Kategoria: Komentarze do Ewangelii

Paciorek czy Modlitwa? To pytanie ma nas sprowokować do zastanowienia się nad naszą relacją z Panem Bogiem. 

Nie ma lepszego wzoru modlitwy niż Modlitwa Pańska. Bywa jednak, że powtarzając ją wielokrotnie, tracimy sprzed oczu jej głębię. Rutyna zabija istotę i piękno wszystkiego, także naszej modlitwy. Wytrwałość w modlitwie nie ma nic wspólnego z automatyzmem. Modlitwa ma nas prowadzić do zjednoczenia z Bogiem. A nasz udział we Mszy św.? Stale powtarzane te same słowa i gesty. Znamy je doskonale, ale czy zawsze pamiętamy o ich znaczeniu?

Prosimy w tak wielu sprawach i pragniemy realizacji tak wielu potrzeb, często nie zastanawiając się czy naprawdę są nam niezbędne do zbawienia. 

Jezus zaś mówi; „Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, o ileż bardziej Ojciec z nieba da Ducha Świętego tym, którzy Go proszą”.

Bowiem spełnieniem wszelkich naszych pragnień jest dar Ducha Świętego.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Dwie skrajne postawy: zaganiana Marta i wycofana Maria, albo: aktywistka i mistyczka. Możemy opisywać te kobiety i oceniać ich zachowanie na wiele sposobów. Pouczenie skierowane do Marty wcale nie deprecjonuje jej zaangażowania; nie gloryfikuje też postawy Marii. Czy okazanie troski jest czymś złym? Czyż nie jest to realizowanie przykazania miłości? Maria wybrała najlepszą cząstkę. Ale to tylko cząstka.

Ważny jest czas i miejsce. Z własnego doświadczenia wiemy, że musimy pozostawiać jedne zajęcia, aby podjąć inne, ponieważ tego wymaga sytuacja. Niekiedy zostawiamy ważne sprawy, nie tylko dlatego, że pojawiły się ważniejsze, ale dlatego, że w danej sytuacji jest to konieczne.

Życie zmusza nas do nieustannych wyborów, rozstrzygania, co w danej chwili jest najlepsze i najważniejsze. Właściwego wyboru dokonamy jedynie wtedy, gdy w cen-trum naszego życia będzie Jezus.

ks. dr Waldemar R. Macko

Kto jest bliźnim? Czy to była prowokacja ze strony uczonego w Prawie czy też spotkanie z Jezusem nakazało mu głębiej spojrzeć w swoje serce? Tego do końca nie będziemy pewni. Jednak to, że przytoczona przypowieść sprowokowała go do podjęcia refleksji, jest oczywiste.

Jak często w naszym życiu staramy się zrozumieć to, co wydaje nam się oczywiste? Takie słowa jak miłość, prawda, sprawiedliwość, tolerancja mogą być w różny sposób rozumiane. Czy ktoś zastanawia się dziś nad ich prawdziwym znaczeniem? Czy też stają się słowami – hasłami poprawnie politycznego jarmarku poglądów.

My, jako ludzie wierzący, stale musimy przypominać sobie słowa Jezusa: Ja jestem drogą, prawdą i życiem.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Słowa Jezusa: Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki musiały zaniepokoić uczniów. Przecież to stwierdzenie jednoznacznie pokazuje, może nie na przegraną pozycję, ale na pewno na bezbronność uczniów wobec realiów świata, któremu mają głosić Boże Królestwo.

Przypomnijmy sobie scenę sądu nad Jezusem i kluczowe pytanie: czy Ty jesteś królem? W odpowiedzi Jezusa zawiera się cała prawda o Królestwie Bożym – królestwo moje nie jest z tego świata. Rzeczywistość tego świata jest bowiem zdecydowanie inna niż Królestwa Bożego.

Zbawienie – Królestwo Boże – jest darem wysłużonym przez Jezusa. Nie wolno tej prawdy przemilczeć. Trzeba ją głosić zawsze i wszędzie, nie zważając na przeszkody.

Ks. dr Waldemar R. Macko

„Wy zatem bracia, powołani zostaliście do wolności”. Słowo wolność odmieniane jest dziś chyba przez wszystkie przypadki. Niemal każdy chce być wolny, walczy o wolność dla siebie, dla prześladowanych grup, jak choćby działacze społeczni i polityczni.

