Kategoria: Komentarze do Ewangelii

Każdą Mszę świętą rozpoczynamy słowami: „W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”. „W Eucharystii już od pierwszego znaku krzyża wchodzimy w świat Boży” pisał kardynał Stefan Wyszyński Prymas Tysiąclecia. To wydawałoby się proste stwierdzenie niesie w sobie głęboką myśl. Kościół to nie jest budynek jak jak każdy inny. Różnego rodzaju modlitwa, a w sposób szczególny Msza św. to nie jest czynność, wydarzenie jak każde inne.

Ale znak krzyża i następujące po nim słowa: „Miłość Boga Ojca, łaska naszego Pana Jezusa Chrystusa i znak jedności w Duchu Świętym niech będą z wami wszystkimi” mówią nam także, że wchodzimy w świat Boga, który jest Bogiem jedynym w trzech Osobach.

Niech dzisiejsza Msza św. w Uroczystość Trójcy Przenajświętszej pomoże nam jeszcze głębiej przeżywać te prawdy.

ks. Tomasz Lis

Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak przemawiali w jego własnym języku (Dz 2,5-6). Jednym z darów, jakim obdarzył Duch Święty wspólnotę pierwotnego Kościoła był dar jedności – odwrócenie przekleństwa wieży Babel. Wtedy kiedy ludzie w swojej zarozumiałości chcieli dosięgnąć nieba, budując wysoką wieżę, i sami próbowali w ten sposób stać się bogami, „duch pychy” pomieszał ich języki, tak że nie byli już w stanie się ze sobą dogadać i współpracować. Duch Święty sprawia, że chociaż wszyscy ludzie mówią nadal we własnych językach i pozostają sobą, to mimo to są w stanie się porozumieć. Tylko ci, którzy otwierają się na Ducha Świętego mogą tworzyć prawdziwą wspólnotę, ponieważ Duch Święty nie niszcząc indywidualności obdarza darem życia w jedności.

ks. Maciej Raczyński-Rożek

W dniu dzisiejszym wspominamy Wniebowstąpienie Pana Jezusa. Z jednej strony słyszymy o Jezusie, który wstępuje do nieba i, który ukaże się dopiero w dniu ostatecznym, a z drugiej strony sam Jezus obiecuje Apostołom: Ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do skończenia świata (Mt 28,16-20). Jak rozumieć ten paradoks? Jedną z odpowiedzi jest dany dokładnie w tym momencie Apostołom nakaz udzielania chrztu. Udzielajcie chrztu, który włącza do mojego Kościoła! Będę z wami obecny w moim Kościele – szczególnie poprzez znaki sakramentalne. W Eucharystii będziecie mogli mnie dotknąć, w spowiedzi świętej usłyszycie słowa odpuszczenia grzechów, przy namaszczeniu chorych doznacie uzdrowienia dokonanego w moje imię, w bierzmowaniu otrzymacie Ducha odwagi i mądrości, aby być moimi świadkami. Dopóki Chrystus nie powróci, jest z nami obecny w ten rzeczywisty sposób.

ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze (J 14,16). Pan Jezus obiecuje uczniom, zmartwionym Jego odejściem, „innego Pocieszyciela”. Będzie nim Duch Święty. Już samo sformułowanie wskazuje na jedność Jezusa Chrystusa i Ducha Świętego. Skoro przyjdzie inny Pocieszyciel tzn., że pierwszy Pocieszyciel jest już z Apostołami i jest Nim sam Jezus. Duch Święty i Chrystus działają zawsze razem. Podczas swojej działalności na świecie Mesjasz był pełen Ducha Świętego. Kiedy zabraknie Jezusa na ziemi, będzie On obecny przez swojego Ducha, który jest w Kościele, w sercach wierzących: Ducha Prawdy, [da wam Ojciec] którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, ponieważ u was przebywa i w was będzie (J 14,17). Ten Duch jest naszym Pocieszycielem po dziś dzień.

ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Jako ludzie jesteśmy istotami cielesno-duchowymi, wszystko więc co poznajemy, poznajemy przy pomocy naszych zmysłów: wzroku, słuchu, dotyku… W ten sposób próbujemy też nieudolnie poznać i przedstawić Pana Boga. Bardzo dobrze widać to na przykładzie wyobrażeń Trójcy Świętej, gdzie Ojciec przestawiany jest często jako sędziwy starzec, a Duch Święty jako biała gołębica. Tymczasem te Osoby Trójcy są duchem czyli są niematerialne. Nie tylko niewidzialne dla naszych oczu, tak jak fale radiowe, ale w ogóle niematerialne. Nie da się ich zbadać czy zobaczyć przy pomocy jakiegoś urządzenia.

W dzisiejszej Ewangelii Apostoł Filip wyraża pragnienie chyba każdego człowieka wierzącego: Panie, pokaż nam Ojca! I dostaje odpowiedź od Pana Jezusa: Filipie, kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca (J 14,9). Nie ma innego sposobu zobaczenia Pana Boga jak wpatrywanie się Jezusa Chrystusa. W Nim Bóg pokazał człowiekowi siebie, samemu stając się Bogiem-człowiekiem. Każdy czyn Jezusa, od uniżenia w przyjęciu natury ludzkiej podczas narodzin, przez wszystkie uzdrowienia i nauki, po śmierć na krzyżu i zmartwychwstanie, są ukazaniem nam prawdy jak kocha sam Bóg.

ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

W dzisiejszym 1. czytaniu słyszymy tylko ostatnie słowa długiej mowy Piotra po zstąpieniu Ducha Świętego na Apostołów w dniu Pięćdziesiątnicy: Niech więc cały dom Izraela wie z niewzruszoną pewnością, że tego Jezusa, którego wyście ukrzyżowali, uczynił Bóg i Panem, i Mesjaszem (Dz 2,36). Jakbyśmy sięgnęli do pełnego fragmentu to przez całą mowę, od 14. do 36. wersu, Piotr tłumaczy Żydom z zapałem, że Bóg posłał Zbawiciela Jezusa Chrystusa, a oni go ukrzyżowali. W takim kontekście nie dziwi reakcja słuchaczy: Cóż mamy czynić, bracia? (Dz 2,37). Po długiej katechezie ukazującej im ich grzech, zaczęli oni wątpić we własną doskonałość.

Wielu współczesnych mędrców nie pochwaliłoby Apostoła Piotra. Po co to wzbudzanie poczucia winy? Po co tyle mówić o grzechu? I mieli by rację, gdyby Piotr poprzestał na mówieniu o grzechu. Apostoł nie ogranicza się do ukazania prawdy o człowieku, ale wskazuje drogę wybawienia, wybawienia nie tylko od poczucia winy, ale od samego zła, które to poczucie winy powoduje. Jest nim Jezus Chrystus, nasz Zbawiciel.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Nazbyt często przypominamy uczniów idących do Emaus. Zagubieni w codzienności swoich spraw, pogrążeni we własnych myślach, uciekamy od doświadczenia krzyża, od „naszej Jerozolimy”.

Spodziewając się wypełnienia naszych planów, możemy nie zauważać obecności Boga w tym co nas spotyka. On jednak na szczęście nigdy nie pozostawia nas samych z naszymi myślami, ale wciąż próbuje ukierunkować je na głębszą perspektywę, na której „poznamy drogę życia”.

Szlak, który przetarł dla nas Jezus. To droga daru i ofiary. Krzyża, który On podejmuje z Miłości za każdego z nas, z Miłości którą chce nam ofiarować.  „O nierozumni jakże nieskore są wasze serca do wierzenia…!”

ks. Maciej Czapliński

Czasem w kazaniach pojawia się obraz Jezusa, który kołacze do „drzwi” naszego serca. Jednak te drzwi są tak skonstruowane, że mają klamkę tylko od wewnątrz. W związku z tym, Jezus nie może do niego wejść, jeśli Mu nie otworzymy.

W tym obrazie jest wiele prawdy. Jeśli człowiek bardzo się skupi na samym sobie (jaki jest biedny albo jaki jest wspaniały), to trudno mu nawet usłyszeć pukanie do drzwi, a co dopiero je otworzyć. A Bóg nie chce odbierać nam wolności. Z drugiej strony, oznaczałoby to, że Bóg zostawia nas samych z naszą wolnością, aż usłyszymy Jego pukanie.

