Kategoria: Komentarze do Ewangelii

W relacjach Ewangelii znajdujemy tylko dwa fragmenty, w których jest mowa o tym, że Jezus zapłakał. Dzisiejszy, w którym słyszymy, że Jezus zapłakał przy grobie Łazarza i drugi, wspomniany w Ewangelii Łukasza, kiedy Jezus, zbliżając się w swoim triumfalnym wjeździe do Jerozolimy, zapłakał nad całym miastem, które nie rozpoznało czasu swojego nawiedzenia.

Także słowa Jezusa skierowane do płaczących nad Nim niewiast w czasie drogi krzyżowej potwierdzają, że smutek wyrażony przez płacz dotyczy całej, pogrążonej w śmierci ludzkości. Nie tylko Łazarz czy ówcześni mieszkańcy Jerozolimy są obiektem troski Jezusa, ale my wszyscy, wszyscy ludzie od zarania dziejów. I dlatego postanowił nas wszystkich wybawić od śmierci poprzez Swoją mękę i śmierć na krzyżu.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Ostatnie zdania, tego dość długiego fragmentu Ewangelii wyjaśniają nam główne przesłanie całego wydarzenia. Można być niewidomym, ale można także być zaślepionym. Między jednym i drugim nie ma też związku przyczynowego. Ci, którzy dobrze widzą mogą być zaślepieni, a niewidomi mogą mieć serce szeroko otwarte na Boga i drugiego człowieka. To, co nas zaślepia, to przede wszystkim nasz grzech. Nie trzeba zbytniego wysiłku, aby dostrzec, jak wiele w naszych relacjach jest niewłaściwych zachowań. Tym, który może nas z tego uleczyć jest Bóg i Jego bezinteresowna miłość.

Ks. dr Waldemar R. Macko

Spośród wielu wątków przedziwnego, zarówno co do okoliczności, jak i przebiegu, spotkania Jezusa z Samarytanką, chciałbym naszą uwagę skupić tylko na jednym. Na propozycji dostępu do „wody żywej”. Czy nasza odpowiedź na propozycję Jezusa nie byłaby podobna do tej, której udzieliła Samarytanka –  uwolnienie od uciążliwego obowiązku i troski związanej z trudnościami codziennego życia? I chociaż intuicyjnie wyczuwamy, że propozycja dostępu do „wody żywej” przekracza ramy doczesności, to pragnienie łatwego życia często bierze górę nad trudnymi do wyobrażenia dobrami duchowymi, które urzeczywistnią się w nieokreślonej przyszłości. Trzeba nam jednak zbliżyć się do Jezusa – Źródła Wody Żywej i zasmakować Jego zbawczej miłości.

Ks. Waldemar R. Macko

Słyszymy dzisiaj, w drugą niedzielę Wielkiego Postu, fragment Ewangelii o przemienieniu Pańskim. Ten sam opis czytamy 6 sierpnia każdego roku, kiedy obchodzimy święto Przemienienia Pańskiego. Nie bez powodu, ponieważ w czasie Wielkiego Postu mamy umocnić się przeżyciem prawdy o chwalebnej naturze Tego, który jest Prawdą, Drogą i Życiem. Nasze życie jest bowiem pielgrzymowaniem wraz z Jezusem – od góry błogosławieństw, przez górę przemienienia i górę Kalwarii, aż po górę wniebowstąpienia. I tak jak Apostołowie mamy być świadkami wielkich dzieł Boga w naszym życiu.

Ks. dr Waldemar R Macko

„Nie samym chlebem żyje człowiek” mówi nam dzisiaj Jezus w Ewangelii na samym początku Wielkiego Postu. Natomiast w Środę Popielcową Jezus wskazał nam trzy środki, z którym możemy skorzystać, i które mogą nam dopomóc, by ta prawda coraz pełniej wybrzmiewała w naszym życiu.

Pierwszy z nich to POST. Tu namacalnie odmawiamy sobie przysłowiowego chleba, by ćwiczyć swoje ciało, ale też wolę. Zdolność do wyrzeczeń, odmówienia sobie czegoś, co samo z siebie jest dobre i dodaje sił witalnych oraz trwanie w tym umacnia nasze ciało i ducha.

Dzięki temu łatwiej jest nam podjąć systematycznie, nawet w trudnym czasie MODLITWĘ – drugi środek zaproponowany przez Jezusa. Ona ma nas uczyć stawiania Pana Boga i jego woli w centrum. Dzięki niej mamy wzrastać w miłości do Ojca.

Aż wreszcie JAŁMUŻNA, trzeci środek, który ćwiczy nas dzielić się swoim, często ciężko zapracowanym chlebem. Ona uczy nas, że nie tylko „nie samym chlebem” żyjemy, ale że nie żyjemy tylko dla siebie.