I chyba tylko z chrześcijaństwem, Chrystusem wolność nam, a przynajmniej światu rzadko się kojarzy. A przecież św. Paweł dzisiaj nam mówi, że „ku wolności wyswobodził nas Chrystus” i zachęca nas: „a zatem trwajcie w niej i nie poddawajcie się na nowo pod jarzmo niewoli”.

Jak, więc korzystać z daru wolności? Apostoł przestrzega nas, by nie sprowadzić wolności do „hołdowania ciała”, szukania przyjemności, szukania siebie, ulegania egoizmowi. Ale przeciwnie wzywa do służenia sobie wzajemnie.

Nasza wolność realizuje się najpełniej w pójściu za Chrystusem, w pełnieniu Jego woli z miłością.

ks. Tomasz Lis

„Na dom Dawida i na mieszkańców Jeruzalem wyleję ducha łaski przebłagania”. Pierwsze czytanie mówi nam, że prawdziwa skrucha jest dziełem łaski Bożej.

„Bo wy wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przyoblekliście się w Chrystusa”. Drugie, że dar chrztu sprawił, że jesteśmy synami, córkami Bożymi, zjednoczyliśmy się z Chrystusem, staliśmy się dziedzicami Bożej obietnicy królestwa Niebieskiego.

Widzimy, więc że to co istotne w naszym życiu, życiu duchowym jest dziełem, darem łaski Bożej. Oczywiście to nie oznacza, by nie podejmować wysiłku, trudu ze swojej strony. Ale też mieć świadomość swych ludzkich ograniczeń.

I w podobnym kluczu trzeba nam spojrzeć na wezwanie Jezusa z Ewangelii. Mamy zapierać się, by iść za Jezusem, naśladować Go, brać swój krzyż. Ale też nie robić tego tylko samemu, otworzyć się na Jego pomoc, bo sami nie damy rady.

Ks. Tomasz Lis

„Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz znieść nie możecie. Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy”. Jezus uświadamia nam dziś, że nie wszystko możemy znieść, zrozumieć w danym momencie.

Czy to będzie jakaś prawda naszej wiary jak choćby dziś przeżywana prawda, że nasz Bóg jest jeden, ale w trzech Osobach, że nie jest odległym Wielkim Samotnikiem, ale Wspólnotą Miłości pamiętającą i troszczącą się o człowieka.

Czy też dzisiejsze zalecenie Pawła, by chlubić, radować się także z ucisków, bo to one ostatecznie wyrabiają w nas nadzieję, która zawieść nie może.

Trudne są to rzeczy czy to dla naszego intelektu, czy to dla praktyki przeżywania wiary. Dlatego Bóg Ojciec w imieniu swojego Syna posyła nam Ducha Świętego, który ma nam pomóc żyć prawdą Ewangelii i doprowadzić nas do Królestwa Prawdy i Miłości.

Otwieram się na Niego i jego pomoc?

ks. Tomasz Lis

„I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym…”. Pierwsi uczniowie Jezusa doświadczyli tego pięćdziesiąt dni po Jego zmartwychwstaniu i dziesięć dni po Jego wniebowstąpieniu. To Duch Święty sprawił, że zaczęli mówić obcymi języka. To Paraklet, Duch Święty dał im moc i odwagę, by głosić Dobrą Nowinę o zmartwychwstaniu dla wszystkich, którzy należą do Chrystusa.

My też otrzymaliśmy Tego Ducha. Dokonało się to podczas sakramentu chrztu, w czasie sakramentu bierzmowania. On już jest. On już w nas zamieszkał. Teraz to od nas w dużej mierze zależy, czy będziemy żyli według ciała, czy według Ducha Bożego. Święty Paweł w swoim liście ukazuje wielkie skutki, owoce życia według Ducha: podobamy się Bogu, jesteśmy synami Bożymi, do naszego Boga możemy wołać „Ojcze”, stajemy się dziedzicami samego Boga, nasze śmiertelne ciała będą przywrócone do życia.

Czy podejmujemy niewątpliwy trud życia według Ducha, by nasze życie wydało takie owoce?

Ks. Tomasz Lis

„A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba”.

