Kategoria: Komentarze do Ewangelii

„Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz znieść nie możecie. Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy”. Jezus uświadamia nam dziś, że nie wszystko możemy znieść, zrozumieć w danym momencie.

Czy to będzie jakaś prawda naszej wiary jak choćby dziś przeżywana prawda, że nasz Bóg jest jeden, ale w trzech Osobach, że nie jest odległym Wielkim Samotnikiem, ale Wspólnotą Miłości pamiętającą i troszczącą się o człowieka.

Czy też dzisiejsze zalecenie Pawła, by chlubić, radować się także z ucisków, bo to one ostatecznie wyrabiają w nas nadzieję, która zawieść nie może.

Trudne są to rzeczy czy to dla naszego intelektu, czy to dla praktyki przeżywania wiary. Dlatego Bóg Ojciec w imieniu swojego Syna posyła nam Ducha Świętego, który ma nam pomóc żyć prawdą Ewangelii i doprowadzić nas do Królestwa Prawdy i Miłości.

Otwieram się na Niego i jego pomoc?

ks. Tomasz Lis

„I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym…”. Pierwsi uczniowie Jezusa doświadczyli tego pięćdziesiąt dni po Jego zmartwychwstaniu i dziesięć dni po Jego wniebowstąpieniu. To Duch Święty sprawił, że zaczęli mówić obcymi języka. To Paraklet, Duch Święty dał im moc i odwagę, by głosić Dobrą Nowinę o zmartwychwstaniu dla wszystkich, którzy należą do Chrystusa.

My też otrzymaliśmy Tego Ducha. Dokonało się to podczas sakramentu chrztu, w czasie sakramentu bierzmowania. On już jest. On już w nas zamieszkał. Teraz to od nas w dużej mierze zależy, czy będziemy żyli według ciała, czy według Ducha Bożego. Święty Paweł w swoim liście ukazuje wielkie skutki, owoce życia według Ducha: podobamy się Bogu, jesteśmy synami Bożymi, do naszego Boga możemy wołać „Ojcze”, stajemy się dziedzicami samego Boga, nasze śmiertelne ciała będą przywrócone do życia.

Czy podejmujemy niewątpliwy trud życia według Ducha, by nasze życie wydało takie owoce?

Ks. Tomasz Lis

„A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba”.

Przez trzy lata uczniowie przebywają z Jezusem, towarzyszą Mu, kroczą za Nim fizycznie aż przychodzi dzień Jego śmierci na krzyżu. Przez czterdzieści dni po Zmartwychwstaniu Jezus ukazuje się im i mówi o królestwie Bożym. W dniu wniebowstąpienia sytuacja uczniów diametralnie się zmienia. Ich Mistrz i Nauczyciel opuszcza ich fizycznie, ale nie zostawia samych. Obiecuje im moc z wysoka, Ducha Świętego i wzywa, by byli Jego świadkami „aż po krańce ziemi”.

Uczniowie czują się w tej nowej sytuacji trochę zagubieni. Z jednej strony pytają o czas przywrócenie królestwa Izraela – ziemska perspektywa, a z drugiej wpatrują się w niebo niejako zapominając, że mają być Jego świadkami.

Podobnie i my możemy mieć trudność, by uchwycić tę właściwą harmonię. Żyć w tym świecie, podejmując konieczne obowiązki ziemskie, a zarazem być świadkiem Chrystusa ukazując perspektywę nieba.

Czy i jak potrafię żyć w tym świecie zarazem nie będąc z tego świata?

Ks. Tomasz Lis

Pierwszy poważny spór w Kościele pierwotnym zrodził się pomiędzy chrześcijanami pochodzenia żydowskiego i chrześcijanami pochodzenia pogańskiego. Chodziło o to czy nawróceni poganie mają nadal przestrzegać prawa żydowskiego i dokonywać obrzezania, czy też można je pominąć, ponieważ zbawienie jest możliwe dzięki wierze w Chrystusa, a nie dzięki wypełnianiu prawa (np. por. Rz 3,28).

