Kategoria: Komentarze do Ewangelii

„Cierpimy z powodu cierpliwości Boga”. To dziwne wydawałoby się stwierdzenie, wypowiedział w jednej z pierwszych swoich homilii Ojciec święty Benedykt XVI.

Jak zrozumieć te słowa i czym spowodowane jest to cierpienie? Chcielibyśmy, aby Bóg działał natychmiast, aby grzech był ukarany, aby niewinni byli chronieni, aby sprawiedliwość była zachowana, a jej brak obnażony. Bóg zaś bardzo często zdaje się milczeć. Co więcej zdaje się tolerować niesprawiedliwość? Lecz czy na pewno milczy? Czy jest bezsilny wobec zła? 

Bóg cierpliwie czeka na każdego z nas, na naszą odpowiedź, odpowiedź miłości.  W tym oczekiwaniu najpełniej ukazuje się miłosierdzie Boga, który chce nam ofiarować ten największy z darów, dar miłości. Dar który można przyjąć dając dobrowolną odpowiedź, miłości na Miłość. Bóg ofiarowuje nam ten czas – doczesnego życia, w którym człowiek otrzymuje wolność, mogąc ją wykorzystać w różny sposób, albo odwracając się od Boga i raniąc Jego miłość, albo ze wszystkich sił starając się Go kochać. 

Tak delikatny może być tylko Bóg, tylko On ma tyle siły, aby umrzeć na krzyżu z miłości do tych, którzy nie kochają. 

ks Maciej Czapliński

Gdy jeszcze było ciemno, jako pierwsza do grobu, przybyła Maria Magdalena. Uczniowie przybiegną tam później, i to tylko dlatego, że dowiadują się od niej, że grób jest pusty. Jej serce pozwoliło rozproszyć mrok beznadziei, chciała być tak gdzie jest Jezus, nawet jeśli będzie to grób, skrywający w mroku śmierci ciało Mistrza. To geniusz miłości, który Bóg złożył w sercu kobiety, dał jej siłę do pokonania beznadziei.

Jakże dzisiaj brakuje tego świadectwa, jakie niosło serce Marii. Zagłuszają nas obrazy kobiet silnych, niezależnych, kobiet, które przestają być sobą. Takich, które nie poszłyby do grobu, bo to byłoby zbyt sentymentalne.

Świat zaś potrzebuje tej siły miłości, która odnajduje nadzieję wbrew nadziei, potrzebuje świadectwa, które pozwoli rozproszyć mrok grobów codzienności i odnaleźć dar nowego życia.

ks Maciej Czapliński

Opis męki, ale także okoliczności, które do niej doprowadziły. A wszystko to w atmosferze nienawiści i pogardy. Oczywiście, że wypełnia się zamiar Ojca wobec Syna i całej ludzkości. Jednak ci, którzy się do tego przyczynili, czy to w sposób bezpośredni czy zostali do tego skłonieni, nie pozostają bez winy. W rozmowie z uczniami Jezus tak tę sytuację ocenił: „Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane, lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził.”

Ks. dr Waldemar R. Macko

Przywołując przykład ziarna wrzuconego w glebę Jezus mówi o swojej śmierci na krzyżu, której owocem ma być życie wieczne dla wszystkich wierzących w Niego. Szczególne ziarno i szczególny plon. Warto zauważyć determinację, z jaką Jezusa pragnie wypełnić wolę swojego Ojca, pomimo lęku, którego doświadcza. Być może zbyt rzadko, rozważając teksty Ewangelii, zwracamy uwagę na człowieczeństwo Jezusa, a zbyt często podkreślamy Jego bóstwo i przez to umyka nam ogrom Jego cierpienia.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Dzisiejszy fragment Ewangelii przypomina nam bardzo ważną prawdę. Bóg pragnie zbawienia każdego człowieka. Na dowód tego ofiarował swojego Syna, abyśmy mieli w Nim życie wieczne. Dlaczego zatem tak wielu ludzi odwraca się od Boga i Kościoła? Ponieważ – jak stwierdza sam Jezus – ludzie bardziej umiłowali ciemność, aniżeli światło: bo złe były ich uczynki. Znając naszą skłonność do zła, tym bardziej powinniśmy podejmować wszelkie wysiłki, aby w sposób godny odpowiedzieć na Bożą miłość.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Żądanie znaku przywołuje w myśli inne wydarzenie, w którym Żydzi domagali się znaku od Jezusa. Wtedy nazwał pytających „przewrotnym plemieniem, które żąda znaku, ale żaden znak nie zostanie mu dany poza znakiem Jonasza”. Te dwa wydarzenia nakazują nam patrzeć na działanie Jezusa, Jego nauczanie i znaki z perspektywy zbawienia, to znaczy poprzez pryzmat Tajemnicy Paschalnej.