Przez trzy lata uczniowie przebywają z Jezusem, towarzyszą Mu, kroczą za Nim fizycznie aż przychodzi dzień Jego śmierci na krzyżu. Przez czterdzieści dni po Zmartwychwstaniu Jezus ukazuje się im i mówi o królestwie Bożym. W dniu wniebowstąpienia sytuacja uczniów diametralnie się zmienia. Ich Mistrz i Nauczyciel opuszcza ich fizycznie, ale nie zostawia samych. Obiecuje im moc z wysoka, Ducha Świętego i wzywa, by byli Jego świadkami „aż po krańce ziemi”.

Uczniowie czują się w tej nowej sytuacji trochę zagubieni. Z jednej strony pytają o czas przywrócenie królestwa Izraela – ziemska perspektywa, a z drugiej wpatrują się w niebo niejako zapominając, że mają być Jego świadkami.

Podobnie i my możemy mieć trudność, by uchwycić tę właściwą harmonię. Żyć w tym świecie, podejmując konieczne obowiązki ziemskie, a zarazem być świadkiem Chrystusa ukazując perspektywę nieba.

Czy i jak potrafię żyć w tym świecie zarazem nie będąc z tego świata?

Ks. Tomasz Lis

Pierwszy poważny spór w Kościele pierwotnym zrodził się pomiędzy chrześcijanami pochodzenia żydowskiego i chrześcijanami pochodzenia pogańskiego. Chodziło o to czy nawróceni poganie mają nadal przestrzegać prawa żydowskiego i dokonywać obrzezania, czy też można je pominąć, ponieważ zbawienie jest możliwe dzięki wierze w Chrystusa, a nie dzięki wypełnianiu prawa (np. por. Rz 3,28).

Spór był tak głęboki, że groził podzieleniem się Kościoła na dwa odłamy. Aby temu zapobiec zbiera się tzw. Sobór Jerozolimski, na którym Apostołowie z Piotrem na czele decydują o dalszych losach Kościoła: „Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my, nie nakładać na was żadnego ciężaru oprócz tego, co konieczne” (Dz 15,28).

Od tej pory obrzezanie nie obowiązuje chrześcijan. Od tej pory także, w chwilach kiedy jedność Kościoła jest zagrożona, zbierają się następcy Apostołów na czele z papieżem i decydują o dalszych jego losach. Jako chrześcijanie wierzymy, że towarzyszy im wtedy w sposób szczególny Duch Święty a ich nauka jest dla nas wiążąca.

Módlmy się za papieża i biskupów, aby byli dla nas pewnymi przewodnikami do zbawienia.

Ks. dr Maciej RAczyński-Rożek

Dzisiejsze pierwsze czytanie opowiada o powrocie Pawła i Barnaby z pierwszej wyprawy misyjnej. Nie wracają oni do Antiochii Syryjskiej najprostszą i najkrótszą drogą, ale tą samą drogą, którą przyszli czyli przez Listrę, Ikonium i Antiochię Pizydyjską. Zabieg ten jest celowy. Chcą bowiem umocnić dopiero co założone przez siebie wspólnoty chrześcijańskie. Pierwszym zabiegiem, jakiego dokonują jest wybranie starszych (prezbiterów) i włożenie na nich rąk. To oni mają teraz dbać o czystość wiary we wspólnocie i ją umacniać.

Jak weźmiemy list do Tytusa to spotykamy się z identycznym zachowaniem Pawła. Zleca on swojemu zaufanemu współpracownikowi Tytusowi uporządkowanie spraw w kościele na Krecie. Już w pierwszym zdaniu wskazuje, że początkiem tego porządkowania ma być powołanie prezbiterów: „W tym celu zostawiłem cię na Krecie, byś zaległe sprawy należycie załatwił i ustanowił w każdym mieście prezbiterów” (Tt 1,5).

Tak jest po dzień dzisiejszy. Biskupi i kapłani, ustanawiani przez włożenie rąk, mają charyzmat trwania przy wierze Apostołów. Nie pozwalajmy, aby zgorszenia, nasza pycha czy też wstyd, odsunęły nas od pasterzy Kościoła.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Możemy zadać sobie pytanie, jakie jest zadanie owiec opisanych w dzisiejszej Ewangelii.

Otóż owce słuchają głosu Pasterza i idą za Nim (por. J10,27). Czyli pierwszym zadaniem owiec jest słuchanie głosu Pasterza. Ciekawe, że tak samo zaczyna się dziesięć przykazań: „Słuchaj Izraelu” (Pwt 6,4).