Dzisiejsza Ewangelia mówi, że miło-sierdzie Boga jest większe. Jezus Chrystus wchodzi do Apostołów, „choć drzwi były zamknięte”. Wchodzi i mówi: „Pokój wam”.
Trzeba zawsze mieć nadzieję, że Jezus Zmartwychwstały znajdzie sposób, aby dostać się do serc zamkniętych i przynieść im pokój.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Czy naprawdę znasz sprawę Jezusa z Nazaretu, którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą? – Pyta mnie dzisiaj św. Paweł. Czy mogę w ten szczególny dzień powiedzieć, że jestem świadkiem życia, które On ukazał? Życia rodzącego się z tego co trudne i bolesne, z cierpienia i wierności, aż po krzyż. 

Być świadkiem oznacza, być zanurzonym w rzeczywistość, którą chce się dzielić z innymi. Do tego zaprasza mnie dzisiaj Chrystus. Zgodzić się i przyjąć trud tego co jest, co może wydawać się „umieraniem”. To droga, na której mam odwagę biec w stronę grobu, w poszukiwaniu żyjącego Jezusa. Podążać nią, oznacza uwierzyć nadziei, że umierając dla wielu spraw tego świata, mogę odkryć życie ukryte z Chrystusem w Bogu.

Ks. Maciej Czapliński

Wyborem Jezusowej miłości staje się krzyż. To znak, w którym jest On gotowy na uniżenie, aby być blisko mnie, nawet wtedy kiedy Go znieważam swoim grzechem. Z miłości Chrystus zgadza się na to wyszy-dzenie, zapowiedziane w proroctwie Izajasza: „Podałem grzbiet mój bijącym i policzki moje rwącym mi brodę. Nie zasłoniłem mojej twarzy przed zniewagami i oplu-ciem” (Iz 50,6).

To pragnienie bycia dla mnie, stworzenia więzi, która pokona grzech, sprawiły, że „Chrystus Jezus, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stając się podobnym do ludzi, (…) posłusznym aż do śmierci – i to śmierci krzyżowej” (Flp 2, 6-8).

Jezus chce mnie nauczyć miłości, która jest gotowa dać siebie nie zważając na okoliczności i czasy. Czy jestem gotowy zaufać tej Miłości? Czy będę wciąż powtarzał za Faryzeuszami: „Innych wybawiał, siebie nie może wybawić. Jest królem Izraela: niechże teraz zejdzie z krzy-ża, a uwierzymy w Niego” (Mt 27, 42).

ks. Maciej Czapliński

Wydawałoby się dość spokojna relacja Jana, aż kipi od emocji. Żal, wręcz rozpacz pogrążonych w żałobie, przeplata się z głęboką ufnością, nadzieją i niezachwianą wiarą. Wszystko wskazuje na to, że za chwilę stanie się coś wyjątkowego. Cud wskrzeszenia rozprasza ciemności smutku i napełnia wszystkich radością. Zwróćmy jednak uwagę na postawę Jezusa. On wie, co się stało, wie też, co się zaraz stanie. Pomimo tego płacze nad Łazarzem, nad jego przyjaciółmi. Płacze nad losem ludzi bliskich Jego sercu. Płacze nad losem nas wszystkich, zniewolonych przez grzech, którego konsekwencją jest właśnie śmierć.

Bóg, Pan życia i śmierci dał Swojego Syna, abyśmy w Nim mieli życie. To jest prawda naszego odkupienia. To jest prawda, która rozświetla drogi naszego ziemskiego życia.

ks. dr Waldemar R. Macko

Zdarzenie opisane w dzisiejszym fragmencie Ewangelii to kolejny przykład negatywnego nastawienia faryzeuszy do Jezusa i głoszonej przez Niego Ewangelii. Nie będziemy się jednak zajmować szukaniem przyczyn takiej postawy. Przyjrzymy się raczej, można powiedzieć dość powszechnej, negatywnej reakcji. Zwróćmy uwagę na rozmowę faryzeuszy z uzdrowionym człowiekiem. Usłyszeliśmy pełną merytorycznych argumentów relację uzdrowionego człowieka, której faryzeusze przeciwstawią jedynie wypowiedź pełną obelg. A przecież w całej tej rozmowie powinno chodzić o prawdę.

