Autor: parafiawilanow

W dniu naszego Chrztu Świętego zostaliśmy zanurzeni w tajemnicę Trójcy Przenajświętszej słowami: „Ja ciebie chrzczę w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego“. Od tego momentu towarzyszy nam miłość Boża, która jest źródłem każdego życia.

Jezus nazywa siebie Dobrym Pasterzem i brama owiec. A że nie są to puste słowa, potwierdza tym, że oddaje swoje życie za owce, czyli za ludzi. Ważne jest abyśmy pamiętali, że Bóg zna każdego z nas osobiście i na każdym z nas Mu zależy. Trzeba wręcz powiedzieć, że Bóg walczy o nas. Co więcej za każdego z nas oddaje Pasterz swoje życie, bo każdego człowieka kocha jak własne dziecko. Ta prawda o miłości Boga daje człowiekowi pociechę, choć człowiek nie zawsze tę prawdę przyjmuje. Czasem odrzucamy to co daje nam życie i zapewnia stały grunt pod nogami. To tak, jakbyśmy dawali do zrozumienia Bogu, że my wiemy lepiej. I często się mylimy, czy też inaczej mówiąc grzeszymy raniąc serce Dobrego Pasterza. A to Jezus jest kamieniem węgielnym i fundamentem zbawienia. ,,Bo nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni.”

Ks. dr Michał Dubicki

Wędrówka do Emaus nie była wyprawą poza miasto ani żadną wycieczką. Starając się lepiej ją zdefiniować, należałoby powiedzieć, że była ucieczką. Nie tylko przed prześladowaniami, których się spodziewali po śmierci Mistrza, ale raczej przed tym, co usłyszeli z relacji kobiet, nawiedzających rano grób, i innych uczniów, którzy potwierdzili ich świadectwo.
Uznali za błędne założenie, że Jezus jest Mesjaszem, który „miał wyzwolić Izraela”. Zapewne chodziło im o wyzwolenie spod okupacji rzymskiej, co najprawdopodobniej leżało u podstaw ich zaangażowania w sprawę Jezusa.
Jednak koniunkturalizm nie powinien kierować ludzkimi decyzjami. Dotyczy to wszystkich aspektów naszego życia; zawsze, wcześniej czy później trzeba będzie ponieść jego konsekwencje. W sferze życia religijnego jest on szczególnie naganny.
Intrygujący jest opis spotkania uczniów z Jezusem. Możemy pokusić się o stwierdzenie, że spośród wszystkich uczniów, którzy nie wiedzieli, jak zachować się po wydarzeniach paschalnych, ci dwaj byli najbardziej zagubieni.
Ewangelista stwierdza, że gdy zasiedli za stołem i kiedy Jezus połamał chleb: „oczy im się otworzyły i poznali Go”.
I nie było to tylko rozpoznanie w towarzyszu drogi Jezusa, ale poznanie kim On naprawdę jest.

Opis wskrzeszenia Łazarza jest chyba najbardziej spektakularnym wydarzeniem opisanym na kartach Ewangelii. Wystarczy go porównać ze wskrzeszeniem młodzieńca z Nain. Jednakże nie o podkreślenie dramaturgii zdarzenia chodziło Janowi. Chciał on przekazać nam tę zasadniczą prawdę, że Jezus jest Panem życia.

Jan zanotował też, że Jezus zapłakał nad grobem swojego przyjaciela. Możemy zapytać: dlaczego to uczynił? Przecież zaraz go wskrzesi. Jezus nie płakał nad stratą Łazarza, płakał nad ludźmi, których przez grzech śmierć stała się udziałem.

Zwróćmy uwagę na jeden bardzo ważny szczegół: Jezus dokonuje wskrzeszenia Łazarza tuż przed własną męką i śmiercią. Czy ten cud ma umocnić wiarę uczniów i przygotować ich na to, co wkrótce się wydarzy? Zapewne tak! Przede wszystkim jednak ma nam uświadomić, że Jezus dobrowolnie poddał się śmierci, aby ją ostatecznie pokonać.

Ks. dr Waldemar R. Macko