Kategoria: Komentarze do Ewangelii

Opublikowane w

KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA XIX Niedziela Zwykła – 12 sierpnia 2012 r.

Dla nas, ludzi wierzących, żyjących blisko dwa tysiące lat po Chrystusie, słowa zapisane w dzisiejszej Ewangelii są oczywiste. Rozważamy je bowiem w kontekście wielkoczwartkowego cudu ustanowienia Eucharystii. Jednakże dla słuchających Jezusa tak oczywiste one nie były. Co prawda zadeklarowali oni pragnienie posilania się „chlebem życia”, jak słyszeliśmy w zeszłą niedzielę, ale stwierdzenie, że chlebem tym jest Jego ciało, było dla nich gorszące. A jeszcze, jakby tego było mało, Jezus mówi, iż zstąpił z nieba. A przecież obecni tam byli ludzie, którzy znali Go od dzieciństwa. Znali Jego rodzinę i krewnych. Jezus nie był prorokiem ani też uczniem proroków, zatem jak mógł mówić, że zna Boga, co więcej, że od Niego pochodzi, że przyszedł, aby zbawić świat.
Zaniechajmy jednak rozważania postaw i słów zgromadzonych przy Jezusie ludzi, a skoncentrujmy się na głównym przesłaniu, które zawiera się w słowach: „Kto we Mnie wierzy, ma życie wieczne” i „Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki”. Wypowiadając te słowa, Jezus wskazuje nam warunki zbawienia: wiara w Niego i życie z Nim w jedności.
Niech wypowiadane przez nas w dzisiejszej liturgii Credo będzie wyznaniem wiary, że naszym jedynym Zbawicielem jest Jezus, a życie w pełnej komunii z Nim jest darem, którego pragniemy z całego serca.
ks. dr Waldemar R. Macko


Nicolas Poussin, Ustanowienie Eucharystii

1640, Musée du Louvre, Paris..
Opublikowane w

KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA Niedziela Zesłania Ducha Świętego – 27 maja 2012 r.

„Zesłanie Ducha Świętego” –

Joseph Ignaz Mildorfer, 1750.

Liturgia dzisiejszej niedzieli przypomina nam wydarzenia, które miały miejsce pięćdziesiąt dni po zmartwychwstaniu Jezusa, ale w znakach liturgicznych dokonuje się coś więcej niż tylko wspomnienie, bowiem liturgia jest uobecnieniem wydarzeń zbawczych w naszym życiu. Zatem możemy spojrzeć na Zesłanie Ducha Świętego jak na akt nowego stworzenia, które dokonuje się tu i teraz. Zstąpienie Ducha Świętego było tchnieniem ożywiającym, które napełniło uczniów Chrystusa nowym życiem. Poznali oni potęgę i moc działania Pocieszyciela, który odtąd napełnia swoją mocą Kościół, prowadząc Go na drogach zbawienia.

Jak tchnienie Boga ożywiło stworzonego z prochu ziemi człowieka tak dar Ducha Świętego napełnił nowym życiem pogrążoną w grzechu naturę ludzką. Dlatego Jezus udzielając daru Ducha Świętego Apostołom udzielił im także władzy odpuszczania grzechów w tymże Duchu. Dzieło zbawienia dokonane w Chrystusie i przez Chrystusa ma być głoszone i realizowane przez Apostołów posłanych w mocy Ducha na krańce świata. W tym dziele każdy z nas ma swój udział.

ks. dr Waldemar R. Macko

Opublikowane w

KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA VII Niedziela Wielkanocna – 20 maja 2012 r. Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego

Wniebowstąpienie –

Benjamin West, 1801

Ewangelista Marek w jednym tylko zdaniu przedstawia prawdę wiary, która stanowi treść dzisiejszej uroczystości: „Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga”. Więcej uwagi poświęca natomiast ostatniemu poleceniu skierowanemu przez Jezusa do Apostołów, kiedy to rozsyła ich na cały świat, aby przepowiadali Ewangelię – Dobrą Nowinę o Zbawieniu.