Jakże często w naszych rozmowach bywa podobnie. Nieważna jest prawda i dobro, tylko to, co według nas, będzie dla nas lepsze. Pewni swoich przekonań, nawet nie chcemy wysłuchać argumentów innych osób. Wiemy, jak taka postawa może zaszkodzić nam samym i naszym najbliższym w zwykłych, codziennych sprawach. A cóż dopiero, gdy chodzi o nasze zbawienie?

ks. dr Waldemar R. Macko

Jeśli mielibyśmy w kilku słowach powiedzieć, czego dotyczyła rozmowa Jezusa z Samarytanką okazałoby się, że jest to niemożliwe. Nie jest to bowiem ani przekomarzanie się, ani dysputa religijna. Jezus mówi swoje, Samarytanka po swojemu rozumie Jego słowa i w takiż sposób odpowiada. Natomiast gdy zapytamy o skutek tej rozmowy – ten jest oczywisty. Wielu mieszkańców Sychar uwierzyło w Jezusa jako Mesjasza, Zbawiciela świata. Jednak zastanawiające w całym tym zdarzeniu jest odniesienie do wody, która stała się przyczynkiem do dalszych wydarzeń. W wielu kulturach woda symbolizuje życie. Tak jest również w Judaizmie. Dlatego pojawiający się w rozmowie motyw wody ma kluczowe znaczenie dla interpretacji opisanego wydarzenia. Zwłaszcza słowa, że woda, którą daje Chrystus staje się źródłem wody wytryskującej ku życiu wiecznemu. Nasuwa się jednoznaczne skojarzenie: woda – życie, łaska – życie wieczne. Jakiej zatem wody pragniemy?

ks. dr Waldemar R. Macko

Ewangelia opisuje zaskakującą scenę, której świadkami byli Piotr, Jakub i Jan. Na Górze Przemienienia Chrystus rozmawiał z Mojżeszem i Eliaszem. Różnie wydarzenie to może być komentowane, choćby jako dialog starego przymierza z nowym.

Przyjrzyjmy się jednak zachowaniu uczniów. Słowa wypowiedziane przez Piotra wdają się trochę dziwne. Mówiąc o namiotach Piotr chce, aby ta chwila trwała jak najdłużej. Chce takiego życia – pełnego wspaniałych doznań i emocji. Chce te wspaniałe doznania zachować jak najdłużej. Może zazdrościmy uczniom, że nie możemy razem z nimi powiedzieć „dobrze że tu jesteśmy”. Jak wynika z dalszego rozwoju sytuacji, to doświadczenie miało wprowadzić uczniów w nowy wymiar objawienia, krótko przedstawiony przez Jezusa słowem „zmartwychwstanie”. Nie było zatem celem, tylko miało ten cel wskazać.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Nie bez powodu w pierwszą niedzielę Wielkiego Postu słyszymy Ewangelię o tym, jak Jezus przebywał przez czterdzieści dni i nocy na pustyni. Symbolika ta jest oczywiście jednoznaczna. Może warto zatem podążyć jej śladem i z naszego czterdziestodniowego przygotowania do Wielkanocy uczynić swoistą pustynię, na której, jak Jezus, zmierzymy się rzeczywistością naszego życia. Nie chcę nikogo namawiać do porzucenia codziennych obowiązków, ale zachęcić do pewnego rodzaju dyspozycyjności; takiego nastawienia ducha, które pozwoli rozpoznać, co w moim życiu już należy do Boga, a co jeszcze jest tak bardzo moje.

Ile razy w swoim życiu tak naprawdę przeżyłem okres Wielkiego Postu? Co z tego wynikło? Oczywiście, jestem zapracowany, muszę troszczyć się o swoich najbliższych – to mój obowiązek. Tak mało czasu, a życie pędzi. Czas Wielkiego Postu przeminie, przyjdzie czas Wielkanocy! Tylko czy coś to zmieni w moim życiu?

Jezus, gdy był głodny usłyszał słowa, by przemienił kamienie w chleb i w ten sposób głód zaspokoił. Przecież Mu się to należało po czterdziestu dniach wyrzeczeń …

ks. dr Waldemar R. Macko