Spór był tak głęboki, że groził podzieleniem się Kościoła na dwa odłamy. Aby temu zapobiec zbiera się tzw. Sobór Jerozolimski, na którym Apostołowie z Piotrem na czele decydują o dalszych losach Kościoła: „Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my, nie nakładać na was żadnego ciężaru oprócz tego, co konieczne” (Dz 15,28).

Od tej pory obrzezanie nie obowiązuje chrześcijan. Od tej pory także, w chwilach kiedy jedność Kościoła jest zagrożona, zbierają się następcy Apostołów na czele z papieżem i decydują o dalszych jego losach. Jako chrześcijanie wierzymy, że towarzyszy im wtedy w sposób szczególny Duch Święty a ich nauka jest dla nas wiążąca.

Módlmy się za papieża i biskupów, aby byli dla nas pewnymi przewodnikami do zbawienia.

Ks. dr Maciej RAczyński-Rożek

Dzisiejsze pierwsze czytanie opowiada o powrocie Pawła i Barnaby z pierwszej wyprawy misyjnej. Nie wracają oni do Antiochii Syryjskiej najprostszą i najkrótszą drogą, ale tą samą drogą, którą przyszli czyli przez Listrę, Ikonium i Antiochię Pizydyjską. Zabieg ten jest celowy. Chcą bowiem umocnić dopiero co założone przez siebie wspólnoty chrześcijańskie. Pierwszym zabiegiem, jakiego dokonują jest wybranie starszych (prezbiterów) i włożenie na nich rąk. To oni mają teraz dbać o czystość wiary we wspólnocie i ją umacniać.

Jak weźmiemy list do Tytusa to spotykamy się z identycznym zachowaniem Pawła. Zleca on swojemu zaufanemu współpracownikowi Tytusowi uporządkowanie spraw w kościele na Krecie. Już w pierwszym zdaniu wskazuje, że początkiem tego porządkowania ma być powołanie prezbiterów: „W tym celu zostawiłem cię na Krecie, byś zaległe sprawy należycie załatwił i ustanowił w każdym mieście prezbiterów” (Tt 1,5).

Tak jest po dzień dzisiejszy. Biskupi i kapłani, ustanawiani przez włożenie rąk, mają charyzmat trwania przy wierze Apostołów. Nie pozwalajmy, aby zgorszenia, nasza pycha czy też wstyd, odsunęły nas od pasterzy Kościoła.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Możemy zadać sobie pytanie, jakie jest zadanie owiec opisanych w dzisiejszej Ewangelii.

Otóż owce słuchają głosu Pasterza i idą za Nim (por. J10,27). Czyli pierwszym zadaniem owiec jest słuchanie głosu Pasterza. Ciekawe, że tak samo zaczyna się dziesięć przykazań: „Słuchaj Izraelu” (Pwt 6,4).

Podobnie też Pan Jezus odpowiada na pytanie jednego z uczonych w Piśmie o to, jakie jest pierwsze ze wszystkich przykazań: „Pierwsze jest: Słuchaj Izraelu” (Mk 12,29).

Aby móc pójść za Chrystusem-Dobrym Pasterzem, jesteśmy wezwani najpierw, aby słuchać jego głosu. Jak przyjrzymy się naszemu słuchaniu podczas czytań mszalnych czy podczas kazania, to widać od razu, że jest nad czym pracować. Bardzo często wkładamy w to tak mało trudu, że nie jesteśmy w stanie powtórzyć nawet, o czym była Ewangelia. A nie wystarczy słuchać Chrystusa tylko na Mszy Świętej. Pozostaje Jego głos w drugim człowieku, na modlitwie czy w innych sytuacjach naszego życia.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

W Apokalipsie św. Jana „Baranek” to najczęściej używany tytuł Jezusa Chrystusa. Jan dodaje często, że jest to „Baranek zabity” (jak w dzisiejszym drugim czytaniu) bądź „Baranek jakby złożony w ofierze” (Ap 5,6). Tę samą treść znajdujemy w Ewangelii z zeszłej niedzieli (J 20,19-31), gdzie wielokrotnie zostaje podkreślone, że Jezus zmartwychwstały ukazał uczniom swoje rany na rękach i w boku. Te wszystkie fragmenty pokazują, że Chrystus triumfujący jako zmartwychwstały i jako Król na końcu czasów, nigdy nie przestaje być Chrystusem, który kocha miłością ofiarną. To ważna informacja dla nas, którzy chcemy mieć udział w Jego chwale. Królowanie z Chrystusem nie oznacza i nie będzie oznaczać poniżania kogokolwiek, ale wiąże się nieodłącznie z oddawaniem życia za innych.

ks dr Maciej Raczyński-Rożek

Wybór pierwszej niedzieli po Wielkanocy na Święto Miłosierdzia Bożego to nie przypadek. Dziś bowiem kończy się oktawa zmartwychwstania Pańskiego. Ten okres w liturgii Kościoła, wyraźniej niż inne, ukazuje tajemnicę Miłosierdzia Bożego, która najpełniej została objawiona właśnie w męce, śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa. Inaczej mówiąc, nie byłoby dzieła odkupienia, gdyby nie było Miłosierdzia Boga. Związek ten dostrzegła św. siostra Faustyna, która napisała w Dzienniczku: ,,Widzę, że złączone jest dzieło Odkupienia z dziełem miłosierdzia, którego żąda Pan”. (Dz.89). A zrozumieć miłosierdzie Boże, to zrozumieć samego Boga. Dla człowieka współczesnego, który ma dostęp nawet do najnowszych technologii jest to zbyt trudne zadanie. Czy zatem wobec Boga i Jego miłosierdzia pozostajemy bezradni?

Odpowiedź podsuwa nam sam Jezus mówiąc ,,Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli”. A my obyśmy mogli odpowiedzieć tak jak Św. Tomasz po spotkaniu ze zmartwychwstałym Panem: ,,Pan mój i Bóg mój”.

Ks. Michał Dubicki

Nowina o tym, że Jezus zmartwychwstał, do dziś wywołuje różne reakcje. Jedni się cieszą, inni panikują, a wielu to zupełnie nie wzrusza. Wielu pyta, co z tego, że Jezus zmartwychwstał, jeśli ja jestem pogrążony dziś w jakiejś walce, borykam się z poczuciem niespełnionego życia, czy doświadczam cierpienia swojego bądź swoich bliskich?

Śpiewamy w sekwencji wielkanocnej, że miejscem spotkania będzie Galilea, która była uznawana za ziemię pogańską i zepsutą. I właśnie to, co uważam w swoim życiu za miejsce przegrane i trudne, po czym nie spodziewam się niczego dobrego, jest miejscem spotkania z Jezusem Zmartwychwstałym. Spotkania z Jezusem, który może nie zmienia rzeczywistości, która mnie otacza, ale mnie przez nią przeprowadza. I to właśnie może stać się moją życiową Paschą, czyli przejściem ze śmierci do życia, ze smutku do prawdziwej radości.

Ks. Michał Dubicki

Dziś, obchodząc Niedzielę Palmową, nie wspominamy tragicznego wydarzenia z życia Jezusa, ale celebrujemy Jego zwycięstwo, dokonane na drzewie krzyża. Chrystus jako Mesjasz i Król, bierze w posiadanie Jerozolimę-święte miasto królewskie. Pragnie tym samym wskazać na swoje nowe królestwo. Mimo wiwatujących tłumów, wie, co go w tym mieście spotka. Wie, że będzie odrzucony i skazany na śmierć. Jednak inauguruje nowe Królestwo, które nie jest tworem ludzkim,, ale Bożym. I do tego Królestwa należą ci, którzy pójdą za Nim, królem, pełnym miłości i posłuszeństwa aż do śmierci i to śmierci krzyżowej.

Triumfalny wjazd do miasta świętego, jest zapowiedzią naszej życiowej pielgrzymki, do której celu wprowadzi nas kiedyś Chrystus, kiedy przyjdzie w chwale na końcu świata.

Ks. Michał Dubicki

Niekiedy cytuje się sentencję łacińską „dura lex, sed lex” czyli „twarde prawo, ale prawo”, wskazując w ten sposób, że prawa zawsze należy przestrzegać. Jednak prawo bywa bezwzględne, gdyż nie uwzględnia kondycji człowieka tj. jego przeżyć, trudnej historii, stanu zdrowia, czy ducha.

