Kategoria: Komentarze do Ewangelii

W dzisiejszej Ewangelii Jezus zapytany: „Czy wolno płacić podatek cezarowi, czy nie?” odpowiada nie wprost: „Oddajcie więc cezarowi, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga”.

Taka odpowiedź nie wprost ma swoją ogromną wartość, ale rodzi też pewne trudności. Strzeże nas przed fanatycznym, „totalitarnym” przeżywaniem swojej wiary, ale zarazem zmusza do szukania dróg wierności Bogu, Kościołowi w życiu codziennych czynności, życiu społecznym czy politycznym.

Katolicka nauka społeczna stwierdza, że relacje pomiędzy państwem i Kościołem powinny cechować się autonomią i współpracą. Podobnie w naszym życiu osobistym, katolikiem, świadkiem Chrystusa jestem i w kościele, i w domu, i w pracy jednocześnie szanując autonomię drugiej osoby.

ks. Tomasz Lis

Uczta z tłustego mięsa, uczta z wybornych win, z najpożywniejszego mięsa i z najwyborniejszych win. To obraz jasny, przejrzysty i zrozumiały dla ludzi czasów proroka Izajaszowi. Tego rodzaju uczta wyrażała coś wyjątkowego, była przedmiotem pragnień ówczesnych ludzi.

Podobnie obrazem uczty tyle że weselnej, ale równie dobrze, solidnie przygotowanej (woły i tuczne zwierzęta ubite i wszystko jest gotowe) posługuje się Jezus w Ewangelii. I tu także, jak w naszych czasach wesele jest obrazem dobrej zabawy, na której chce się być.

Te oba, podobne obrazy mają skłonić nas do pytania. Jakie jest moje pragnienie uczestnictwa w uczcie ofiarnej, którą jest Msza święta i uczcie niebieskiej-radości nieba? I jakie jest moje przygotowanie do obu tych uczt już dziś?

ks. Tomasz Lis

Obraz winnicy dominuje w dzisiejszym Słowie Bożym. Jest on obecny w pierwszym czytaniu z Księgi proroka Izajasza, w Psalmie i Ewangelii św. Mateusza. Poprzez ten obraz Bóg chce nam objawić pewne prawdy o Sobie – Jego stosunku do człowieka i o człowieku – jego zobowiązaniu wobec Boga.

Bóg przedstawia się jako wielki Przyjaciel człowieka. Jako Ten, który robi wszystko dla człowieka/winnicy. Okopuje ją, oczyszcza z kamieni, sadzi szlachetne winorośle, wykopuje tłocznie, buduje wieże. I czeka…

Na co czeka? Na odpowiedź człowieka. Odpowiedź pełną odpowiedzialności wobec otrzymanych darów oraz hojności i miłości wobec Boga-Dawcy.

Jak jest moja odpowiedź? Jakie owoce przynosi moje życie? Czy są to owoce życia wiecznego?

ks. Tomasz List

Dzisiejsze czytania przypominają nam, że nikt nie ma na stałe przypisanej pewnej kategorii np. „sprawiedliwy”, „dobry”, „grzesznik” czy „bezbożny”. Ciągle stajemy w naszym życiu wobec wezwań Pana Boga i sprawiedliwy może stać się bezbożnym, a grzesznik dobrym człowiekiem. Drogą można iść w dwie strony.

W najgorszej sytuacji są ci, którzy uznali, że im się należy kategoria sprawiedliwego i cokolwiek by nie robili, to są dobrymi ludźmi. To niebezpieczeństwo grozi zarówno tradycyjnie wierzącym, jak i tym, którzy starają się być poprawni politycznie. Ktoś, kto reprezentuje taką postawę, z reguły obdarza innych mocnymi określeniami typu „homofob” czy „obłudnik”, będąc przekonany o własnej doskonałości. Bardzo łatwo mogą spełnić wtedy słowa Pana Jezusa: „Celnicy i nierządnice (czyli ci, których potępiałeś) wchodzą przed wami do królestwa niebieskiego”. Człowiek przekonany o własnej doskonałości i widzący zło u wszystkich poza sobą, traci czujność.

Strzeżmy się takiej postawy. Na drodze do Pana Boga konieczne jest pragnienie ciągłego nawracania się, pokory i nasłuchiwania, czego On ode mnie jeszcze oczekuje.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

“Bo jak niebiosa górują nad ziemią, tak drogi moje – nad waszymi drogami i myśli moje – nad myślami waszymi” – mówi Pan. Dzisiejszy fragment Księgi Proroka Izajasza (Iz 55,9) przypomina nam ważną prawdę o tym, że Boża sprawiedliwość nie musi się zawsze zgadzać z naszą. Potrafimy sobie obliczyć, jak robotnicy z winnicy w dzisiejszej Ewangelii, ile powinniśmy otrzymać od Boga. Porównujemy się z innymi, a potem próbujemy Pana Boga oceniać według tych kryteriów: że jest dobry albo niedobry, sprawiedliwy albo niesprawiedliwy. Potrafimy się na Niego obrazić. Tymczasem Boża mądrość daleko przekracza naszą i najlepszym rozwiązaniem jest pokornie pochylić głowę przed Panem, i zaufać Jego mądrości.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Aby zrozumieć obraz, jakim posługuje się dzisiejsza przypowieść o dwóch dłużnikach, należy w przybliżeniu przeliczyć na dzisiejsze pieniądze wartość długu, który mieli do spłacenia. Sługa był winny współsłudze 100 denarów. Denar to zapłata za dzień pracy niewykwalifikowanego robotnika. Dzisiaj to mniej więcej 120 zł (za np. zbieranie jabłek) czyli sługa był winny swemu koledze 12 000 zł. Natomiast ten kolega był winny swemu panu 10 000 talentów. Jeden talent to 34 kg złota. Kilogram złota najwyższej próby kosztuje dzisiaj ok. 250 000 zł (cena z dnia 9.09.2020). Jeden talent wynosi więc 8,5 miliona złotych. A sługa był winny swemu panu 10 000 talentów. Daje to sumę niewyobrażalną dla pojedynczego człowieka i dług niemożliwy do spłacenia.

Taki jest nasz dług wobec Boga – niewyobrażalny. On bowiem oddał swojego jedynego Syna, aby nas wykupił od grzechu. Życia jedynego dziecka nie zrekompensują żadne pieniądze. Warto sobie to przypominać, kiedy mamy problem z wybaczeniem drugiemu człowiekowi. Bóg wybaczył nam bardzo wiele i pragnie, abyśmy poszli tą drogą. To bowiem jest jedyna droga do nieba.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Dzisiejsze czytanie z Księgi Proroka Ezechiela mówi nam jasno, że mamy upomnieć brata, jeśli idzie złą drogą: „Jeśli do występnego powiem: „Występny musi umrzeć” – a ty nic nie mówisz, by występnego sprowadzić z jego drogi – to on umrze z powodu swej przewiny, ale odpowiedzialnością za jego śmierć obarczę ciebie” (Ez 33,8). Nie pomogą nam wy-mówki typu: “wychowujemy dzieci bezstresowo”, “to jego życie, jego sprawa”, “kim ja jestem, abym upominał bliźniego”.

Należy upominać. Warto jednak wcześniej zadać sobie pytanie: jak mam to zrobić, aby moje upomnienie nie było upokorzeniem i poniżaniem, ale braterską przysługą? Jak mam to zrobić, aby mój brat/siostra przyjęli moją uwagę? Wreszcie: czy ja chcę zrobić to z miłości? I najważniejsze: nie zapomnieć o modlitwie przed taką rozmową. Jeśli Duch Święty złączy z swoją łaskę z moimi nieudolnymi słowami, to będzie mogła nastąpić prawdziwa przemiana.

Ks. dr Maciej Raczyński_Rożek

Pragnieniem Boga jest człowiek. Dlatego chce On skierować nas ku Sobie, aby też nasze życie uczynić pragnieniem Jego Samego (Boga).

Wezwanie, które Bóg rodzi w naszych sercach i podążanie za nim, prowadzi nieuchronnie do przeciwstawienia się porządkowi tego świata i wyboru „dobra”, które jest zgodne z wolą Boga. To droga, na której przestajemy traktować Boga jako „zaborczego”, Tego który próbuje nam odebrać nasze dobro, często pozorne, ale przyjmujemy i odkrywamy Go jako najważniejszą dla nas wartość. Poddając się temu rodzącemu w nas pragnieniu coraz bardziej będziemy gotowi „zaprzeć się siebie, tracić
swe życie z Jego powodu”.

Gdzie jestem na tej drodze?

Ks. Maciej Czapliński

Łatwo jest dzielić się bogiem, o którym przeczytałem w książkach, o którym powiedzieli mi inni. Taki bóg może stać się moją własnością, może zostać skrojony na wygodną dla mnie miarę, taki ludzki bóg. Mogę się nim posłużyć, aby bronić własnych idei i racji.

Taka postawa jednak nie ma nic wspólnego ze świadectwem do jakiego wzywa mnie ten, którego głębokości są niezgłębione a wiedza niepojęta. Ten Bóg jest tajemnicą, którą trzeba wciąż odkrywać, na którą nie mogę mieć monopolu. Być świadkiem tej tajemnicy oznacza trwać w posłuszeństwie wiary, chociaż nie ma się wszystkich odpowiedzi, a po ludzku nadzieja zdaje się zawodzić. Czy jestem gotowy być świadkiem takiego Boga?

ks. Maciej Czapliński

Całe to zdarzenie zaskakuje nas swoją wyjątkowością i powoduje wewnętrzny niepokój.

Po pierwsze: dziwi nas postawa Jezusa wobec kobiety kananejskiej, nawet gdy zdajemy sobie sprawę, że jest ona poganką. Wygląda to tak, jakby ją lekceważył. Okazana oschłość nie przystaje do obrazu Jezusa pochylającego się nad potrzebującymi i przychodzącego z pomocą cierpiącym.

Po drugie: czy słowa Jezusa, odbierane przez nas jako obraźliwe, nie przeczą uniwersalizmowi głoszonej przez Niego Dobrej Nowiny o Zbawieniu, zawartemu choćby w poleceniu „Idźcie na cały świat…”

A co my zrobilibyśmy na miejscu tej kobiety? Wyobraźmy sobie siebie zwracających się do Boga w jakiejś ważnej, dla nas lub naszych bliskich sprawie. Czy mielibyśmy w sobie tyle determinacji co Kananejka?
Zauważmy, że w całej rozmowie nie pada ani jedno słowo dotyczące wiary, jak w wielu innych podobnych sytuacjach, a jednak epilog jest zachwytem Jezusa nad wiarą kobiety i wynikającym z niej zaufaniem.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Nazbyt często, miotani falami naszej codzienności, próbując pokonywać piętrzące się przed nami fale problemów, nie zauważamy obecnego w naszym życiu Jezusa. Brnąc przez wzburzone wody życia, wydaje się nam, że jesteśmy pozostawieni sami sobie. Łatwo w takich chwilach możemy zagubić tę Obecność, która jest niczym łagodny powiew i pogrążyć się w lęku. Dlatego warto dzisiaj wsłuchać się w Jezusowy głos: «Odwagi! To Ja jestem, nie bójcie się!»

Czy w szumie wszystkiego co mnie otacza, usłyszę ten głos i dostrzegę obecność Jezusa? Czy obudzę w sobie pragnienie bliskości z Panem i odważę się pokonać słabość i zamęt, wychodząc z codziennego zabiegania? Aby wpatrując się w Jezusa śmiało kroczyć naprzód, mając pewność, że zawsze nawet jak się pogubię i zacznę tonąć, zostanie wyciągnięta do mnie zbawcza dłoń.

ks. Maciej Czapliński

Różne są rodzaje głodu i ich źródła, różne są też sposoby jego zaspokajania. Niektóre głody i potrzeby można w sobie w znacznym stopniu zagłuszyć, zwłaszcza te dotyczące życia duchowego. Inne związane z życiem biologicznym muszą zostać zaspokojone w minimalnym stopniu.

Niezależnie od tego jednak jakie są nasze głody, sposób w jaki nasycimy je będzie nas kształtował.

Człowiek jest tym co je. Jeśli zabraknie w naszym życiu pokarmu duchowego, każdy inny straci swój smak, potęgując w nas pustkę i brak. Bo tylko Bóg może nas nasycić. Dlatego, tak ważne jest odkrycie prawdy o tym, że każdy pokarm jest Jego darem i tak należy go przyjmować. Jeśli będę próbował tworzyć dla siebie własną „dietę życia”, nie uwzględniając w niej Boga, zawsze będzie ona niezbilansowana i niezdrowa.

ks. Maciej Czapliński

W pierwszej i drugiej przypowieści, na przykładzie znalezionego skarbu czy drogocennej perły Jezus poucza nas o bezcennym charakterze Królestwa Bożego. Najważniejsze w życiu człowieka powinno być bowiem osiągnięcie zbawienia. Nic, co człowiek mógłby zdobyć na ziemi nie jest tak cenne, jak osiągnięcie Królestwa Niebieskiego. Tę prawdę odnajdujemy również w innych fragmentach Ewangelii. Jednakże warto zwrócić uwagę na inny aspekt tych przypowieści. Zarówno w pierwszym, jak i w drugim przypadku ci, którzy znaleźli upragniony skarb, postanowili wejść w jego posiadanie w sposób legalny, zgodny z obowiązującym prawem czy zwyczajami.

Prawość w postępowaniu jest nie tylko warunkiem osiągnięcia zbawienia; powinna także charakteryzować nasze ludzkie relacje. I na to wskazuje, choć nie bezpośrednio, przypowieść o sieci.

Zaś zakończenie dzisiejszego fragmentu przypomina nam prawdę o tym, że w każdym naszym działaniu powinniśmy kierować się mądrością.

ks. dr Waldemar R. Macko

Trzy przypowieści o królestwie Bożym, ukazujące jego naturę. Pierwsza, najważniejsza pokazuje złożoność królestwa Bożego, pozostałe wskazują na wewnętrzną jego siłę. W pierwszej przypowieści odnajdujemy również odpowiedź na tak często zadawane pytanie: Skąd bierze się zło? Uświadamiamy sobie również, że dopóki żyjemy na ziemi zawsze będzie nam towarzyszyło zło i dobro. I to od nas zależy, czy będziemy postępowali zgodnie z wolą Bożą i czynili dobro, czy też przeciwstawiając się jej popełniali zło, przecząc pierwotnemu zamiarowi Boga, jakim jest ludzkie szczęście.

Aby zmienić swoje życie niekiedy wystarczy tak niewiele; ziarnko gorczycy lub odrobina kwasu: dobrej woli, zaufania Bogu i miłości.

Ks. Waldemar R. Macko

Przypowieść o siewcy pokazuje nam rzeczywistość naszego życia i to, jak przyjmujemy słowo Boże. Jak więc mamy reagować na kierowane do nas słowo Boże? Jakie niebezpieczeństwa na nas czyhają? Na przykład, po lekturze tego fragmentu pisma świętego możemy odnieść wrażenie, że Jezus ogranicza przesłanie Ewangelii tylko do wybranej grupy swoich uczniów. Wiemy jednak, że stoi to w sprzeczności z twierdzeniem, że Chrystus przyszedł na świat aby zbawić wszystkich ludzi. Prawda jest jednak taka, że to człowiek zamyka się na słowo Boże. To człowiek nie chce poznać prawdy o Bogu, o sobie i o bliźnim.

Wyjaśnienie tej przypowieści utwierdza nas tylko w przekonaniu o skomplikowanej kondycji ludzkiej natury.

Zadziwiające jest przecież, że najwięcej do powiedzenia o sprawach Kościoła, wiary, Boga, mają ci, którzy nie znają objawienia i nie żyją w jedności z Kościołem.

ks. dr. Waldemar R. Macko