Kategoria: Komentarze do Ewangelii

Dzisiejszy fragment Ewangelii przypomina nam bardzo ważną prawdę. Bóg pragnie zbawienia każdego człowieka. Na dowód tego ofiarował swojego Syna, abyśmy mieli w Nim życie wieczne. Dlaczego zatem tak wielu ludzi odwraca się od Boga i Kościoła? Ponieważ – jak stwierdza sam Jezus – ludzie bardziej umiłowali ciemność, aniżeli światło: bo złe były ich uczynki. Znając naszą skłonność do zła, tym bardziej powinniśmy podejmować wszelkie wysiłki, aby w sposób godny odpowiedzieć na Bożą miłość.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Żądanie znaku przywołuje w myśli inne wydarzenie, w którym Żydzi domagali się znaku od Jezusa. Wtedy nazwał pytających „przewrotnym plemieniem, które żąda znaku, ale żaden znak nie zostanie mu dany poza znakiem Jonasza”. Te dwa wydarzenia nakazują nam patrzeć na działanie Jezusa, Jego nauczanie i znaki z perspektywy zbawienia, to znaczy poprzez pryzmat Tajemnicy Paschalnej.

To, co Jezus mówi o nowej świątyni, którą On sam zbuduje, najlepiej wyraził święty Paweł w liście do Koryntian, w którym poucza młodą wspólnotę chrześcijan „Wy przeto jesteście Ciałem Chrystusa i poszczególnymi członkami”.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Dzisiaj Bóg wystawia Abrahama na próbę. Dwa razy w tym wydarzeniu-próbie powtarza się dialog: „Abrahamie”, „Oto jestem”. Przypomina nam on, że Bóg, podobnie jak Abrahama, każdego z nas wzywa po imieniu, każdego traktuje jak syna, córkę, jak kogoś kto jest mu bliski, kogo obdarza miłością, która wymaga. Natomiast odpowiedź Abrahama świadczy o jego postawie nieustannej gotowości wobec Pana i wzywa także i nas do takiej postawy.

W wersecie, którego dziś nie usłyszeliśmy, ale znajduje się w tym samym wydarzeniu mamy pytanie Izaaka: „Gdzież jest jagnie na całopalenie?” i odpowiedź ojca Izaaka: „Bóg upatrzy sobie”. Abraham nie tylko przyjmuje postawę gotowości, ale także ogromnej ufności wobec Stwórcy.

Niech we wpinaniu się „na naszą górę Moria”, naszej pielgrzymce wiary, naszej drodze nawrócenia w okresie Wielkiego Postu towarzyszy nam postawa gotowości i ufności wobec Boga.

Ks. Tomasz Lis

W pierwszą niedzielę Wielkiego Postu Duch Święty wyprowadza Jezusa na pustynię. Przebywa tam czterdzieści dni. Doświadcza kuszenia przez Szatana, ale też służą Mu aniołowie. Gdy wraca z pustyni woła: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!”.

W tym krótkim fragmencie Ewangelii mamy program działania na właśnie rozpoczęty Wielki Post. W naszych konkretnych okolicznościach życiowych mamy znaleźć naszą „pustynię” i jak najczęściej na nią wychodzić. Niech przebywanie na niej z jednej strony uświadamia nam naszą grzeszność i słabość oraz konieczność walki z Szatanem – przeciwnikiem naszego zbawienia. Z drugiej strony niech ukaże nam prawdę, że w tej walce nie jesteśmy sami – usługują nam Boży posłańcy, aniołowie.

Oby owocem naszego pobytu na „pustyni” podczas Wielkiego Postu było nasze nawrócenie i jeszcze głębsze życie Ewangelią.

Ks. Tomasz Lis

„Trędowaty będzie miał rozerwane szaty, włosy nieuczesane, brodę zasłoniętą i będzie wołać: Nieczysty, nieczysty!”. Ponadto chory na tę chorobę musiał mieszkać w odosobnieniu. Trędowaty i osobiście, i społecznie doświadczał, że jest chory. Choroba ciała nam doskwiera i ze wszystkich sił i wszech stron szukamy pomocy. I dobrze. Tak też uczynił trędowaty z Ewangelii prosząc Jezusa, by go oczyścił.

W modlitwie po przyjęciu sakramentu namaszczenia chorych mamy słowa: „Przyjął on święte namaszczenie, aby otrzymać pomoc Twojej łaski dla duszy i ciała”. Przypominają nam one, że dbając o zdrowie ciała nie możemy zapomnieć o duszy. Nawet więcej, kolejność słów wskazuje, że bardziej, najpierw mamy dbać o zdrowie duszy. Jak jest u nas? Nasze zachowanie, postawa podczas obecnej „pandemii” może nam podpowiedzieć…

ks. Tomasz Lis

„Czyż nie do bojowania podobny jest byt człowieka?” słyszymy w Księdze Hioba. I chyba każdy przyzna, że w tym stwierdzeniu jest wiele prawdy. Nasze życie jest ciągłym zmaganiem. Pracujemy od rana do wieczora, szkolimy się, zdobywamy nowe kwalifikacje, by zapewnić byt rodzinie. Sprzątamy, gotujemy, robimy zakupy, niedosypiamy, by stworzyć jak najlepsze warunki w naszych domach dla pożywienia się, odpoczynku, nabrania sił. I w którymś momencie może pojawić się pytanie: „Po co to wszystko, po co to całe zmaganie?”