Podobnie też Pan Jezus odpowiada na pytanie jednego z uczonych w Piśmie o to, jakie jest pierwsze ze wszystkich przykazań: „Pierwsze jest: Słuchaj Izraelu” (Mk 12,29).

Aby móc pójść za Chrystusem-Dobrym Pasterzem, jesteśmy wezwani najpierw, aby słuchać jego głosu. Jak przyjrzymy się naszemu słuchaniu podczas czytań mszalnych czy podczas kazania, to widać od razu, że jest nad czym pracować. Bardzo często wkładamy w to tak mało trudu, że nie jesteśmy w stanie powtórzyć nawet, o czym była Ewangelia. A nie wystarczy słuchać Chrystusa tylko na Mszy Świętej. Pozostaje Jego głos w drugim człowieku, na modlitwie czy w innych sytuacjach naszego życia.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

W Apokalipsie św. Jana „Baranek” to najczęściej używany tytuł Jezusa Chrystusa. Jan dodaje często, że jest to „Baranek zabity” (jak w dzisiejszym drugim czytaniu) bądź „Baranek jakby złożony w ofierze” (Ap 5,6). Tę samą treść znajdujemy w Ewangelii z zeszłej niedzieli (J 20,19-31), gdzie wielokrotnie zostaje podkreślone, że Jezus zmartwychwstały ukazał uczniom swoje rany na rękach i w boku. Te wszystkie fragmenty pokazują, że Chrystus triumfujący jako zmartwychwstały i jako Król na końcu czasów, nigdy nie przestaje być Chrystusem, który kocha miłością ofiarną. To ważna informacja dla nas, którzy chcemy mieć udział w Jego chwale. Królowanie z Chrystusem nie oznacza i nie będzie oznaczać poniżania kogokolwiek, ale wiąże się nieodłącznie z oddawaniem życia za innych.

ks dr Maciej Raczyński-Rożek

Wybór pierwszej niedzieli po Wielkanocy na Święto Miłosierdzia Bożego to nie przypadek. Dziś bowiem kończy się oktawa zmartwychwstania Pańskiego. Ten okres w liturgii Kościoła, wyraźniej niż inne, ukazuje tajemnicę Miłosierdzia Bożego, która najpełniej została objawiona właśnie w męce, śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa. Inaczej mówiąc, nie byłoby dzieła odkupienia, gdyby nie było Miłosierdzia Boga. Związek ten dostrzegła św. siostra Faustyna, która napisała w Dzienniczku: ,,Widzę, że złączone jest dzieło Odkupienia z dziełem miłosierdzia, którego żąda Pan”. (Dz.89). A zrozumieć miłosierdzie Boże, to zrozumieć samego Boga. Dla człowieka współczesnego, który ma dostęp nawet do najnowszych technologii jest to zbyt trudne zadanie. Czy zatem wobec Boga i Jego miłosierdzia pozostajemy bezradni?

Odpowiedź podsuwa nam sam Jezus mówiąc ,,Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli”. A my obyśmy mogli odpowiedzieć tak jak Św. Tomasz po spotkaniu ze zmartwychwstałym Panem: ,,Pan mój i Bóg mój”.

Ks. Michał Dubicki

Nowina o tym, że Jezus zmartwychwstał, do dziś wywołuje różne reakcje. Jedni się cieszą, inni panikują, a wielu to zupełnie nie wzrusza. Wielu pyta, co z tego, że Jezus zmartwychwstał, jeśli ja jestem pogrążony dziś w jakiejś walce, borykam się z poczuciem niespełnionego życia, czy doświadczam cierpienia swojego bądź swoich bliskich?

Śpiewamy w sekwencji wielkanocnej, że miejscem spotkania będzie Galilea, która była uznawana za ziemię pogańską i zepsutą. I właśnie to, co uważam w swoim życiu za miejsce przegrane i trudne, po czym nie spodziewam się niczego dobrego, jest miejscem spotkania z Jezusem Zmartwychwstałym. Spotkania z Jezusem, który może nie zmienia rzeczywistości, która mnie otacza, ale mnie przez nią przeprowadza. I to właśnie może stać się moją życiową Paschą, czyli przejściem ze śmierci do życia, ze smutku do prawdziwej radości.

Ks. Michał Dubicki