To, co Jezus mówi o nowej świątyni, którą On sam zbuduje, najlepiej wyraził święty Paweł w liście do Koryntian, w którym poucza młodą wspólnotę chrześcijan „Wy przeto jesteście Ciałem Chrystusa i poszczególnymi członkami”.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Dzisiaj Bóg wystawia Abrahama na próbę. Dwa razy w tym wydarzeniu-próbie powtarza się dialog: „Abrahamie”, „Oto jestem”. Przypomina nam on, że Bóg, podobnie jak Abrahama, każdego z nas wzywa po imieniu, każdego traktuje jak syna, córkę, jak kogoś kto jest mu bliski, kogo obdarza miłością, która wymaga. Natomiast odpowiedź Abrahama świadczy o jego postawie nieustannej gotowości wobec Pana i wzywa także i nas do takiej postawy.

W wersecie, którego dziś nie usłyszeliśmy, ale znajduje się w tym samym wydarzeniu mamy pytanie Izaaka: „Gdzież jest jagnie na całopalenie?” i odpowiedź ojca Izaaka: „Bóg upatrzy sobie”. Abraham nie tylko przyjmuje postawę gotowości, ale także ogromnej ufności wobec Stwórcy.

Niech we wpinaniu się „na naszą górę Moria”, naszej pielgrzymce wiary, naszej drodze nawrócenia w okresie Wielkiego Postu towarzyszy nam postawa gotowości i ufności wobec Boga.

Ks. Tomasz Lis

W pierwszą niedzielę Wielkiego Postu Duch Święty wyprowadza Jezusa na pustynię. Przebywa tam czterdzieści dni. Doświadcza kuszenia przez Szatana, ale też służą Mu aniołowie. Gdy wraca z pustyni woła: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!”.

W tym krótkim fragmencie Ewangelii mamy program działania na właśnie rozpoczęty Wielki Post. W naszych konkretnych okolicznościach życiowych mamy znaleźć naszą „pustynię” i jak najczęściej na nią wychodzić. Niech przebywanie na niej z jednej strony uświadamia nam naszą grzeszność i słabość oraz konieczność walki z Szatanem – przeciwnikiem naszego zbawienia. Z drugiej strony niech ukaże nam prawdę, że w tej walce nie jesteśmy sami – usługują nam Boży posłańcy, aniołowie.

Oby owocem naszego pobytu na „pustyni” podczas Wielkiego Postu było nasze nawrócenie i jeszcze głębsze życie Ewangelią.

Ks. Tomasz Lis

„Trędowaty będzie miał rozerwane szaty, włosy nieuczesane, brodę zasłoniętą i będzie wołać: Nieczysty, nieczysty!”. Ponadto chory na tę chorobę musiał mieszkać w odosobnieniu. Trędowaty i osobiście, i społecznie doświadczał, że jest chory. Choroba ciała nam doskwiera i ze wszystkich sił i wszech stron szukamy pomocy. I dobrze. Tak też uczynił trędowaty z Ewangelii prosząc Jezusa, by go oczyścił.

W modlitwie po przyjęciu sakramentu namaszczenia chorych mamy słowa: „Przyjął on święte namaszczenie, aby otrzymać pomoc Twojej łaski dla duszy i ciała”. Przypominają nam one, że dbając o zdrowie ciała nie możemy zapomnieć o duszy. Nawet więcej, kolejność słów wskazuje, że bardziej, najpierw mamy dbać o zdrowie duszy. Jak jest u nas? Nasze zachowanie, postawa podczas obecnej „pandemii” może nam podpowiedzieć…

ks. Tomasz Lis

„Czyż nie do bojowania podobny jest byt człowieka?” słyszymy w Księdze Hioba. I chyba każdy przyzna, że w tym stwierdzeniu jest wiele prawdy. Nasze życie jest ciągłym zmaganiem. Pracujemy od rana do wieczora, szkolimy się, zdobywamy nowe kwalifikacje, by zapewnić byt rodzinie. Sprzątamy, gotujemy, robimy zakupy, niedosypiamy, by stworzyć jak najlepsze warunki w naszych domach dla pożywienia się, odpoczynku, nabrania sił. I w którymś momencie może pojawić się pytanie: „Po co to wszystko, po co to całe zmaganie?”

Jezus po uzdrowieniu wielu dotkniętych chorobami i wypędzeniu złych duchów, nad ranem udaje się na miejsce pustynne, by się modlić. To wskazówka dla nas. Potrzebujemy zatrzymać się, stanąć przed Ojcem niebieskim, by to całe nasze życiowe bojowanie wpisać w drogę ku Niemu i Jego Królestwu.