Jezus po uzdrowieniu wielu dotkniętych chorobami i wypędzeniu złych duchów, nad ranem udaje się na miejsce pustynne, by się modlić. To wskazówka dla nas. Potrzebujemy zatrzymać się, stanąć przed Ojcem niebieskim, by to całe nasze życiowe bojowanie wpisać w drogę ku Niemu i Jego Królestwu.

Ks. Tomasz Lis

W drugim czytaniu usłyszeliśmy o bezżennych dla królestwa Bożego: „Człowiek bezżenny troszczy się o sprawy Pana, o to, jak by się przypodobać Panu” (1Kor 7,32). W dzisiejszych czasach celibat nie cieszy się zrozumieniem. Nawet wielu ludzi wierzących chciałoby „ulżyć” kapłanom i pozwolić im zawierać związki małżeńskie. Powstaje wrażenie jakby jedynym wartościowym i pięknym powołaniem było małżeństwo.

Bardzo mądrze pisał o tym Klaus Demmer: „Zbyt rzadko myśli się o tym, że również żyjący w małżeństwie nieraz przez dłuższy czas dzielą los bezżennych […] Żadna wspólnota małżeńska nie jest tak udana i tak intensywna, żeby nie pozostawały w niej obszary niespełnienia”. Bezżenność, będąc znakiem tego, że ostateczne spełnienie nastąpi w Bogu, ukazuje w jaki sposób małżeństwo można przeżywać naprawdę szczęśliwie, a mianowicie w owej wolności, która rodzi się z wiary w przyszłe królestwo. Módlmy się za celibatariuszy, aby ich relacja z Bogiem była na tyle silna, aby stawali się pocieszeniem i znakiem nadziei dla braci, zwłaszcza dla tych, którzy mocno doświadczają ograniczoności ludzkiej miłości.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Dzisiejsze drugie czytanie pokazuje nam charakterystyczny dla chrześcijan dystans do rzeczywistości tego świata: „Trzeba więc, aby ci, którzy mają żony, tak żyli, jakby byli nieżonaci, a ci, którzy płaczą, tak jakby nie płakali, ci zaś, którzy się radują, tak jakby się nie radowali; ci zaś, którzy nabywają, jak gdyby nie posiadali…” (1Kor 7,29n). Nie jest to postawa człowieka obojętnego na świat, ani człowieka, który nim pogardza, ale kogoś, kto wie, z jednej strony, że dobro, którego tu doświadcza jest prawdziwe i wartościowe, z drugiej strony pamięta, że jest ono jeszcze częściowe, nieostateczne, przemijające – „Przemija bowiem postać tego świata” (1Kor 7,31). To daje w rezultacie to, że chrześcijanin głęboko i całym sobą angażuje się w małżeństwo, rodzinę, społeczeństwo, religię, jednocześnie nie rozczarowując się, że te rzeczywistości nie mogą mu dać ostatecz-nego szczęścia (nawet w najlepszym mał-żeństwie są przestrzenie niezrozumienia), ponieważ wszystkie te instytucje osiągną swoją pełnię dopiero w Bogu na końcu czasów. Niech nigdy nie brakuje nam tego chrześcijańskiego dystansu, a pocieszenia szukajmy w Panu Bogu.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

W dzisiejszym pierwszym czytaniu znajdujemy bardzo piękny opis początków służby młodego Samuela w sanktuarium, gdzie przebywała Arka Przymierza, u boku kapłana Helego. Pan Bóg woła Samuela po imieniu, ale on nie poznaje jeszcze, że jest to głos Pana i idzie do kapłana Helego. Dopiero doświadczony starzec odczytuje właściwe, co się dzieje i poucza chłopca, jak ma się zachować.

Podobny schemat powtarza się w naszym życiu. Wielokrotnie Pan Bóg próbuje do nas mówić po imieniu, my jednak nie rozumiemy, że to Jego głos. Potrzeba czasu i doświadczonych w wierze osób, aby spotkać Boga na drodze naszego życia. Niech nasze serca będą otwarte na mądrość tych, których Pan Bóg nam daje.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Dzisiaj obchodzimy Niedzielę Chrztu Pańskiego. To Święto w prawosławiu jest nazywane Objawieniem Pańskim, ponieważ podczas chrztu w Jordanie Jezus objawia się ludziom jako Syn Boży i jako jedna z osób Trójcy Świętej. Ewangelista opisuje, że słychać było głos Ojca, wypowiadający nad Jezusem słowa: „Tyś jest mój Syn umiłowany” oraz ukazał się Duch Święty pod postacią gołębicy.

