Rzymskokatolicka Parafia

Dzisiejsze słowa Ewangelii należą do twardych i trudnych. Jednak trudne słowa i żądania Pana Jezusa trzeba zawsze wyjaśniać w kontekście całej Ewangelii i w świetle czynów Jezusa. Należy również wziąć pod uwagę język i duch semicki, w jakim powstały Ewangelie. Jezus, zwracając się do ówczesnych ludzi, używał obrazów, przypowieści i porównań.

Zdanie, żeby mieć w nienawiści swego ojca i matkę, oznacza, że należy miłować ich mniej niż Jezusa. A mówiąc pozytywnie, więcej należy miłować Jezusa niż swoich bliskich.

W wezwaniu tym nie chodzi o nienawiść w potocznym rozumieniu tego słowa, lecz o hierarchię miłości w życiu ucznia Pańskiego. To, że kogoś kocham, nie może oznaczać, że kocham wszystko to, co on czyni. Jeśli naprawdę kogoś kocham, to boli mnie zło, jakie czyni osoba przeze mnie kochana. A jeżeli ojciec lub matka, mąż lub żona, albo rodzone dziecko oczekują ode mnie jakiegoś zła, to wcale nie muszę się na to zgadzać. Bo tylko wtedy prawdziwie kocham moich najbliższych, jeżeli kocham ich w Bogu. Tak jak to pięknie określił jeden ze świętych: „Jeżeli Pan Bóg jest na pierwszym miejscu, to wszystko jest na swoim miejscu”.
ks. dr Michał Dubicki

Chrystus dźwiga krzyż,

Sebastiano Del Piombo,

1485-1547

Żyjemy w czasach, gdy wszystko traktuje się relatywnie. W takiej rzeczywistości pojęcie grzechu wydaje się też względne. Tymczasem Ewangelia pokazuje nam, że chcąc doświadczyć miłości, trzeba wrócić do prawdy o człowieku. A prawda jest taka, że każdy z nas grzeszy i okazuje się słaby.

Z grzechem podobnie jest jak z chorobą. Chcąc się wyleczyć, musimy uznać, że potrzebujemy lekarza i lekarstwa.

Grecki czasownik „sodzein” ma podwójne znaczenie: uzdrowienie i zbawienie. Jezus czeka na nas jak dobry lekarz i pragnie nas ogarnąć swoją miłością miłosierną i zbawieniem.

Odkryjmy drogę powrotu do Boga i nie ukrywajmy swego zranienia przez grzechy i winy. Prośmy o usprawiedliwienie przez wiarę w Jezusa Chrystusa, podobnie jak grzeszna kobieta z dzisiejszej Ewangelii. Bo „nie dano nam żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni”.

ks. dr Michał Dubicki


Chrystus w domu Szymona faryzeusza,

Moretto da Brescia, ok. 1550

Syn i Ojciec otoczeni chwałą, próżno szukać tu naszego ziemskiego ubiegania się o zaszczyty, splendor, uznanie. Chwała Syna i Ojca wynika z miłości do człowieka, ze zbawienia, które przez ofiarę Chrystusa się dokonuje.

Człowiek często myśli o chwale, którą chciałby osiągnąć: być zauważonym, docenionym, nagrodzonym. Takie wizje towarzyszą nam też chyba, gdy myślimy o niebie, tam będę doceniony i wszelkie trudy Bóg mi wynagrodzi. Ale czy w ten sposób, koncentrując uwagę na sobie, nie odbieram chwały Bogu, nie zabieram Jego chwały?

Chwała Boga wypełnia nasz świat przez miłość, dlatego tak ważne jest ostatnie zdanie z dzisiejszego tekstu Ewangelii: „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie”. Wzajemna miłość uczniów Chrystusa jest najpiękniejszym świadectwem wiary, postarajmy się więc wzajemnie sobie wybaczyć, odsuńmy waśnie i gniewy, aby nic nie przekreślało tego świadectwa wiary.

„I rzekł Zasiadający na tronie: Oto czynię wszystko nowe.” Piękny fragment z Księgi Apokalipsy zachęca nas, abyśmy także odkryli, że dzięki Barankowi wszystko staje się nowe. Oby i nasze domy były przeniknięte tą nadzieją, że Boża miłość jest darem dla nas, jest siłą w naszym nawracaniu się i wzajemnym miłowaniu, jest chwałą, która nie przesłania drugiego człowieka, ale nas uświęca i buduje w jedności.

ks. Dariusz Kuczyński

Luca Signorelli, Komunia Apostołów, 1512

ZMARTWYCHWSTANIE – ZWYCIĘSTWO MIŁOŚCI

Obchodzimy dziś niedzielę niedziel. Uroczystą pamiątkę zmartwychwstania Pana Jezusa. Zwycięstwo dobra nad złem, światła nad ciemnością, Pana Boga nad szatanem.

