Kategoria: Komentarze do Ewangelii

„Trędowaty (…). Będzie mieszkał w odosobnieniu”. Człowiek chory na tę okropną, wówczas nieuleczalną chorobę był zmuszany przez prawo do życia na osobności, na marginesie, poza społeczeństwem. Dla osoby ludzkiej, która jest istotą społeczną i potrzebuje drugiego człowieka, zdrowej relacji, by się prawidłowo rozwijać  to ogromny trud i dyskomfort. Chyba zgodzimy się z tym bez trudu?

„Trąd można uznać za symbol grzechu stanowiącego prawdziwą nieczystość serca” mówił papież Benedykt XVI i dodawał „która może oddalić nas od Boga”.

W przypadku choroby ciała, gdy tylko ją dostrzeżemy podejmujemy wszelkie kroki, by powrócić do zdrowia. A choroba ducha – każdy grzech, szczególnie ciężki, który mnie niszczy i oddala od Boga – źródła wszelkiego życia jaką wywołuje reakcję?

Czy przychodzę do Jezusa i proszę, by mnie oczyścił? On zawsze tego chce, ale czy ja zawsze, bez zwłoki tego chcę?

„Czyż nie do bojowania podobny byt człowieka?” pyta Hiob. Chyba każdy z nas doświadcza czegoś podobnego. Nasze codzienne obowiązki rodzinne , zawodowe, osobiste są takim BOJOWANIEM. I z utęsknieniem „wzdychamy do cienia”, „czekamy na zapłatę”. Trochę odpocząć, dostać za nasz wysiłek wynagrodzenie to pragnienie normalne, ludzkie i sprawiedliwe.

Spróbujmy jednak przenieść się na trochę inną płaszczyznę. „Świadom jestem ciążącego na mnie obowiązku” mówi dziś św. Paweł i dodaje „biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii”. Apostoł wzywa nas, by w tym trudzie codzienności, codziennym bojowaniu nie zapomnieć o tym WYJĄTKOWYM OBOWIĄZKU – GŁOSZENIU EWANGELII.

I nie tylko nie zapomnieć, ale czynić to w zupełnie innej logice: głosząc ją „bez żadnej zapłaty, stając się „słaby, by pozyskać słabych”.

Obyśmy zobaczyli ogromną wartość w pozyskiwaniu innych, choćby niektórych dla Ewangelii. Tu chodzi o życie, życie wieczne.

Ks. Tomasz Lis 

Ze słyszanego dziś opisu uzdrowienia wynika, że Chrystus nie chce potępienia nikogo, gdyż przyszedł na świat, aby każdego uświęcić i zbawić. Zbawiciel uświęca nas przez swoją naukę i przez swoje czyny.

A Jego nauka, to nie zabawa w słowa. Jego działanie to nie magiczne sztuczki obliczone na poklask ludzki. Wszystko to, co Jezus mówi jest prawdą, gdyż On sam jest najwyższą i jedyną Prawdą.

W dzisiejszej Ewangelii widzimy jak Prawda i Życie zjednoczyły się i zaowocowały poprzez  laskę uzdrowienia i uwolnienia człowieka spod mocy i władzy złego ducha.

Snując refleksję nad dzisiejszą Ewangelią, pomyślmy o tym,że chociaż zły duch działa także i dziś na świecie, to przecież tego świata nie zwycięży, bo panuje nad nim Chrystus, który ma nad nim  moc i władzę. Chrystus Pan, który własnym życiem zapłacił za nas i za grzechy całego świata  okup i dlatego nazywamy Go naszym Odkupicielem. Odpowiedzmy zatem naszemu  Odkupicielowi naszym dobrym życiem i otwartością serca na Ewangelię. A najpełniej dokonuje się to przez nasz czynny udział w Eucharystii.

Ks. dr Michał Dubicki 

Czasami słyszymy o tym, że ktoś wykonuje swój zawód z powołania. Rozumiemy wtedy, że dla tej osoby nie są ważne wyłącznie korzyści materialne płynące z pracy, ale że wkłada swoje serce w wykonywane zajęcia  i wykonuje je z poświęceniem.

W życiu duchowym powołanie wiąże się z odpowiedzią jaką dajemy Bogu. Jest ono także związane ze służbą, czyli pracą wykonywaną dla dobra innych ludzi. W realizacji własnego powołania potrzeba najpierw rozmowy z Bogiem, a następnie konkretnej odpowiedzi jakiej udzielamy w naszych czynach. Ideałem jest gdy to, co stanowi naszą pracę jest także naszym powołaniem, a zarazem staje się naszą pasją życia.

Jednak każdy z nas bez względu na to, co robi i w jakim stanie żyje jest powołany do świętości, czyli do przyjaźni z Bogiem. Kiedy to odkryjemy, wówczas nasze  życie będzie już zawsze szczęśliwe. Bo jak mówi św. Augustyn: ,,Niespokojne jest serce człowieka dopóki nie spocznie w Bogu”.