Ks. Tomasz Lis

W drugim czytaniu usłyszeliśmy o bezżennych dla królestwa Bożego: „Człowiek bezżenny troszczy się o sprawy Pana, o to, jak by się przypodobać Panu” (1Kor 7,32). W dzisiejszych czasach celibat nie cieszy się zrozumieniem. Nawet wielu ludzi wierzących chciałoby „ulżyć” kapłanom i pozwolić im zawierać związki małżeńskie. Powstaje wrażenie jakby jedynym wartościowym i pięknym powołaniem było małżeństwo.

Bardzo mądrze pisał o tym Klaus Demmer: „Zbyt rzadko myśli się o tym, że również żyjący w małżeństwie nieraz przez dłuższy czas dzielą los bezżennych […] Żadna wspólnota małżeńska nie jest tak udana i tak intensywna, żeby nie pozostawały w niej obszary niespełnienia”. Bezżenność, będąc znakiem tego, że ostateczne spełnienie nastąpi w Bogu, ukazuje w jaki sposób małżeństwo można przeżywać naprawdę szczęśliwie, a mianowicie w owej wolności, która rodzi się z wiary w przyszłe królestwo. Módlmy się za celibatariuszy, aby ich relacja z Bogiem była na tyle silna, aby stawali się pocieszeniem i znakiem nadziei dla braci, zwłaszcza dla tych, którzy mocno doświadczają ograniczoności ludzkiej miłości.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Dzisiejsze drugie czytanie pokazuje nam charakterystyczny dla chrześcijan dystans do rzeczywistości tego świata: „Trzeba więc, aby ci, którzy mają żony, tak żyli, jakby byli nieżonaci, a ci, którzy płaczą, tak jakby nie płakali, ci zaś, którzy się radują, tak jakby się nie radowali; ci zaś, którzy nabywają, jak gdyby nie posiadali…” (1Kor 7,29n). Nie jest to postawa człowieka obojętnego na świat, ani człowieka, który nim pogardza, ale kogoś, kto wie, z jednej strony, że dobro, którego tu doświadcza jest prawdziwe i wartościowe, z drugiej strony pamięta, że jest ono jeszcze częściowe, nieostateczne, przemijające – „Przemija bowiem postać tego świata” (1Kor 7,31). To daje w rezultacie to, że chrześcijanin głęboko i całym sobą angażuje się w małżeństwo, rodzinę, społeczeństwo, religię, jednocześnie nie rozczarowując się, że te rzeczywistości nie mogą mu dać ostatecz-nego szczęścia (nawet w najlepszym mał-żeństwie są przestrzenie niezrozumienia), ponieważ wszystkie te instytucje osiągną swoją pełnię dopiero w Bogu na końcu czasów. Niech nigdy nie brakuje nam tego chrześcijańskiego dystansu, a pocieszenia szukajmy w Panu Bogu.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

W dzisiejszym pierwszym czytaniu znajdujemy bardzo piękny opis początków służby młodego Samuela w sanktuarium, gdzie przebywała Arka Przymierza, u boku kapłana Helego. Pan Bóg woła Samuela po imieniu, ale on nie poznaje jeszcze, że jest to głos Pana i idzie do kapłana Helego. Dopiero doświadczony starzec odczytuje właściwe, co się dzieje i poucza chłopca, jak ma się zachować.

Podobny schemat powtarza się w naszym życiu. Wielokrotnie Pan Bóg próbuje do nas mówić po imieniu, my jednak nie rozumiemy, że to Jego głos. Potrzeba czasu i doświadczonych w wierze osób, aby spotkać Boga na drodze naszego życia. Niech nasze serca będą otwarte na mądrość tych, których Pan Bóg nam daje.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Dzisiaj obchodzimy Niedzielę Chrztu Pańskiego. To Święto w prawosławiu jest nazywane Objawieniem Pańskim, ponieważ podczas chrztu w Jordanie Jezus objawia się ludziom jako Syn Boży i jako jedna z osób Trójcy Świętej. Ewangelista opisuje, że słychać było głos Ojca, wypowiadający nad Jezusem słowa: „Tyś jest mój Syn umiłowany” oraz ukazał się Duch Święty pod postacią gołębicy.

Warto dzisiaj przypomnieć sobie swój własny chrzest, ponieważ treść tego sakramentu jest analogiczna do tego, co wydarzyło się podczas chrztu w Jordanie: następuje złączenie chrzczonego z Panem Jezusem, przez co staje się synem w Synu i może nazywać się dzieckiem Bożym. Ponadto, Bóg Ojciec mówi o ochrzczonym jako o umiłowanym dziecku i daje mu Ducha Świętego. W tym wszystkim mamy udział my dzięki temu, że zostaliśmy ochrzczeni.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek