Dla nas, ludzi wierzących, żyjących blisko dwa tysiące lat po Chrystusie, słowa zapisane w dzisiejszej Ewangelii są oczywiste. Rozważamy je bowiem w kontekście wielkoczwartkowego cudu ustanowienia Eucharystii. Jednakże dla słuchających Jezusa tak oczywiste one nie były. Co prawda zadeklarowali oni pragnienie posilania się „chlebem życia”, jak słyszeliśmy w zeszłą niedzielę, ale stwierdzenie, że chlebem tym jest Jego ciało, było dla nich gorszące. A jeszcze, jakby tego było mało, Jezus mówi, iż zstąpił z nieba. A przecież obecni tam byli ludzie, którzy znali Go od dzieciństwa. Znali Jego rodzinę i krewnych. Jezus nie był prorokiem ani też uczniem proroków, zatem jak mógł mówić, że zna Boga, co więcej, że od Niego pochodzi, że przyszedł, aby zbawić świat.Zaniechajmy jednak rozważania postaw i słów zgromadzonych przy Jezusie ludzi, a skoncentrujmy się na głównym przesłaniu, które zawiera się w słowach: „Kto we Mnie wierzy, ma życie wieczne” i „Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki”. Wypowiadając te słowa, Jezus wskazuje nam warunki zbawienia: wiara w Niego i życie z Nim w jedności.Niech wypowiadane przez nas w dzisiejszej liturgii Credo będzie wyznaniem wiary, że naszym jedynym Zbawicielem jest Jezus, a życie w pełnej komunii z Nim jest darem, którego pragniemy z całego serca.ks. dr Waldemar R. Macko
Nicolas Poussin, Ustanowienie Eucharystii
1640, Musée du Louvre, Paris..
Bo skoro cały otaczający nas świat przeminie, to ostatecznie na niczym nie możemy się prawdziwie oprzeć, tylko na Bogu, to On jest wszystkim, co mamy, jedynym naszym oparciem. Tylko Bóg i ty, Jedyna Miłość i ty. Cała reszta, choć wydaje się tak pewna i solidna, jest w oderwaniu od Boga jak poranna rosa, która znika, gdy wzejdzie słońce.