Mistrzami w opacznym rozumieniu a zarazem omijaniu prawa byli faryzeusze. I oni dziś zgodnie z prawem chcą ukamienować kobietę pochwyconą na cudzołóstwie. W myśl przepisów Prawa, Chrystus może rzucić w kobietę kamieniem. Jednak Zbawiciel tego nie robi. Jego naturą jest bowiem miłość, która objawia się w przebaczeniu, a przebaczenie Jezusa to wzięcie na siebie grzechów człowieka i okazanie mu miłosierdzia. Dlatego grzeszna kobieta doświadcza tego, że miłosierdzie odnosi tryumf nad sądem.

Bądźmy zatem i my miłosierni, pamiętając zarazem, że sami go bardzo potrzebujemy.

Ks. Michał Dubicki

Opowieść o marnotrawnym synu wprowadza nas w tajemnicę Bożego miłosierdzia i wypełnia serca nadzieją, że nigdy nie jest za późno; że zawsze można zawrócić, podnieść się z każdego upadku. Bóg zawsze czeka z otwartymi ramionami, aby wziąć nas w objęcia.

Możemy analizować postawę syna, który porzucił dom, ojca nieustannie czekającego i drugiego syna, który nie umiał się pogodzić ze swoim losem. Każda z tych postaci pokazuje złożoność relacji pomiędzy ludźmi, a także naszych relacji do Boga.

Spróbujmy sobie wyobrazić nasze życie bez miłości i wiary w nieskończoną dobroć Boga, który dał Swojego Syna, aby każdy miał w Nim życie.

ks. dr Waldemar R. Macko

Codzienne doświadczenia przypominają nam o przemijalności i kruchości ludzkiego życia. Nikt z nas nie jest wstanie przewidzieć, co stanie się z nami za rok, miesiąc, tydzień, a nawet, co nas czeka w dniu, który właśnie się rozpoczął. Nie wiemy, jak długo będziemy żyli i czy dany nam czas przeżyjemy w zdrowiu i szczęściu.

Dzisiejsza Ewangelia przypomina, że czas nam dany dobiegnie kiedyś końca. Dlatego nie wolno nam zaprzepaścić niczego z tego, co zostało nam ofiarowane. Każdy podarowany dzień jest bowiem wyrazem Bożego miłosierdzia i wyjątkową okazją do poprawy naszego życia.

ks. dr Waldemar R. Macko

Przemienienie nie tylko ukazuje Boską chwałę Jezusa, ale przede wszystkim odsłania fragment przestrzeni, rzeczywistości, w której przebywa zarówno Ojciec jak i Syn. Możemy pokusić się o stwierdzenie, że wybrani uczniowie dostąpili łaski stanięcia na progu wieczności, do której przez Misterium Paschalne powołany został każdy człowiek.

Zwróćmy uwagę na symbolikę tego wydarzenia. Niegdyś Bóg wezwał Mojżesza na górę Synaj, aby przekazać mu kamienne tablice zawierające przykazania. Na Górze Przemienienia sam Bóg oświadcza, że należy słuchać Jego Syna. On jest jedynym pośrednikiem między nami a Bogiem. Jedynie w Nim możemy przystąpić do Ojca i to On jest gwarantem naszego zbawienia.

ks. dr Waldemar R. Macko

Zaspokojenie głodu jest jednym z podstawowych ludzkich pragnień, do których mamy prawo. Podobnie posiadanie dóbr doczesnych jest zgodne z naturą człowieka. Zaufanie Bogu jest natomiast jednym z podstawowych przejawów życia religijnego.

Kuszenie Jezusa pokazuje nam, jak źle mogą być wykorzystywane ludzkie pragnienia, dążenia czy prawa. Zarazem potwierdzona zostaje prawda, że tylko w Bogu ludzkie potrzeby odnajdują swoje autentyczne znaczenie i pełnię.

Rozpoczynamy Wielki Post, czas zadumy i refleksji. Obyśmy potrafili odnaleźć w nim prawdę o nas samych, w pełnej rozciągłości naszego człowieczeństwa i naszego powołania do życia w zjednoczeniu z Bogiem.

ks dr Waldemar R. Macko