Zastanawiające jest to, że tak ważne dzieło Jezus zleca ludziom, których słabości doskonale zna. Wie o lęku i zwątpieniu, jakie ich ogarnęły po Jego śmierci. Teraz opuszcza ich ponownie, składając jednocześnie na ich barki odpowiedzialne zadanie.

Czyż nie mógł po swoim zmartwychwstaniu pozostać już z nimi – z nami – aż do końca tego świata? Być może takie pytanie zrodziło się w umysłach Apostołów. Jezus daje na nie bardzo prostą odpowiedź: odchodzi, aby przygotować miejsce w domu Ojca. Odchodzi, ale przyśle Pocieszyciela – Ducha Prawdy.

W tym prostym sformułowaniu o przygotowaniu miejsca w domu Ojca zwiera się głębia prawdy o naszym zbawieniu. W tajemniczy dla nas sposób Bóg postanowił zabawić człowieka poprzez ofiarę swojego Syna. Syn Boży stał się człowiekiem, upodobnił się do nas we wszystkim oprócz grzechu. Przyjął mękę i umarł na krzyżu. Zmartwychwstając, zwyciężył śmierć i pojednał nas ze swoim Ojcem. Jednak dla dopełnienia dzieła zbawienia trzeba było jeszcze, by odnowiona w Jezusie natura ludzka została wyniesiona do chwały wszechmogącego Boga, abyśmy mieli w niej udział, abyśmy mieli udział w życiu samego Boga.

Wstępując do nieba, Jezus nie pozostawił nas samych. Trwa z nami w swoim Kościele, prowadzi go mocą Ducha Świętego i umacnia łaską sakramentów.

ks. dr Waldemar R. Macko

Opublikowane w

KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA V Niedziela Wielkanocna – 6 maja 2012 r.

Spośród wszystkich Ewangelistów jedynie św. Jan przytacza przypowieść Jezusa o winnym krzewie i umieszcza ją w szeregu pouczeń skierowanych do Apostołów w czasie Ostatniej Wieczerzy.

Jest to przemówienie, które wygłasza zaraz po ustanowieniu Eucharystii,

a przed modlitwą arcykapłańską.

W tym szczególnym momencie Jezus przygotowuje Apostołów na wydarzenia, które mają wkrótce nastąpić. W przypowieści o winnym krzewie jednoznacznie wskazuje na Siebie, jako na źródło prawdziwego życia. Musi najpierw umrzeć i zmartwychwstać, aby ludzie zjednoczeni

z nim mieli udział w życiu samego Boga.

Zjednoczenie z Chrystusem uzdalnia nas do wydania owocu, którym jest życie wieczne. Ale nie tylko. Uzdalnia nas również do wydawania dobrych owoców – dzieł naszych rąk w życiu doczesnym. Prawdziwe dobro rodzi się jedynie z wypełniania woli Boga.

W tej przypowieści Jezus jednoznacznie daje nam do zrozumienia,

że tylko On jest zbawicielem i poza Nim nie ma innego.

ks. dr Waldemar R. Macko
Opublikowane w

KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego – 8 kwietnia 2012 r.

W Wigilię Paschalną usłyszeliśmy najradośniejszą nowinę: CHRYSTUS ZMARTWYCHWSTAŁ ALLELUJA. Niedziela Zmartwychwstania, cały czas oktawy Wielkiej nocy i każda niedzielna Eucharystia wskazują na ten Pierwszy dzień tygodnia. Spotkanie ze Zmartwychwstałym otworzyło oczy uczniom na to co wcześniej tylko słyszeli. Jeszcze nie wszystko rozumieli. Jeszcze pełni byli obaw, nie wiedzieli jak przekazać misję Jezusa, ani co ich spotka w posłudze, którą posłuszni woli Jezusa podejmowali.

Spotkanie z Jezusem, rozpoczyna w moim życiu nowy czas. Radość przebaczenia grzechów, radość, że nie jestem niewolnikiem grzechu, ale umiłowanym dzieckiem Bożym: "jeżeli umarliśmy razem z Chrystusem, wierzymy, że z Nim również żyć będziemy, wiedząc, że Chrystus powstawszy z martwych już więcej nie umiera, śmierć nad Nim nie ma już władzy".

Nie wiemy co przyniesie jutro, jakie nowe niepokoje i trudności. Chrystus pokonał śmierć i grzech, dlatego ufamy, że trwając w Chrystusie doświadczymy Jego mocy i zwycięstwa w codziennych zmaganiach.

CHRYSTUS ZMARTWYCHWSTAŁ

– NIE TRWAJ W ŚMIERCI GRZECHU

– DLA CIEBIE ZMARTWYCHWSTAŁ.
ks. Dariusz Kuczyński
Opublikowane w

KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA Niedziela Palmowa Męki Pańskiej – 1 kwietnia 2012 r.


Z palmą w ręku wchodzimy w ten najważniejszy tydzień. Zbawcze wydarzenia, które będziemy przeżywać, uświadamiają nam, jak zmienne są ludzkie serca. Ewangelia opisuje szczegółowo ostatnie godziny życia Jezusa. Pada wiele słów, szczególnie słychać: „Hosanna”, ale też „Ukrzyżuj”. Wymieszane ludzkie emocje, nienawiść i domaganie się uwolnienia Barabasza – złoczyńcy.

Kilka dni temu słyszeliśmy fragment z Księgi Mądrości: „Zróbmy zasadzkę na sprawiedliwego, bo nam niewygodny: sprzeciwia się naszym sprawom, wypomina nam błędy naszych obyczajów”. Jak zadziwiające i ciągle aktualne są te słowa. – Ukrzyżuj – krzyczał podpuszczony tłum. – Ukrzyżuj – krzyczę często, gdy drogi moje nie są drogami Bożymi, gdy Jezu
s staje się dla mnie niewygodny. Wejdźmy w ten Wielki Tydzień, w tę konfrontację miłości Zbawiciela i świata, mimo zgiełku i odrzucenia przez wielu, chciejmy za Setnikiem wyznać: „Prawdziwie, ten był Synem Bożym”.

„Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych. I aby wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest PANEM – ku chwale Boga Ojca”. .
ks. Dariusz Kuczyński
Opublikowane w

KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA V Niedziela Zwykła – 5 lutego 2012 r.




W rozważanym dziś fragmencie Ewangelii św. Marek ukazuje nam Jezusa nauczającego i uzdrawiającego. Chrystus głosi królestwo Boże, a swoją naukę potwierdza znakami, głosi Dobrą Nowinę o zbawieniu i potwierdza swoje słowa cudami uzdrowienia.

Jezus przyszedł na ten świat, aby wypełnić wolę Ojca. Gromadzi wokół siebie rzesze uczniów, spośród których wybierze Apostołów. Przychodzi także do konkretnego człowieka, którego pragnie poznać, wejść w jego życie i je przemienić, tak jak uczynił to z teściową św. Piotra i innymi, których uzdrowił. Bóg kieruje swoje słowo do wszystkich razem i do każdego z osobna; wzywa do nawrócenia wszystkich, ale każdego woła po imieniu.

Trzeba dobrze zrozumieć Boży zamysł, aby uchronić się od błędnej interpretacji Boskiego przesłania. Jezus nie przyszedł bowiem na świat, aby uzdrowić wszystkich cierpiących, chociaż czynił to przy każdej sposobności, ale po to, by nas zbawić. Często ulegamy pokusie patrzenia na Boga jako na Tego, który ma spełnić nasze pragnienia, zaradzić problemom, zapominając o tym, co najbardziej istotne i wartościowe. Nie możemy bowiem uzależniać przyjęcia prawdy objawionej od zaspokojenia naszych doczesnych potrzeb – wyrównania krzywd czy zaprowadzenia tzw. sprawiedliwości społecznej.

Znamienne jest stwierdzenie św. Marka, że po całym dniu nauczania i uzdrawiania, po nocy spędzonej na modlitwie, Jezus decyduje się iść dalej. Naturalny jest więc opór uczniów, a zwłaszcza mieszkańców tamtej okolicy – tak bardzo przecież chcieli zatrzymać przy sobie kogoś, kto w trudnej sytuacji pomoże i znajdzie właściwe rozwiązanie. Jezus swoją postawą przypomina nam, że należy czynić wszystko, co w naszej mocy, by ulżyć niedoli swojej i naszych bliźnich. Przede wszystkim jednak należy wypełniać wolę Ojca, troszczyć się o zbawienie w królestwie niebieskim. Tam właśnie zostaliśmy zaproszeni przez Jezusa Chrystusa i w Jezusie Chrystusie.
ks. dr Waldemar R. Macko


Gustave Doré (1832-1883) Ilustracje biblijne

Jezus uzdrawiający

Opublikowane w

Uroczystość Bożego Narodzenia – 25 grudnia 2011 r.



KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA


Uroczystość Bożego Narodzenia – 25 grudnia 2011 r.
Dziś Boże Narodzenie. Bóg-Człowiek, który dwa tysiące lat temu narodził się w Betlejem, dziś rodzi się w naszych sercach i w naszych rodzinach.

Świętej Teresie od Dzieciątka Jezus polecono kiedyś późnym wieczorem przygotować nocną lampkę dla gości.

„Czułam – wspomina później – wielką walkę w sobie. Szemrałam wewnętrznie na osoby i okoliczności, i miałam za złe siostrom zewnętrznym, że dały mi taką pracę w czasie odpoczynku, kiedy one same mogły to całkiem dobrze zrobić. Ale nagle zabłysło światło w mej duszy, wyobraziłam sobie, że służę Świętej Rodzinie w Nazarecie, że przygotowuję lampeczkę dla Dzieciątka Jezus, i wtedy włożyłam w mą pracę tyle, tyle miłości, że zrobiłam to radośnie i z sercem przepełnionym czułością. Odtąd – dodała – zawsze posługuję się tym sposobem, który dał mi takie wspaniałe wyniki”.

Tajemnica prawdziwej chrześcijańskiej miłości polega na tym,

że w drugim człowieku, zwłaszcza w naszych najbliższych, dostrzegamy oblicze Chrystusa. Jak bardzo zmieniłby się świat, gdybyśmy byli dobrzy dla bliźnich nie tylko dlatego, że są oni dla nas dobrzy, lecz ze względu na ukrytego w nich Chrystusa. Wobec prawdziwej miłości nawet najbardziej zagubiony człowiek staje się inny. Musi to być jednak miłość prawdziwa, a nie taktyka. Może wówczas usłyszymy w sercu Jego słowa: „Byłem głodny, a daliście mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić; byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie” (Mt 25,35).

ks. Dariusz Kowalczyk.
Opublikowane w

KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA IV Niedziela Adwentu – 18 grudnia 2011 r.



„Maryjo, znalazłaś łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, który będzie nazwany Synem Najwyższego”.

Słowa anioła są wyrazem bezgranicznej miłości Boga. Na taką miłość można odpowiedzieć jedynie całkowitym oddaniem się: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa”.

Maryja wypowiada te słowa, stojąc w obliczu czegoś, co zupełnie przekracza możliwości ludzkiego rozumu. Wierzy w coś niemożliwego, a później z niezachwianą nadzieją oczekuje na spełnienie się tego,

co po ludzku niemożliwe. „Poddaje się w półcieniu wiary, przyjmując całkowicie i z sercem otwartym to wszystko, co było przewidziane

w planie Bożym” („Redemptoris Mater”, 14).

Tutaj na ziemi żyjemy nieustannie w zagadce. Wiara jest ciemnością, czy więc można się dziwić, że wszystko widzimy jakby

w ciemnościach? Możemy niewiele rozumieć z tego, co Bóg tka

w naszym życiu, ponieważ widzimy tylko lewą stronę gobelinu. Konieczne jest poddanie rozumu przed Bogiem, aby realizował się Jego zamysł.

Dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych. Ale Bóg potrzebuje naszej dziecięcej wiary, by mógł w nas i przez nas czynić cuda.

ks. Dariusz Kowalczyk.

 

Opublikowane w

KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA III Niedziela Adwentu – 11 grudnia 2011 r.



Dzisiejsza trzecia niedziela Adwentu jest w tradycji liturgicznej niedzielą radości. Kościół wyśpiewuje swą wdzięczność, oczekując z nadzieją, że obiecany Zbawiciel przyjdzie, a ziemia wyda plon sprawiedliwości.

Wdzięczność zależy od świadomości ubóstwa. Można być wdzięcznym tylko za to, czym się zostało obdarowanym. Gdy świadomość obdarowania jest minimalna, również i wdzięczność jest zjawiskiem rzadkim w naszym życiu. A przecież wszystko jest darem, nawet to, że oddycham, że mogę chodzić, że funkcjonuję bez żadnych większych trudności. Gdy uświadamiamy sobie, że wszystko otrzymujemy za darmo od naszego Ojca w niebie, to całego życia nie starczy, aby wyśpiewywać Bogu hymn wdzięczności na wzór Magnificat Najświętszej Maryi Panny.

„Głos” wielkiego proroka [św. Jana Chrzciciela] wzywa nas, byśmy przygotowywali drogę Panu przybywającemu na nasze dzisiejsze pustynie, pustynie zewnętrzne i wewnętrzne, spragnione żywej wody, którą jest Chrystus

(Benedykt XVI, 9 XII 2007).

ks. Dariusz Kowalczyk.

 

Opublikowane w

II Niedziela Adwentu – 4 grudnia 2011 r.



KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA


II Niedziela Adwentu – 4 grudnia 2011 r.

W jaki sposób przygotować drogę dla Pana, który przychodzi?

Jego przyjście sprawi – jak pisze św. Piotr – że „niebo ze świstem przeminie, gwiazdy się w ogniu rozsypią, a ziemia i dzieła na niej zostaną spalone”.

Św. Jan od Krzyża zachęca: „Żyj tak, jakby tu nie było nikogo, tylko Bóg i ty, by twego serca nie zatrzymywała jakaś rzecz ludzka” (Rady i wskazówki, II, 65).

Bo skoro cały otaczający nas świat przeminie, to ostatecznie na niczym nie możemy się prawdziwie oprzeć, tylko na Bogu, to On jest wszystkim, co mamy, jedynym naszym oparciem. Tylko Bóg i ty, Jedyna Miłość i ty. Cała reszta, choć wydaje się tak pewna i solidna, jest w oderwaniu od Boga jak poranna rosa, która znika, gdy wzejdzie słońce.

„Kusiciel nie jest do tego stopnia nachalny, żeby nam wprost zaproponował adorowanie diabła – pisze Benedykt XVI. – Proponuje opowiedzenie się za tym, co rozumne, za prymatem świata zaplanowanego, od początku do końca zorganizowanego, w którym Bóg może mieć swe miejsce jako sprawa prywatna, jednak bez możliwości wtrącania się w nasze istotne zamiary. Ukazywanie chrześcijaństwa jako recepty na postęp i ogólny dobrobyt, uważane za właściwy cel wszystkich religii, to nowa postać tej samej pokusy. Dzisiaj przybiera ona formę pytania: Co takiego dał nam właściwie Chrystus, jeśli nie zbudował światowego pokoju, powszechnego dobrobytu, lepszego świata? Co nam przyniósł? Odpowiedź jest całkiem prosta: Boga. Teraz znamy jego oblicze, teraz możemy Go wzywać. Jeżeli uważamy, że to mało, to tylko z powodu zatwardziałości naszego serca (Jezus z Nazaretu, cz. I, 47-50).

ks. Dariusz Kowalczyk.

Opublikowane w

KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA I Niedziela Adwentu – 27 listopada 2011 r.




Rozpoczynamy Adwent – okres przygotowania do uroczystości Bożego Narodzenia, w którym pragniemy rozważać misterium przyjścia na świat Jezusa Chrystusa, naszego Pana i Zbawiciela. To czas przygotowania do lepszego, pełniejszego przeżycia nadchodzącej celebracji Wcielenia Syna Bożego.

Wezwanie do czuwania, które usłyszymy w dzisiejszej Ewangelii, ma nas zachęcić do tego, aby ten czas wykorzystać na refleksję nad miłością Boga do człowieka i przemianę naszych serc. Jednakże kontekst tego wezwania kieruje nasze myśli i uwagę na inne przyjście, to, które dokona się na końcu czasu. Możemy zatem cieszyć się, że przeżywany każdego roku Adwent uczy nas postawy czujności, gotowości na ostateczne przyjście Chrystusa.

