie ulegli pokusie i nie poddali się niewoli zła.

„Bądźcie trzeźwi! Czuwajcie! – poucza nas św. Piotr – Przeciwnik wasz, diabeł, jak lew ryczący, krąży szukając, kogo pożreć” (1 P 5,8).

ks.dr Waldemar R. Macko

Dzisiejsza Ewangelia doskonale ukazuje treść przeżywanej w ostatnią niedzielę roku liturgicznego uroczystości Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata – Pana i Stwórcy wszelkiego stworzenia.

Przyjście Chrystusa w chwale na zakończenie świata związane jest z sądem ostatecznym. Ostatecznym, ponieważ nie będzie już żadnej możliwości apelacji czy odwołania. Nie będzie możliwości zmiany czegokolwiek. W sposób jednoznaczny zostaną oddzieleni jedni ludzie od drugich, tak jak owce od kozłów. W sposób ostateczny zostanie oddzielone dobro od zła, prawda od fałszu, bez kompromisów i różnych odcieni szarości.

Jedynym kryterium osądu będzie realizacja przykazania miłości. Nie oznacza to jednak, że inne przykazania nie są ważne. Jezus pokazuje jedynie doniosłość i nadrzędność przykazania miłości i przypomina, że to ono jest podstawą wszystkich innych przykazań. Tak zatriumfuje sprawiedliwość, a wszelkie dobro zostanie w pełni wynagrodzone.

Perspektywa takiej sprawiedliwości budzi nadzieję, że warto podejmować wysiłek, że warto się trudzić, pomimo przeciwności i braku zrozumienia ze strony innych osób, mimo że wielokrotnie odnosimy wrażenie, iż nasze wysiłki idą na marne.

Przykłady, którymi posługuje się Jezus, dokonując sądu, przypominają nam prawdę, iż miłość nie jest jakimś abstrakcyjnym stanem ducha, lecz postawą wyrażającą się w konkretnym działaniu, które weryfikuje się w relacjach z naszymi bliźnimi.

ks.dr Waldemar R. Macko

Temat sądu ostatecznego od zawsze frapuje umysły ludzkie. Często stawiamy sobie pytanie, jak on będzie wyglądał? Dzisiejsza Ewangelia wprowadza nas w tę problematykę.

Przypowieść o talentach, stanowiąca integralną część „Mowy eschatologicznej” Jezusa – nauczania o końcu czasu, w sposób obrazowy, a więc czytelny dla naszego sposobu postrzegania i rozumowania, przedstawia rzeczywistość, która należy już do innego porządku.

Przedstawione w przypowieści osoby: właściciel i jego poddani odzwierciedlają relacje ludzi do Boga. To Bóg jest Stwórcą i Panem wszechświata, który przekazał swoje dzieło w zarząd człowiekowi.

Ten akt ze strony Boga jest swoistego rodzaju zaproszeniem człowieka do współpracy w dziele przemiany i doskonalenia doczesnego porządku.

Każdy człowiek został obdarowany najpierw tym, co najcenniejsze: darem życia, a później wieloma innymi darami i łaskami, w porządku stworzenia i zbawienia, a więc darami koniecznymi do osobowego rozwoju i zbawienia. Ktoś otrzymał więcej, a ktoś inny mniej – każdy na miarę swoich możliwości, tak jak słudzy z przypowieści. W ostatecznym rozrachunku nie jest istotne, ile kto posiada. Ważne jest, co z powierzonym mu dobrem uczynił?

To pytanie każe zastanowić się nad postawą trzeciego sługi, który otrzymawszy jeden talent, ze strachu zakopał go w ziemi. Czy zatem Boga należy się bać?

Bojaźń Boża jest postawą człowieka wobec swojego Stwórcy, w której uznaje on majestat Boga, Jego wszechmoc i potęgę, a zarazem swoją ograniczoność i zależność. Bać się należy raczej konsekwencji tego, co czynimy z własnym życiem i powierzonymi nam dobrami.

ks.dr Waldemar R. Macko

Przypowieść o pannach rozsądnych i nieroztropnych kończy Jezus wezwaniem do gotowości na Jego powtórne przyjście: „Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny”.

Nie znamy czasu paruzji, jednak ona na pewno nastąpi, gdyż Chrystus wielokrotnie zapewniał o tym swoich uczniów.

Uczta weselna, o której Jezus mówi w przypowieści, jest obrazem zbawienia. Ale nie tylko w tej przypowieści gody weselne posłużyły do przybliżenia prawdy o zbawieniu. Także w Starym Testamencie prorok Izajasz posłużył się takim obrazem. Można więc założyć, że przykład godów weselnych jest oczywisty dla słuchających Jezusa uczniów.