Tego dnia łączymy się z uczniami, którzy biegną do grobu Jezusa i odkrywają, że jest on pusty. Bo Chrystus zmartwychwstał i żyje! Zwyciężył śmierć, piekło i szatana.

Przez cały Wielki Post badaliśmy nasze serca, szukając w nich kamieni blokujących dostęp do łaski zmartwychwstania. Jezus odsuwa te kamienie, abyśmy mogli wkroczyć w życie pełne radości, nadziei i wolności. Świętujmy więc z radością, jakiej świat dać nie może, a jaką przynosi nam w darze Zbawiciel. W Nim mamy wszystko, czego nam potrzeba. Jezus zwyciężył, bo wykonało się, jak śpiewamy w jednej z pieśni paschalnych. Pokazał nam, że warto podjąć krzyż swego życia, nawet jeśli wydaje się on zbyt ciężki. Bo jak pozdrawiają się Ss. Franciszkanki z Lasek: „Przez krzyż do nieba”.

Nadszedł czas, by podnieść głowy i „dążyć do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi”. Obietnica zmartwychwstania pozwala nam radować się niezależnie od sytuacji, w jakiej się znajdujemy. Dziś, gdy dzieci są może niespokojne lub gdy przychodzą do nas na obiad krewni, których trudno nam kochać, i tak możemy być radośni. Podobnie jak Jan, który zajrzał do pustego grobu i uwierzył, i my wierzymy, że ten Jezus, który umarł i został pogrzebany, jest dzisiaj żywy.

Wszystkie Jego słowa są prawdą, bo On je potwierdził własną śmiercią. A najbardziej wiarygodne świadectwo to takie, które głoszący gwarantuje własnym życiem. Jego zmartwychwstanie jest pieczęcią prawdy na całym Jego życiu. Wszystkie obietnice, a wraz z nimi wszystkie nasze nadzieje i pragnienia – zostaną wypełnione. Niech więc zabrzmi w nas radosne, wielkanocne „Alleluja”.

ks. dr Michał Dubicki

W poprzednią niedzielę – pierwszą niedzielę Wielkiego Postu – usłyszeliśmy w Ewangelii o kuszeniu Jezusa po zakończeniu przez Niego czterdziestodniowego postu.

Dzisiejsza Ewangelia ukazuje nam Chrystusa, który wraz z wybranymi uczniami udaje się na górę Tabor, gdzie objawia im swoją Boską chwałę.

Te dwa wydarzenia bardzo konsekwentnie prowadzą nas do zrozumienia istoty Tajemnicy Paschalnej. W kuszeniu przez szatana zwracamy uwagę na ludzką naturę Chrystusa, natomiast Przemienienie ukazuje nam Jego Boską naturę.

W czasie Wielkiego Postu, kiedy w sposób szczególny rozważamy tajemnicę męki i śmierci, wyczekując, by chwała Chrystusa zwycięskiego objawiła się w pełni w Jego zmartwychwstaniu, nie wolno nam zapomnieć, że dzieło naszego pojednania z Bogiem dokonało się dzięki szczególnej ingerencji Słowa, które stało się ciałem.

To sam Bóg, w swojej nieskończonej miłości, chciał nas pojednać ze sobą. On dał swojego Syna, aby stał się jednym z nas i w ten sposób, jako Bóg i człowiek, wyzwolił nas z niewoli śmierci i grzechu.

Nie bez powodu w opisie Przemienienia Ewangelista odnotowuje obecność Mojżesza i Eliasza oraz fakt, że wybrani uczniowie usłyszeli z obłoku głos Boga. Mojżesz i Eliasz, reprezentujący prawo i proroków, stają wobec Tego, w którym wypełniają się wszystkie proroctwa Starego Testamentu i który jest źródłem wszelkiego prawa.

Wraz ze słowami: „To jest mój Syn wybrany, Jego słuchajcie” nastaje nowy czas, nowa epoka, w której zapowiedź zostaje zrealizowana, a prawo znajduje swe wypełnienie w przykazaniu miłości.

W okresie Wielkiego Postu podejmijmy, jako wspólnota, wysiłek przemiany naszego życia. Wsłuchujmy się w sposób szczególny w to, co w tym błogosławionym czasie ma nam do powiedzenia Bóg. Jego zechciejmy słuchać.

ks. dr Waldemar R. Macko

Rafael Santi – Przemienienie – 1518-20 [fragm.]