W Ewangeliach i pismach apostolskich bardzo często czytamy słowa wzywające do postawy czujności, ponieważ jest ona postawą charakterystyczną dla uczniów Chrystusa.

Na czym polega czuwanie najlepiej pokazał nam sam Jezus, kiedy w godzinie próby czuwał w ogrodzie Getsemani. Zatem, tak jak Jezus nie możemy ulec zmożeniu snem. Nie możemy dać się ogarnąć mrokom nocy. Mamy trwać na modlitwie.

W Biblii noc utożsamiana jest ze złem, sen zaś oznacza bezradność i brak możliwości reagowania na rozgrywające się wokół nas wydarzenia. Doskonale zdajemy sobie sprawę, jak wiele zła otacza dziś każdego ucznia Chrystusa, jak gęsty jest mrok spowijający nasze życie, jak wiele zagrożeń towarzyszy podejmowanym przez nas decyzjom. Wezwanie do czujności jest również przestrogą, abyśmy nie ulegli pokusie i nie poddali się niewoli zła.

„Bądźcie trzeźwi! Czuwajcie! – poucza nas św. Piotr – Przeciwnik wasz, diabeł, jak lew ryczący, krąży szukając, kogo pożreć” (1 P 5,8).

 ks.dr Waldemar R. Macko
Opublikowane w

KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA XXXIV Niedziela Zwykła – 20 listopada 2011 r. Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata




Dzisiejsza Ewangelia doskonale ukazuje treść przeżywanej w ostatnią niedzielę roku liturgicznego uroczystości Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata – Pana i Stwórcy wszelkiego stworzenia.

Przyjście Chrystusa w chwale na zakończenie świata związane jest z sądem ostatecznym. Ostatecznym, ponieważ nie będzie już żadnej możliwości apelacji czy odwołania. Nie będzie możliwości zmiany czegokolwiek. W sposób jednoznaczny zostaną oddzieleni jedni ludzie od drugich, tak jak owce od kozłów. W sposób ostateczny zostanie oddzielone dobro od zła, prawda od fałszu, bez kompromisów i różnych odcieni szarości.

Jedynym kryterium osądu będzie realizacja przykazania miłości. Nie oznacza to jednak, że inne przykazania nie są ważne. Jezus pokazuje jedynie doniosłość i nadrzędność przykazania miłości i przypomina, że to ono jest podstawą wszystkich innych przykazań. Tak zatriumfuje sprawiedliwość, a wszelkie dobro zostanie w pełni wynagrodzone.

Perspektywa takiej sprawiedliwości budzi nadzieję, że warto podejmować wysiłek, że warto się trudzić, pomimo przeciwności i braku zrozumienia ze strony innych osób, mimo że wielokrotnie odnosimy wrażenie, iż nasze wysiłki idą na marne.

Przykłady, którymi posługuje się Jezus, dokonując sądu, przypominają nam prawdę, iż miłość nie jest jakimś abstrakcyjnym stanem ducha, lecz postawą wyrażającą się w konkretnym działaniu, które weryfikuje się w relacjach z naszymi bliźnimi.

 ks.dr Waldemar R. Macko

 

Opublikowane w

XXXIII Niedziela Zwykła – 13 listopada 2011 r.



KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA


XXXIII Niedziela Zwykła – 13 listopada 2011 r.

Temat sądu ostatecznego od zawsze frapuje umysły ludzkie. Często stawiamy sobie pytanie, jak on będzie wyglądał? Dzisiejsza Ewangelia wprowadza nas w tę problematykę.

Przypowieść o talentach, stanowiąca integralną część „Mowy eschatologicznej” Jezusa – nauczania o końcu czasu, w sposób obrazowy, a więc czytelny dla naszego sposobu postrzegania i rozumowania, przedstawia rzeczywistość, która należy już do innego porządku.

