Kategoria: Komentarze do Ewangelii

Czemu Jezus uzdrawiając głuchoniemego wykonuje gesty: dotyka śliną jego języka i wkłada palce do uszu? Czy nie wystarczyłoby samo słowo: „Effatha”? Przecież wielokrotnie uzdrawiał posługując się samym słowem. Czasem robił to nawet na odległość jak w przypadku sługi setnika. Nie znamy jedynej słusznej odpowiedzi na to pytanie, ale możemy przypuszczać, że Chrystus chciał wzmocnić wiarę głuchoniemego. Nie mógł on przecież usłyszeć słów, które Jezus wypowiadał, ale widział gesty, które były przejrzyste w swojej wymowie. Ten cud podaje się też jako znak zapowiadający ustanowienie sakramentów świętych. Tym różnią się one od zwykłej modlitwy, że oprócz słowa posiadają także gest. Może być, że czasem nasze uszy są zamknięte na słowa jakie padają podczas Mszy świętej. Próbujmy wtedy korzystać z gestów, aby umocnić naszą wiarę.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Bardzo istotne jest zastrzeżenie, które czyni Mojżesz, przekazując narodowi wybranemu Boże przykazania: „Nic nie dodacie do tego, co ja wam nakazuję, i nic z tego nie odejmiecie, zachowując nakazy Pana, Boga waszego, które na was nakładam” (Pwt 4,2). To zastrzeżenie jest łamane w dzisiejszych czasach w obydwie strony. Przede wszystkim jego druga część, która mówi, że Boże przykazania stanowią całość, a nie są zbiorem aforyzmów, z których niektóre mogą nas zainspirować do dobrego życia, a inne sobie odrzucamy jako nieciekawe. Albo przestrzegasz wszystkich przykazań, albo nie ma w tobie w pełni życia Bożego. Pierwsza część Bożego zastrzeżenia, także często nie jest brana pod uwagę. Potrafimy sobie sami tyle nałożyć na siebie dodatkowych zobowiązań i wymagań, których Bóg na nas nie nakłada, że stajemy się sfrustrowani i zgorzkniali, bo do nich nie dorastamy. A przecież nie musimy. Warto patrzeć na ten świat z Bożej perspektywy, czyli jedynej słusznej.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Trudna jest ta mowa. Któż jej może słuchać? Może i nam przychodzi czasem taka myśl. Wolelibyśmy raczej Mesjasza, który jest wojownikiem, królem, który jest magiem, potrafiącym zmieniać jednym poruszeniem różdżki świat na lepsze. Ale nigdy chlebem! To nie mieści się w naszym porządku rzeczy. Może dlatego tak trudno jest nam przyjąć tę prawdę, bo przeczuwamy konsekwencje jakie ona dla nas niesie. Skoro nasz Pan jest jak chleb, to jego uczniowie nie mogą być ponad swojego Nauczyciela.

Świadome przyjęcie Jezusa jako Pokarmu, determinuje nas – Jego uczniów, w postawie ofiary i daru dla drugiego. Czy jestem naprawdę na to gotowy? Ofiarować się tak, aby każdy spotkany człowiek mógł zaczerpnąć ze mnie, z moich zdolności i talentów, aby zaspokoić głód miłości?

Św. Paweł powie: Mężowie, miłujcie żony, bo i Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie. Droga miłości, którą ukazuje Ewangelia, to droga odpowiedzialności jaką podejmujemy za drugiego człowieka. Tego, który jest nam zadany przez Boga. Który, każdego dnia, staje się wezwaniem, do bycia dobrym jak chleb.

Ks. Maciej Czaplińśki

Rozesłanie uczniów to oczywiście część procesu wdrażania ich w posługę, którą będą pełnili po wniebowstąpieniu Jezusa. Przypomnijmy sobie słowa pożegnania z Apostołami: „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata.” Jezus posyłając uczniów, wyposaża ich w szczególne dary. To mocą Jego ostatecznego zwycięstwa nad grzechem, śmiercią i szatanem mogą wypędzać złe duchy i uzdrawiać. Tak jest po dziś dzień i będzie do skończenia świata.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Aby lepiej zrozumieć opisane wydarzenie musimy przywołać, przytoczone przez Ewangelistę Marka w poprzednim, tzn. 5. rozdziale cuda, których dokonał Jezus: uzdrowienie opętanego w krainie Gerazenczyków, kobiety cierpiącej na krwotok i wskrzeszenie córki Jaira, przełożonego synagogi w bliżej nieokreślonym miasteczku w Galilei. Zwłaszcza to ostanie zdarzenie jest dla nas szczególnie istotne, bowiem w rozmowie z załamanym wiadomością o zgonie ukochanego dziecka Jairem, Jezus wypowiada znamienne słowa: „Nie bój się, wierz tylko!”                                                                                 

Możemy zatem w naszym rozważaniu postawić zasadnicze pytanie: czego obawiali się mieszkańcy Nazaretu, ale również zapytać samych siebie: czego tak bardzo obawiamy się w naszej relacji do Pana Boga, że zamykamy się na działanie Jego łaski?

Ks. dr Waldemar R. Macko

„Moja córeczka dogorywa” mówi przełożony synagogi, Jair. „Pewna kobieta od dwunastu lat cierpiała na upływ krwi” dowiadujemy się z relacji Ewangelisty. Oba opisy ukazują osoby, z których w różnym stopniu, ale jednak uchodzi życie.

A w pierwszym czytaniu dowiadujemy się, że „śmierci Bóg nie uczynił” i „do nieśmiertelności Bóg stworzył człowieka”, a „śmierć weszła w świat przez zawiść diabła”. To diabeł jest przeciwnikiem życia, nie Bóg. Bóg jest miłośnikiem życia. Kto należy do Boga, nie umiera, lecz przechodzi ze śmierci do życia.

To jedna z podstawowych prawd naszej wiary. Można się z niej wyśmiewać podobnie do ludzi płaczących w domu Jaira, lub przeciwnie przylgnąć do niej i żyć nią podobnie jak Jair i owa kobieta.

Ks. Tomasz Lis

„Gwałtowny wicher”, „fale bijące w łódź” i „woda ją napełniająca” to obrazy z dzisiejszej Ewangelii. Mogą być one pewnymi metaforami trudnych wydarzeń w naszym życiu. Tracimy kontrolę nad naszym życiem, dopadają nas jakieś nieszczęścia, choroby, tragedie…

Jako osoby, które uważają się za wierzące próbujemy pokładać nadzieję w Bożej pomocy, Boskiej interwencji, ale mamy wrażenie, że Jezus nie odpowiada, nie interesuje się nami, zapomniał o nas. Podobnie jak w dzisiejszej Ewangelii „śpi w tyle łodzi na wezgłowiu”.

Wydaje się, że są to najtrudniejsze momenty w naszym życiu, na naszej drodze wiary. Przeżywamy trudności, wołamy, a Bóg, naszym zdaniem, nie reaguje, milczy.

Jezus dziś chce nam przypomnieć, że zawsze jest w „łodzi naszego życia”. Próbuje przekonać nas, że idąc z Nim przez życie nie mamy się czego obawiać.

Ks. Tomasz Lis

„Jesteśmy pielgrzymami” pisze św. Paweł w drugim czytaniu. To znana, ale ładna i czytelna metafora naszego ziemskiego życia. Jak w każdej pielgrzymce, tak i w przeżywaniu swojego życia trzeba nam kierować się pewnymi zasadami, zajmować konkretne postawy, by odnieść prawdziwy sukces, osiągnąć właściwy cel.

„Według wiary” mamy postępować. To wiara ma nam wskazywać cele, przede wszystkim ostateczny cel naszego życia. I ona nam podpowiada, że jest nim zbawienie duszy, życie wieczne. To wiara mówi nam także jak pokonywać tę drogę. Mamy podczas niej starać się „Jemu podobać”, żyć zgodnie z Jego nauką, być wiernym Jego przykazaniom; pamiętając, że staniemy przed „trybunałem Chrystusa”.

Chciejmy być „Bożymi pielgrzymami” i zapraszajmy innych, by dołączyli do nas.

Ks. Tomasz Lis

W dzisiejszej Ewangelii Jezus bardzo stanowczo mówi: „Zaprawdę, powiadam wam: Wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego”. To mocne stwierdzenie Jezusa może nam się w pierwszym odruchu kłócić z nieskończonym miłosierdziem Bożym. Dlatego trzeba nam poznać kontekst tych słów. Słowa te padają w kontekście uporczywych i przewrotnych oskarżeń Jezusa przez słuchaczy, uczonych w Piśmie o posiadaniu przez Niego ducha nieczystego, działania mocą władcy złych duchów.

Nauka katechizmowa wyróżnia sześć grzechów przeciwko Duchowi Świętemu, które nigdy nie mogą być odpuszczone. Istota postawy tego grzechu sprowadza się do w pełni świadomego i dobrowolnego odrzucenia Bożej prawdy, Jego dobroci, miłości, miłosierdzia i uporczywe trwanie w tym. To zamyka nas na drogę nawrócenia, a w konsekwencji skazuje na potępienie?

Ks. Tomasz Lis

„Będziesz zważał na szabat, aby go święcić, jak ci nakazał Pan, Bóg twój. Nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ani …”, abyście wypoczęli. To słowa z dzisiejszego pierwszego czytania, z Księgi Powtórzonego Prawa. Przypominają nam one, że szabat, a w naszym przypadku niedziela to czas szczególny. Czas szczególnego zadbania o relacje. O relacje z Bogiem. I tu na pierwszy plan wychodzi udział we Mszy św., z całą jej wielowymiarowością. O relacje z ludźmi, poczynając od rodziny, najbliższych. O relacje z samym sobą. To także czas, by prawdziwie odpocząć, nabrać sił na nowy tydzień.

I temu ma służyć nie podejmowanie pracy w niedzielę. Człowiek naszych czasów jakby o tym zapomniał. Nawet nie potrafi odpocząć w tym czasie, nie mówiąc już o oddaniu czci Bogu.

Pierwsze przykazanie kościelne mówi: „W niedzielę i święta nakazane uczestniczyć we Mszy świętej i powstrzymać się od prac niekoniecznych”.

Kształtujmy poprawnie swoje sumienie pamiętając, że to „ Syn Człowieczy jest Panem także szabatu”.

Ks. Tomasz Lis

Dzisiaj Kościół pochyla się nad tajemnicą Trójcy Świętej. Jednym z teologów, którzy szczególnie mocno położyli akcent na tę prawdę wiary był św. Bonawentura. Twierdził on, że na świecie możemy odnaleźć tzw. vestigia trinitatis, czyli „ślady Trójcy Świętej”. W odróżnieniu od wielu teologów nie skupiał się on na tym, że Bóg jest dobry, piękny, prawdziwy, a w związku z tym każde dobro, piękno czy prawda na tym świecie, wskazują na Boga. Bonawentura podkreśla, że Bóg jest miłością. A do miłości potrzeba kilku osób. Dlatego Bóg jest Trójcą Świętą – jednym Bogiem w trzech Osobach. Śladami Trójcy na tym świecie są więc ludzkie relacje miłości. Spróbujmy dzisiaj spojrzeć tak na naszą rodzinę. Jest ona obrazem Trójcy Świętej. Im bardziej kochacie się między sobą, tym bardziej odbijacie w sobie ten obraz Boga. Każdy z nas staje się bardziej sobą nie poprzez życie dla siebie, ale przez ewangeliczną miłość do Boga i do innych.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

„Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz znieść nie możecie. Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy” – w te słowa Chrystusa wsłuchujemy się w uroczystość Zesłania Ducha Świętego. Mówią one o jednym z podstawowych zadań Ducha Świętego. Jezus objawił już wszystko, co Bóg chciał powiedzieć ludziom o sobie i o drodze do siebie. Tylko my nie wszystko jesteśmy w stanie zrozumieć, zarówno indywidualnie, jak i jako Kościół. Dlatego od wieków Duch Święty towarzyszy nam i cierpliwie tłumaczy. Dzięki Niemu możemy odkrywać ciągle inne wymiary Słowa Bożego, inspirować się Nim i kierować w naszym życiu. Prośmy Ducha Świętego, zwłaszcza w chwilach ciemności i zamętu na naszej drodze wiary, aby był dla nas drogowskazem.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek