Kategoria: Komentarze do Ewangelii

„Moja córeczka dogorywa” mówi przełożony synagogi, Jair. „Pewna kobieta od dwunastu lat cierpiała na upływ krwi” dowiadujemy się z relacji Ewangelisty. Oba opisy ukazują osoby, z których w różnym stopniu, ale jednak uchodzi życie.

A w pierwszym czytaniu dowiadujemy się, że „śmierci Bóg nie uczynił” i „do nieśmiertelności Bóg stworzył człowieka”, a „śmierć weszła w świat przez zawiść diabła”. To diabeł jest przeciwnikiem życia, nie Bóg. Bóg jest miłośnikiem życia. Kto należy do Boga, nie umiera, lecz przechodzi ze śmierci do życia.

To jedna z podstawowych prawd naszej wiary. Można się z niej wyśmiewać podobnie do ludzi płaczących w domu Jaira, lub przeciwnie przylgnąć do niej i żyć nią podobnie jak Jair i owa kobieta.

Ks. Tomasz Lis

„Gwałtowny wicher”, „fale bijące w łódź” i „woda ją napełniająca” to obrazy z dzisiejszej Ewangelii. Mogą być one pewnymi metaforami trudnych wydarzeń w naszym życiu. Tracimy kontrolę nad naszym życiem, dopadają nas jakieś nieszczęścia, choroby, tragedie…

Jako osoby, które uważają się za wierzące próbujemy pokładać nadzieję w Bożej pomocy, Boskiej interwencji, ale mamy wrażenie, że Jezus nie odpowiada, nie interesuje się nami, zapomniał o nas. Podobnie jak w dzisiejszej Ewangelii „śpi w tyle łodzi na wezgłowiu”.

Wydaje się, że są to najtrudniejsze momenty w naszym życiu, na naszej drodze wiary. Przeżywamy trudności, wołamy, a Bóg, naszym zdaniem, nie reaguje, milczy.

Jezus dziś chce nam przypomnieć, że zawsze jest w „łodzi naszego życia”. Próbuje przekonać nas, że idąc z Nim przez życie nie mamy się czego obawiać.

Ks. Tomasz Lis

„Jesteśmy pielgrzymami” pisze św. Paweł w drugim czytaniu. To znana, ale ładna i czytelna metafora naszego ziemskiego życia. Jak w każdej pielgrzymce, tak i w przeżywaniu swojego życia trzeba nam kierować się pewnymi zasadami, zajmować konkretne postawy, by odnieść prawdziwy sukces, osiągnąć właściwy cel.

„Według wiary” mamy postępować. To wiara ma nam wskazywać cele, przede wszystkim ostateczny cel naszego życia. I ona nam podpowiada, że jest nim zbawienie duszy, życie wieczne. To wiara mówi nam także jak pokonywać tę drogę. Mamy podczas niej starać się „Jemu podobać”, żyć zgodnie z Jego nauką, być wiernym Jego przykazaniom; pamiętając, że staniemy przed „trybunałem Chrystusa”.

Chciejmy być „Bożymi pielgrzymami” i zapraszajmy innych, by dołączyli do nas.

Ks. Tomasz Lis

W dzisiejszej Ewangelii Jezus bardzo stanowczo mówi: „Zaprawdę, powiadam wam: Wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego”. To mocne stwierdzenie Jezusa może nam się w pierwszym odruchu kłócić z nieskończonym miłosierdziem Bożym. Dlatego trzeba nam poznać kontekst tych słów. Słowa te padają w kontekście uporczywych i przewrotnych oskarżeń Jezusa przez słuchaczy, uczonych w Piśmie o posiadaniu przez Niego ducha nieczystego, działania mocą władcy złych duchów.

Nauka katechizmowa wyróżnia sześć grzechów przeciwko Duchowi Świętemu, które nigdy nie mogą być odpuszczone. Istota postawy tego grzechu sprowadza się do w pełni świadomego i dobrowolnego odrzucenia Bożej prawdy, Jego dobroci, miłości, miłosierdzia i uporczywe trwanie w tym. To zamyka nas na drogę nawrócenia, a w konsekwencji skazuje na potępienie?

Ks. Tomasz Lis

„Będziesz zważał na szabat, aby go święcić, jak ci nakazał Pan, Bóg twój. Nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ani …”, abyście wypoczęli. To słowa z dzisiejszego pierwszego czytania, z Księgi Powtórzonego Prawa. Przypominają nam one, że szabat, a w naszym przypadku niedziela to czas szczególny. Czas szczególnego zadbania o relacje. O relacje z Bogiem. I tu na pierwszy plan wychodzi udział we Mszy św., z całą jej wielowymiarowością. O relacje z ludźmi, poczynając od rodziny, najbliższych. O relacje z samym sobą. To także czas, by prawdziwie odpocząć, nabrać sił na nowy tydzień.

I temu ma służyć nie podejmowanie pracy w niedzielę. Człowiek naszych czasów jakby o tym zapomniał. Nawet nie potrafi odpocząć w tym czasie, nie mówiąc już o oddaniu czci Bogu.

Pierwsze przykazanie kościelne mówi: „W niedzielę i święta nakazane uczestniczyć we Mszy świętej i powstrzymać się od prac niekoniecznych”.

Kształtujmy poprawnie swoje sumienie pamiętając, że to „ Syn Człowieczy jest Panem także szabatu”.

Ks. Tomasz Lis

Dzisiaj Kościół pochyla się nad tajemnicą Trójcy Świętej. Jednym z teologów, którzy szczególnie mocno położyli akcent na tę prawdę wiary był św. Bonawentura. Twierdził on, że na świecie możemy odnaleźć tzw. vestigia trinitatis, czyli „ślady Trójcy Świętej”. W odróżnieniu od wielu teologów nie skupiał się on na tym, że Bóg jest dobry, piękny, prawdziwy, a w związku z tym każde dobro, piękno czy prawda na tym świecie, wskazują na Boga. Bonawentura podkreśla, że Bóg jest miłością. A do miłości potrzeba kilku osób. Dlatego Bóg jest Trójcą Świętą – jednym Bogiem w trzech Osobach. Śladami Trójcy na tym świecie są więc ludzkie relacje miłości. Spróbujmy dzisiaj spojrzeć tak na naszą rodzinę. Jest ona obrazem Trójcy Świętej. Im bardziej kochacie się między sobą, tym bardziej odbijacie w sobie ten obraz Boga. Każdy z nas staje się bardziej sobą nie poprzez życie dla siebie, ale przez ewangeliczną miłość do Boga i do innych.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

„Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz znieść nie możecie. Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy” – w te słowa Chrystusa wsłuchujemy się w uroczystość Zesłania Ducha Świętego. Mówią one o jednym z podstawowych zadań Ducha Świętego. Jezus objawił już wszystko, co Bóg chciał powiedzieć ludziom o sobie i o drodze do siebie. Tylko my nie wszystko jesteśmy w stanie zrozumieć, zarówno indywidualnie, jak i jako Kościół. Dlatego od wieków Duch Święty towarzyszy nam i cierpliwie tłumaczy. Dzięki Niemu możemy odkrywać ciągle inne wymiary Słowa Bożego, inspirować się Nim i kierować w naszym życiu. Prośmy Ducha Świętego, zwłaszcza w chwilach ciemności i zamętu na naszej drodze wiary, aby był dla nas drogowskazem.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

„Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo?” – tymi słowami zwrócili się aniołowie do Apostołów, do których ciągle jeszcze nie dotarło, że Jezus zmartwychwstały nie będzie się im więcej ukazywał, bo wstąpił do Ojca. Może chcieliby, aby nadal było jak do tej pory? Może już odczuwali brak i tęsknotę za spotkaniem bezpośrednim ze swoim Mistrzem? Tymczasem po 40 dniach bycia umacnianymi przez zmartwychwstałego Chrystusa, czeka ich zadanie: „[…] będziecie moimi świadkami w Jeruzalem i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi”.

Podobnie w naszym życiu przeżywamy okresy pocieszenia duchowego, kiedy odczuwamy bliskość Mistrza, kiedy w życiu wiary wszystko jest piękne i odkrywcze. Chcielibyśmy często zatrzymać ten czas. Ale taki okres nie trwa w nieskończoność, ale ma za zadanie nas umocnić, abyśmy świadczyli o Chrystusie i naszej wierze bez względu na nasze uczucia czy stany emocjonalne.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Dzisiejsze czytanie z Dziejów Apostolskich opisuje historię Piotra, który po raz pierwszy w historii dopiero powstającego Kościoła, decyduje się ochrzcić pogan. Tymi poganami byli Korneliusz oraz mieszkańcy jego domu. Zanim jednak do tego doszło Piotr nie umiał rozeznać woli Bożej w tej kwestii. Można nawet stwierdzić, że jego serce było oporne na słuchanie Ducha Świętego. Przed opisanymi w dzisiejszym fragmencie wydarzeniami Piotr miał sen, gdzie widział opuszczające się płótno, a na nim różne zwierzęta. Usłyszał też głos, który mówił: „Zabijaj Piotrze i jedz!”. Zwierzęta te jednak były, według żydowskiego Prawa, nieczyste. Piotr więc odmówił. Głos z nieba podsumowuje całe widzenie słowami: „Nie nazywaj nieczystym tego, co Bóg oczyścił”. To przesłanie dotyczyło przyjęcia pogan do Kościoła. Następnym znakiem byli posłańcy, którzy przyszli po Piotra od Korneliusza. Ono też nie wystarczyło, aby przekonać Apostoła. Dopiero jak Duch Święty sam zstąpił na jeszcze nieochrzczonych, to Piotr zrozumiał. Ta oporność Piotra na zrozumienie woli Bożej może być pocieszeniem dla nas, którzy zmagamy się z rozeznawaniem, czego Bóg od nas chce. Pokazuje bowiem cierpliwość Ducha Świętego i to, że On nam ostatecznie wytłumaczy naszą drogę, jeśli tylko nie zabraknie nam dobrej woli.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Pusty grób – świadectwo zmartwychwstania. Jan pisze, że dla niego to doświadczenie stało się przełomowym, jeśli chodzi o jego wiarę. Przyznaje się do tego, że uwierzył. Czyżby wcześniej nie wierzył w słowa Jezusa i w to, że jest On Mesjaszem? Oczywiście nie. Nie wierzył w zmartwychwstanie, ponieważ, jak sam przyznaje, nie wiedział czym ono jest. A przecież zmartwychwstanie jest kulminacyjnym wydarzeniem dzieła zbawczego. Bez wiary w zmartwychwstanie, jak pisze św. Paweł próżna jest nasza wiara.

ks. dr Waldemar R. Macko

Godzina Syna Człowieczego, Jego wywyższenie, paradoksalnie dokonało się na krzyżu. Nie o takiej chwale swojego Mistrza myśleli Jego najbliżsi – Apostołowie, a zwłaszcza synowie Zebedeusza, którzy pragnęli mieć szczególny udział w Jego Królestwie.      

A przecież Jezus wielokrotnie tłumaczył im, że Jego Królestwo nie jest z tego świata. My również pragniemy mieć jakieś doczesne profity z przynależności do Jezusa i Jego Kościoła. Często tak bywa. Bywa również i tak, że musimy wejść na drogę wyrzeczenia, a niekiedy również cierpienia. Najważniejsze jest jednak to, abyśmy w naszym życiu szukali chwały Boga, bo tylko tak możemy zasłużyć na życie wieczne.

Ks. dr Waldemar R. Macko