Trudno jednak nie zauważyć opisu zachowań nie tylko niezgodnych z obowiązującym obyczajem, ale wręcz nielogicznych. Ewidentnym tego przykładem jest rada panien roztropnych udzielona nierozsądnym, gdy te zauważyły brak oliwy w swoich lampach. Rada, aby poszły do miasta i nabyły ją u sprzedawcy. Pamiętamy przecież, że zdarzenie to rozgrywa się o północy. Możemy też wskazać inne elementy, które wykraczają poza obowiązujący obyczaj. Panna młoda wraz z przyjaciółkami oczekiwała na przybycie pana młodego w swoim domu rodzinnym, skąd razem udawali się do jego domu na ucztę weselną. W przypowieści mamy inną sytuację. Towarzyszki panny młodej oczekują jej i pana młodego w drodze do domu weselnego. Pośpiesznie zamknięte drzwi domu przeczą gościnności, która nakazywała przyjąć każdego przybyłego na wesele.

Dlaczego więc Jezus wprowadza do swojej przypowieści postawy i zachowania przeczące przyjętym zwyczajom? Wydaje się, że odpowiedzią jest przeciwstawienie zachowania panien roztropnych i nierozsądnych; zwrócenie uwagi na zasadniczą różnicę ich postaw.

Na gody weselne jesteśmy zaproszeni wszyscy, ponieważ Chrystus podarował zbawienie każdemu z nas. Ale to od nas samych zależy, czy ten dar przyjmiemy i czy staniemy się wraz z Nim uczestnikami uczty weselnej w domu Ojca.

Czujność, do której Jezus nas wzywa, polega bowiem na zaangażowaniu wszystkich naszych zdolności, wykorzystaniu wszelkich możliwości i okoliczności, by osiągnąć cel, którym jest zbawienie.

 ks.dr Waldemar R. Macko

Słowo Boga, który działa w was, wierzących

Tym najważniejszym słowem Boga jest Miłość.

Słyszeliśmy przed tygodniem o pierwszym przykazaniu: Będziesz miłował Pana Boga swego…, a bliźniego jak siebie samego.

Za dwa dni uroczystość Wszystkich Świętych, a więc tych, którzy w tej Bożej miłości trwali i wyprzedzili nas w drodze do wiecznej ojczyzny. A wokół nasze codzienne sprawy, nasze troski, kłopoty, wady. Często te ostatnie przesłaniają nam Słowo działającego Boga. Skupiamy się na tym, co widzimy, co inni powiedzieli, zrobili nie tak i zamykamy się na istotę wiary.

Bóg działa pomimo naszych ludzkich błędów i ograniczeń. Aby dostrzec to Boże działanie, wsłuchać się w słowo Boga, trzeba ciągle uczyć się pokory.

„Wszyscy braćmi jesteście”. Wszyscy jesteśmy dziećmi Boga, kochanymi

i wezwanymi do miłości. Bóg kocha nas pomimo naszych błędów.

Warto więc starać się o jak najlepsze wypełnianie swego powołania,

pomimo naszych wad. Z całą świadomością i gotowością:

„Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony".



ks. Dariusz Kuczyński

Temat dzisiaj poruszony zawsze budzi sporo emocji i liczne komentarze, ma też wielorakie konsekwencje w życiu społecznym. Warto od razu zauważyć, że podstawą problemu jest konflikt między ówczesną władzą Izraela a Jezusem, konflikt, który jest ponadczasowy i wyrasta z odwiecznej walki między duchem tego świata a Bogiem. Także teraz sprawa podatków nie daje spokoju i łączy się z wieloma pytaniami: czy podatki są uczciwe, czy płacąc je, nie finansuję jednocześnie czegoś sprzecznego z moim sumieniem, czy i ile…?

Są to pytania do moralistów, etyków, ekonomistów, ale też do własnego sumienia, jak się z tych zobowiązań wywiązuję?

Rozważając dzisiejsze Słowo, można pomyśleć, że życie nasze jest ciągłym oddawaniem. „Oddajcie Cezarowi to,

co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga.” A więc oddzielić sprawy Boskie od świeckich?!

Ludzie ciągle kwestionują prawo Boga do człowieka, odrzucają Jego miłość i chcą być autonomiczni.

Ta walka przybiera często – podobnie jak w dzisiejszej Ewangelii – pozory kulturalnej dyskusji, stroi się w szaty tolerancji, liberalizmu, ale ma na celu tylko jedno: odrzucenie Boga. Tymczasem w życiu nie da się tak rozgraniczyć sfery

"z Bogiem" i sfery "bez Boga", bo życie ludzkie jest jednością. Płaszczyzny te przecinają się w człowieku: człowiek żyje i funkcjonuje zarówno w państwie – domenie cezara, jak i w Kościele, czyli na płaszczyźnie nadprzyrodzonej.

Wszędzie należy respektować prawo Boże, prawdę, dobro, piękno – czyli właśnie Boga.

Jeśli nasze życie będzie ukierunkowane na Boga, będzie też w najpełniejszym tego słowa znaczeniu ukierunkowane na człowieka. Bo człowieka nie da się do końca zrozumieć ani mu służyć – bez Chrystusa, jak nauczał bł. Jan Paweł II.

Chrystusa nie musimy sie bać! Śmiało możemy otworzyć przed Nim drzwi swojego życia, systemów społecznych, politycznych, ekonomicznych.

Z wielką ufnością wołajmy dziś, aby Duch Święty napełniał nas mądrością i pobożnością i odnawiał oblicze ziemi.



ks. Dariusz Kuczyński