Ks. dr Michał Dubicki

 

Każdy z nas jest wierzący i praktykujący dlatego, że ktoś kiedyś przekazał nam łaskę wiary. Powiedział nam, że Bóg nas kocha, oddał za nas życie  i my także powinniśmy odpowiedzieć na Jego miłość.

Gdybyśmy cofnęli się kilkanaście wieków wstecz, wówczas spotkalibyśmy Św. Jana Chrzciciela i Jezusa z Nazaretu. Św. Jan wskazał swoim uczniom Jezusa jako Mistrza i Zbawiciela.

W naszym życiu potrzeba także byśmy mogli być dla innych takimi jak św. Jan Chrzciciel. Chodzi o to, by nasze świadectwo, przykład życia i żywej wiary przyciągały do Boga. A stanie się tak najpełniej, gdy będziemy sami żyli Chrystusową Ewangelią.

Msza Św., w której uczestniczymy, jest dla nas Bożym Narodzeniem. W niej poprzez Eucharystię rodzi się w naszych sercach Chrystus. Narodzenie się historyczne Pana Jezusa jest ciągle uobecniane we Mszy Św., a przez nią także w naszych sercach.

Ks. dr Michał Dubicki 

Pan Jezus rozpoczyna swą publiczną działalność wmieszany w tłum grzeszników nad Jordanem. Zanurza się nie tylko w jego wodach, ale wchodzi w naznaczoną grzechem historię człowieka, bierze na siebie jego los.

Jezus solidaryzuje się z człowiekiem grzesznym, słabym i zagubionym. Wchodzi w wody Jordanu, które symbolicznie obmywały ludzi z brudu grzechu. Nie brzydzi się naszych słabości, ale daje świadectwo, że nie przyszedł, aby potępiać, lecz zbawiać, czyli obdarzać przebaczeniem i miłością. Jest bardzo delikatny wobec wszystkich ran, które w sobie nosimy.. On pragnie je uzdrowić. Czasownik sodzein użyty w Ewangelii na określenie zbawienia oznacza także uzdrowienie.

A my, jak często uciekamy przed tym wszystkim, co w nas jest kruche, słabe i niedoskonałe? Nawet na drogach wiary myślimy o jakiejś doskonałości, którą sami wypracujemy, aby można się było czymś pochwalić Bogu.

Bóg w Chrystusie wchodzi w wody Jordanu naszej codzienności i pochyla się z czułością nad tym wszystkim, co nas boli, niepokoi i rani. On nie jest „gdzieś tam”, ale jest z nami i wciąż powtarza tamto wyznanie miłości: „Jesteś moim umiłowanym dzieckiem, w tobie mam upodobanie”.

Ks. dr Michał Dubicki 

W pierwszym czytaniu prorok Izajasz trafnie opisuje człowieka uwikłanego w codzienność: Czemu, o Panie, dozwalasz nam błądzić z dala od Twoich dróg, tak iż serca nasze stają się nieczułe na bojaźń przed Tobą (Iz 63,17). Nie dbanie o relację z Bogiem w natłoku codziennych obowiązków sprawia, że serce staje się „nieczułe” na to, jak Bóg polecił nam żyć.
Niezwykle istotne jest, aby ciągle wpatrywać się w przykład w Chrystusa i wsłuchiwać się w Słowo Boże, bo inaczej traci się wrażliwość na Boga i na drugiego człowieka. Człowiek staje się obojętny. Dlatego dzisiejsza Ewangelia, na początku Adwentu, wzywa nas: „Czuwajcie” (Mk 13,37). W naszym codziennym trudzie dbajmy o modlitwę, o sakramenty, o czynienie miłosierdzia, wtedy w każdym momencie będziemy gotowi na przyjście Pana.
Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek  

Wiara i nadzieja dają nam możliwość przekroczenia progu ziemskiej egzystencji i niejako wejrzenia w rzeczywistość, której wyczekujemy i pragniemy.
Dzisiejszy fragment Ewangelii przybliża nam prawdę o tym, czego możemy się spodziewać, gdy nadejdzie moment, w którym czas przestanie istnieć, a nastanie wieczność. Wyobrażamy sobie scenę sądu i tych którzy otrzymują nagrodę oraz tych, których spotyka kara. Nie chcemy znaleźć się wśród tych ostatnich, pragniemy raczej szczęścia i wiecznej radości. Mając świadomość własnej niedoskonałości liczymy na Boże Miłosierdzie.
Jak możemy wywnioskować z Jezusowego pouczenia, właśnie z miłosierdzia będziemy sądzeni. To ono będzie decydować o tym, po której znajdziemy się stronie –  lewej czy prawej.
Aby jednak dostąpić miłosierdzia, wpierw należy okazywać je innym. Oczywiście nie jest tak, że nasza postawa warunkuje działanie Boga – Bóg w swojej miłości nie jest niczym ograniczony. Nasza postawa jedynie uzdalnia nas, lub zamyka, na przyjęcie Bożego Miłosierdzia.
Ks. dr Waldemar R. Macko