Autor: parafiawilanow

Syn i Ojciec otoczeni chwałą, próżno szukać tu naszego ziemskiego ubiegania się o zaszczyty, splendor, uznanie. Chwała Syna i Ojca wynika z miłości do człowieka, ze zbawienia, które przez ofiarę Chrystusa się dokonuje.

Człowiek często myśli o chwale, którą chciałby osiągnąć: być zauważonym, docenionym, nagrodzonym. Takie wizje towarzyszą nam też chyba, gdy myślimy o niebie, tam będę doceniony i wszelkie trudy Bóg mi wynagrodzi. Ale czy w ten sposób, koncentrując uwagę na sobie, nie odbieram chwały Bogu, nie zabieram Jego chwały?

Chwała Boga wypełnia nasz świat przez miłość, dlatego tak ważne jest ostatnie zdanie z dzisiejszego tekstu Ewangelii: „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie”. Wzajemna miłość uczniów Chrystusa jest najpiękniejszym świadectwem wiary, postarajmy się więc wzajemnie sobie wybaczyć, odsuńmy waśnie i gniewy, aby nic nie przekreślało tego świadectwa wiary.

„I rzekł Zasiadający na tronie: Oto czynię wszystko nowe.” Piękny fragment z Księgi Apokalipsy zachęca nas, abyśmy także odkryli, że dzięki Barankowi wszystko staje się nowe. Oby i nasze domy były przeniknięte tą nadzieją, że Boża miłość jest darem dla nas, jest siłą w naszym nawracaniu się i wzajemnym miłowaniu, jest chwałą, która nie przesłania drugiego człowieka, ale nas uświęca i buduje w jedności.

ks. Dariusz Kuczyński

Luca Signorelli, Komunia Apostołów, 1512

ZMARTWYCHWSTANIE – ZWYCIĘSTWO MIŁOŚCI

Obchodzimy dziś niedzielę niedziel. Uroczystą pamiątkę zmartwychwstania Pana Jezusa. Zwycięstwo dobra nad złem, światła nad ciemnością, Pana Boga nad szatanem.

Tego dnia łączymy się z uczniami, którzy biegną do grobu Jezusa i odkrywają, że jest on pusty. Bo Chrystus zmartwychwstał i żyje! Zwyciężył śmierć, piekło i szatana.

Przez cały Wielki Post badaliśmy nasze serca, szukając w nich kamieni blokujących dostęp do łaski zmartwychwstania. Jezus odsuwa te kamienie, abyśmy mogli wkroczyć w życie pełne radości, nadziei i wolności. Świętujmy więc z radością, jakiej świat dać nie może, a jaką przynosi nam w darze Zbawiciel. W Nim mamy wszystko, czego nam potrzeba. Jezus zwyciężył, bo wykonało się, jak śpiewamy w jednej z pieśni paschalnych. Pokazał nam, że warto podjąć krzyż swego życia, nawet jeśli wydaje się on zbyt ciężki. Bo jak pozdrawiają się Ss. Franciszkanki z Lasek: „Przez krzyż do nieba”.

Nadszedł czas, by podnieść głowy i „dążyć do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi”. Obietnica zmartwychwstania pozwala nam radować się niezależnie od sytuacji, w jakiej się znajdujemy. Dziś, gdy dzieci są może niespokojne lub gdy przychodzą do nas na obiad krewni, których trudno nam kochać, i tak możemy być radośni. Podobnie jak Jan, który zajrzał do pustego grobu i uwierzył, i my wierzymy, że ten Jezus, który umarł i został pogrzebany, jest dzisiaj żywy.

Wszystkie Jego słowa są prawdą, bo On je potwierdził własną śmiercią. A najbardziej wiarygodne świadectwo to takie, które głoszący gwarantuje własnym życiem. Jego zmartwychwstanie jest pieczęcią prawdy na całym Jego życiu. Wszystkie obietnice, a wraz z nimi wszystkie nasze nadzieje i pragnienia – zostaną wypełnione. Niech więc zabrzmi w nas radosne, wielkanocne „Alleluja”.

ks. dr Michał Dubicki

W poprzednią niedzielę – pierwszą niedzielę Wielkiego Postu – usłyszeliśmy w Ewangelii o kuszeniu Jezusa po zakończeniu przez Niego czterdziestodniowego postu.

Dzisiejsza Ewangelia ukazuje nam Chrystusa, który wraz z wybranymi uczniami udaje się na górę Tabor, gdzie objawia im swoją Boską chwałę.

Te dwa wydarzenia bardzo konsekwentnie prowadzą nas do zrozumienia istoty Tajemnicy Paschalnej. W kuszeniu przez szatana zwracamy uwagę na ludzką naturę Chrystusa, natomiast Przemienienie ukazuje nam Jego Boską naturę.

W czasie Wielkiego Postu, kiedy w sposób szczególny rozważamy tajemnicę męki i śmierci, wyczekując, by chwała Chrystusa zwycięskiego objawiła się w pełni w Jego zmartwychwstaniu, nie wolno nam zapomnieć, że dzieło naszego pojednania z Bogiem dokonało się dzięki szczególnej ingerencji Słowa, które stało się ciałem.

To sam Bóg, w swojej nieskończonej miłości, chciał nas pojednać ze sobą. On dał swojego Syna, aby stał się jednym z nas i w ten sposób, jako Bóg i człowiek, wyzwolił nas z niewoli śmierci i grzechu.

Nie bez powodu w opisie Przemienienia Ewangelista odnotowuje obecność Mojżesza i Eliasza oraz fakt, że wybrani uczniowie usłyszeli z obłoku głos Boga. Mojżesz i Eliasz, reprezentujący prawo i proroków, stają wobec Tego, w którym wypełniają się wszystkie proroctwa Starego Testamentu i który jest źródłem wszelkiego prawa.

Wraz ze słowami: „To jest mój Syn wybrany, Jego słuchajcie” nastaje nowy czas, nowa epoka, w której zapowiedź zostaje zrealizowana, a prawo znajduje swe wypełnienie w przykazaniu miłości.

W okresie Wielkiego Postu podejmijmy, jako wspólnota, wysiłek przemiany naszego życia. Wsłuchujmy się w sposób szczególny w to, co w tym błogosławionym czasie ma nam do powiedzenia Bóg. Jego zechciejmy słuchać.

ks. dr Waldemar R. Macko

Rafael Santi – Przemienienie – 1518-20 [fragm.]