Kategoria: Komentarze do Ewangelii

Kiedy pytamy o drogę w nieznanym terenie (co na wakacjach może mieć częściej miejsce niż kiedykolwiek w ciągu roku) i kiedy znajdziemy życzliwego człowieka, aby nam ją wyjaśnił – trzeba dobrze słuchać wskazówek. I tak czynimy, bo zależy nam na trafieniu do celu. Do słuchania trzeba więc dodać pewien wysiłek, aby zrozumieć, może o coś dodatkowo zapytać, bo trzeba sobie wyobrazić drogę – kolejność kroków, trzeba je zapamiętać, może coś zapisać.
Sprawa jest tym poważniejsza im poważniejszy jest cel drogi. Ostatecznie chodzi o życie wieczne, królestwo niebieskie. Jezus, nasz Jedyny Przewodnik do życia wiecznego, jest hojny w słowach o drodze do królestwa Ojca. Bóg sieje prawdę obficie. Mówi jednocześnie, że do człowieka, który „słucha słowa o królestwie, a nie rozumie go, przychodzi Zły i porywa to, co zasiane jest w jego sercu” (Mt 13,19). Nierozumienie może mieć różne przyczyny. Jest to kluczowe słowo w przypowieści o siewcy. Kto przyjmuje słowa Jezusa, rozmyśla nad nimi, rozumie je i żyje nimi – wydaje plon, kto nie rozumie, nie zna – nie chce poznać woli Boga, drogi do życia wiecznego, staje się łupem Złego, diabła. Traci nawet to, co już ma dobrego.
Jak na każdej drodze, także na naszej drodze do życia wiecznego, trzeba będzie Boże słowo próbować zrozumieć codziennie na nowo. Kto nie ustanie w tym wysiłku przyniesie plon obfity.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

W dniu naszego Chrztu Świętego zostaliśmy zanurzeni w tajemnicę Trójcy Przenajświętszej słowami: „Ja ciebie chrzczę w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego“. Od tego momentu towarzyszy nam miłość Boża, która jest źródłem każdego życia.

Jezus nazywa siebie Dobrym Pasterzem i brama owiec. A że nie są to puste słowa, potwierdza tym, że oddaje swoje życie za owce, czyli za ludzi. Ważne jest abyśmy pamiętali, że Bóg zna każdego z nas osobiście i na każdym z nas Mu zależy. Trzeba wręcz powiedzieć, że Bóg walczy o nas. Co więcej za każdego z nas oddaje Pasterz swoje życie, bo każdego człowieka kocha jak własne dziecko. Ta prawda o miłości Boga daje człowiekowi pociechę, choć człowiek nie zawsze tę prawdę przyjmuje. Czasem odrzucamy to co daje nam życie i zapewnia stały grunt pod nogami. To tak, jakbyśmy dawali do zrozumienia Bogu, że my wiemy lepiej. I często się mylimy, czy też inaczej mówiąc grzeszymy raniąc serce Dobrego Pasterza. A to Jezus jest kamieniem węgielnym i fundamentem zbawienia. ,,Bo nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni.”

Ks. dr Michał Dubicki

Wędrówka do Emaus nie była wyprawą poza miasto ani żadną wycieczką. Starając się lepiej ją zdefiniować, należałoby powiedzieć, że była ucieczką. Nie tylko przed prześladowaniami, których się spodziewali po śmierci Mistrza, ale raczej przed tym, co usłyszeli z relacji kobiet, nawiedzających rano grób, i innych uczniów, którzy potwierdzili ich świadectwo.
Uznali za błędne założenie, że Jezus jest Mesjaszem, który „miał wyzwolić Izraela”. Zapewne chodziło im o wyzwolenie spod okupacji rzymskiej, co najprawdopodobniej leżało u podstaw ich zaangażowania w sprawę Jezusa.
Jednak koniunkturalizm nie powinien kierować ludzkimi decyzjami. Dotyczy to wszystkich aspektów naszego życia; zawsze, wcześniej czy później trzeba będzie ponieść jego konsekwencje. W sferze życia religijnego jest on szczególnie naganny.
Intrygujący jest opis spotkania uczniów z Jezusem. Możemy pokusić się o stwierdzenie, że spośród wszystkich uczniów, którzy nie wiedzieli, jak zachować się po wydarzeniach paschalnych, ci dwaj byli najbardziej zagubieni.
Ewangelista stwierdza, że gdy zasiedli za stołem i kiedy Jezus połamał chleb: „oczy im się otworzyły i poznali Go”.
I nie było to tylko rozpoznanie w towarzyszu drogi Jezusa, ale poznanie kim On naprawdę jest.