Przedstawione w przypowieści osoby: właściciel i jego poddani odzwierciedlają relacje ludzi do Boga. To Bóg jest Stwórcą i Panem wszechświata, który przekazał swoje dzieło w zarząd człowiekowi.

Ten akt ze strony Boga jest swoistego rodzaju zaproszeniem człowieka do współpracy w dziele przemiany i doskonalenia doczesnego porządku.

Każdy człowiek został obdarowany najpierw tym, co najcenniejsze: darem życia, a później wieloma innymi darami i łaskami, w porządku stworzenia i zbawienia, a więc darami koniecznymi do osobowego rozwoju i zbawienia. Ktoś otrzymał więcej, a ktoś inny mniej – każdy na miarę swoich możliwości, tak jak słudzy z przypowieści. W ostatecznym rozrachunku nie jest istotne, ile kto posiada. Ważne jest, co z powierzonym mu dobrem uczynił?

To pytanie każe zastanowić się nad postawą trzeciego sługi, który otrzymawszy jeden talent, ze strachu zakopał go w ziemi. Czy zatem Boga należy się bać?

Bojaźń Boża jest postawą człowieka wobec swojego Stwórcy, w której uznaje on majestat Boga, Jego wszechmoc i potęgę, a zarazem swoją ograniczoność i zależność. Bać się należy raczej konsekwencji tego, co czynimy z własnym życiem i powierzonymi nam dobrami.

 ks.dr Waldemar R. Macko

 

Opublikowane w

KOMENTARZ NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA XXXII Niedziela Zwykła – 6 listopada 2011 r.


 

Przypowieść o pannach rozsądnych i nieroztropnych kończy Jezus wezwaniem do gotowości na Jego powtórne przyjście: „Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny”.

Nie znamy czasu paruzji, jednak ona na pewno nastąpi, gdyż Chrystus wielokrotnie zapewniał o tym swoich uczniów.

Uczta weselna, o której Jezus mówi w przypowieści, jest obrazem zbawienia. Ale nie tylko w tej przypowieści gody weselne posłużyły do przybliżenia prawdy o zbawieniu. Także w Starym Testamencie prorok Izajasz posłużył się takim obrazem. Można więc założyć, że przykład godów weselnych jest oczywisty dla słuchających Jezusa uczniów.

Trudno jednak nie zauważyć opisu zachowań nie tylko niezgodnych z obowiązującym obyczajem, ale wręcz nielogicznych. Ewidentnym tego przykładem jest rada panien roztropnych udzielona nierozsądnym, gdy te zauważyły brak oliwy w swoich lampach. Rada, aby poszły do miasta i nabyły ją u sprzedawcy. Pamiętamy przecież, że zdarzenie to rozgrywa się o północy. Możemy też wskazać inne elementy, które wykraczają poza obowiązujący obyczaj. Panna młoda wraz z przyjaciółkami oczekiwała na przybycie pana młodego w swoim domu rodzinnym, skąd razem udawali się do jego domu na ucztę weselną. W przypowieści mamy inną sytuację. Towarzyszki panny młodej oczekują jej i pana młodego w drodze do domu weselnego. Pośpiesznie zamknięte drzwi domu przeczą gościnności, która nakazywała przyjąć każdego przybyłego na wesele.

Dlaczego więc Jezus wprowadza do swojej przypowieści postawy i zachowania przeczące przyjętym zwyczajom? Wydaje się, że odpowiedzią jest przeciwstawienie zachowania panien roztropnych i nierozsądnych; zwrócenie uwagi na zasadniczą różnicę ich postaw.

Na gody weselne jesteśmy zaproszeni wszyscy, ponieważ Chrystus podarował zbawienie każdemu z nas. Ale to od nas samych zależy, czy ten dar przyjmiemy i czy staniemy się wraz z Nim uczestnikami uczty weselnej w domu Ojca.

Czujność, do której Jezus nas wzywa, polega bowiem na zaangażowaniu wszystkich naszych zdolności, wykorzystaniu wszelkich możliwości i okoliczności, by osiągnąć cel, którym jest zbawienie.

 ks.dr Waldemar R. Macko

 

Dumnie wspierane przez WordPress