Warto dzisiaj przypomnieć sobie swój własny chrzest, ponieważ treść tego sakramentu jest analogiczna do tego, co wydarzyło się podczas chrztu w Jordanie: następuje złączenie chrzczonego z Panem Jezusem, przez co staje się synem w Synu i może nazywać się dzieckiem Bożym. Ponadto, Bóg Ojciec mówi o ochrzczonym jako o umiłowanym dziecku i daje mu Ducha Świętego. W tym wszystkim mamy udział my dzięki temu, że zostaliśmy ochrzczeni.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Jak przyjrzymy się naszemu językowi, to okazuje się, że słowa służą nie tylko przekazywaniu informacji. Wszystko, co mówimy ma potrójną funkcję: opisującą, wyrażającą i stwarzającą. Funkcja opisująca to treść jaką chcemy przekazać drugiemu. Jednak przekazując tę treść wyrażamy także samych siebie, to kim jesteśmy. Ponadto, każda wypowiedź człowieka wzywa także drugiego do odpowiedzi i w ten sposób tworzy relację.

Dzisiaj usłyszeliśmy Ewangelię, w której Syn Boży, Jezus Chrystus, zostaje opisany jako Słowo skierowane przez Boga do człowieka. I faktycznie, nasz Zbawiciel jest Słowem, ponieważ objawia nam to, co Bóg pragnie nam powiedzieć, ukazuje, kim jest Bóg i wzywa nas do odpowiedzi. Ta sama prawda dotyczy Słowa, jakim jest Biblia. Niech to Boże wezwanie nie pozostanie w nas bez odpowiedzi.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Głębia i autentyzm wiary ukazuje się w zaufaniu, jakie pokładam w drugim. W relacji z Bogiem jestem wezwany do zawierzenia, które przekracza moją zdolność pełnego zrozumienia i kontroli rzeczywistości, drogi na którą zaprasza mnie Pan Bóg. Ta postawia wiary, kształtuje się w chwilach naszych decyzji, w których nie musimy posiadać do razu wszystkich informacji o przyszłości.

Boże drogi zawsze nikną w mroku tajemnicy Bożych planów, które po ludzku nie jesteśmy w stanie w pełni zrozumieć. Za nimi jednak zawsze stoi Miłość, którą Bóg ofiarowuje nam w tej bliskości do jakiej nas zaprasza. Tylko na tej drodze zaufania, możemy odnaleźć wielkość, jaką Bóg chce objawić w naszym życiu. To droga Abrahama, Proroków, samej Maryi, ale też i moja.

Ks. Maciej Czapliński

„Czy ty zbudujesz mi dom na mieszkanie?” Pytał Bóg przez wieki, tych którzy z wiarą stawali przed Nim. Pytał Dawida, Proroków, wszystkich wezwanych do objawienia tego wielkiego pragnienie Boga – dzielenia z człowiekiem jego życia.

Bóg chce być bliski naszym ludzkim sprawom, radościom i trudom naszej co-dzienności. Najpełniej na Bożą prośbę odpo-wiada Maryja. Jej fiat jest fundamentem ostatecznego domu, jaki Bóg wybrał na zamieszkanie pośród nas. Jednocześnie Pan powierza Maryi zadanie, bycia dla nas przewodniczką w przyjęciu wezwania, które w Chrystusie każdy z nas otrzymał, aby budować Boży dom w swoim sercu.

To zaproszenie, z którego nie można się zwolnić, gdyż w nim realizuje się najgłębszy sens i cel ludzkiego życia. Dlatego Bóg niestrudzenie powtarza, w różnych okolicznościach naszej codzienności, to wielkie pragnienie i prośbę swojego „serca”: „Czy ty zbudujesz mi dom na mieszkanie?”

ks. Maciej Czapliński

Dzięki światłu możemy nie tylko żyć, ale decyduje ono również o jego jakości. Dobroczynne promienie wspierają leczenie wielu chorób. Ta prawda dotyczy również życia duchowego, Światło na oświecenie pogan – Jezus, przychodzi, abyśmy w nim mogli znaleźć uleczenie z naszych chorób. Zaczyna się ono od stanięcia w tym świetle, ukazującym prawdę o naszym zniewoleniu i ubóstwie. To poznanie jest potrzebne, aby otworzyć się na Boże dzieło, które pragnie On w nas realizować.

Światło łaski, która jest mi udzielona w Jezusie, wypełnia proroctwo Izajasza, zapowiadające moje posłannictwo. Jednym z pierwszych, który je wypełnia jest Jan Chrzciciel, nasz adwentowy przewodnik. On staje się tym, który obwieszcza dobrą nowinę ubogim, opatruje rany serc złamanych, głosi jeńcom wyzwolenie, obwieszcza czas łaski. Ukazuje Boga jako tego, który jedynie może nas zaspokoić i wyzwolić, okryć nas szatami zbawienia.

Bóg nie chce nas jednak do tego zmuszać, dając nam światło prawdy, pozostawia możliwość wyboru. Dlatego potrzebuje nas, aby przekonać świat o darze nowego życia, które już dzisiaj może przynosić we mnie swój owoc. Czy chcę nosić w sobie Boże światło i dzielić się nim z innymi?

ks. Maciej Czapliński