Ks. Tomasz Lis

W dzisiejszym Słowie Bożym Bóg przedstawia się jako: święty, łaskawy i pełen miłosierdzia; nieskory do gniewu i bardzo cierpliwy, niepostępujący z nami według naszych grzechów; zsyłający deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych.

Słowo objawiając nam Boga wzywa nas zarazem, by być jak On: święty, doskonały, pełen miłosierdzia. I ukazuje nam praktyczny wymiar tego naśladowania Boga: nie żywić nienawiści do bliźniego, nadstawić drugi policzek, odstąpić płaszcz, iść dwa tysiące kroków, modlić się za nieprzyjaciół.

Wobec tego wszystkiego możemy czuć się trochę zagubieni, zakłopotani, bezradni. Z pomocą przychodzi nam św. Paweł mówiąc, że aby temu wezwaniu sprostać trzeba nam zrezygnować z bycia mądrym na tym świecie, stać się głupim dla świata, by posiąść mądrość Bożą. Ona poprowadzi.

Ks. Tomasz Lis

Autor księgi Mądrości Syracha zaczyna: „Jeżeli chcesz, zachowasz przykazania”, kontynuuje „po co chcesz, wyciągniesz rękę” i dodaje „co ci się spodoba, to będzie ci dane”.

Gdybyśmy tylko na tym pozostali moglibyśmy wyciągnąć wniosek, że Bogu obojętne jest jak postępujemy, co wybieramy, w czym mamy upodobanie. Jednym słowem wzywa nas do „Róbta co chceta”, by posłużyć się swego czasu znanym zawołaniem.

Wówczas wolność człowieka, dar dany nam od Boga, byłaby wyniesiona na piedestał i została oderwana od prawdy i miłości, a tego Bóg nie chce. Dlatego mamy dalej: „Nikomu On nie przykazał być bezbożnym i nikomu nie zezwolił grzeszyć”. A Jezus w Ewangelii nie znosi Prawa Bożego, ale je wypełnia i wzywa nas do tego.

„Błogosławieni, którzy postępują zgodnie z Prawem Pańskim” mówi psalmista. Bądźmy, więc błogosławieni!

Ks Tomasz Lis

„Wtedy twoje światło wzejdzie jak zorza” słyszymy dziś w pierwszym czytaniu, a w psalmie responsoryjnym: „On wschodzi w ciemnościach jak światło”. Natomiast Jezus, o którym słyszymy w aklamacji, że jest „światłością świata” określa nas samych także „światłością świata”. Określając nas w ten sposób stawia przed nami niełatwe zadanie. Niełatwe, ale piękne i konieczne dla świata i wobec świata. Kiedy więc stajemy się owym światłem?

Wtedy, gdy „dzielimy swój chleb z głodnym”, gdy jesteśmy „łagodni, miłosierni i sprawiedliwi”. Świat pełen egoizmu, gwałtu, braku miłosierdzia i niesprawiedliwości – trwający w tego rodzaju ciemności potrzebuje światła dobrych uczynków, bezinteresownych uczynków, potrzebuje miłości, ofiarnej miłości.

Miejmy odwagę, wsparci Bożą mocą odpowiedzieć hojnie i wielkodusznie na wezwanie Jezusa naszego Pana i zaradzić biedzie tego świata.

Ks. Tomasz Lis

W dzisiejszym drugim czytaniu św. Paweł wyjaśnia nam Bożą logikę działania: „Bóg wybrał właśnie to, co głupie w oczach świata, aby zawstydzić mędrców, wybrał, co niemocne, aby mocnych poniżyć […] tak by się żadne stworzenie nie chełpiło wobec Boga”. W naszym zmaganiu się z pokusami pychy i próżnej chwały może nam bardzo pomagać nasza słabość, uświadamianie sobie własnej kruchości i ograniczoności. Ojcowie pustyni, mnisi pierwszych wieków, radzili, żeby wobec takich pokus nawet przypominać sobie swoje grzechy: „Przypomnij sobie swoje uprzednie życie i dawne grzechy, i to, jak będąc poddany namiętnościom, dzięki miłosierdziu Chrystusa doszedłeś do beznamiętności. I jak z kolei odszedłeś od świata, który tak wiele razy i tak bardzo cię poniżał. Pomyśl też o tym: kto cię strzeże na pustyni i kto odpędza demony zgrzytające zębami przeciw tobie? Takie bowiem myśli rodzą pokorę i nie dopuszczają demona pychy” (O praktyce, 33).

Dopóki będzie panował w nas demon pychy, Bóg nie będzie mógł działać w nas wielkich dzieł, aby nie ryzykować potępienia naszej duszy. To dlatego działa On tylko przez małych i pokornych.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

Dzisiejszy fragment z Ewangelii według św. Mateusza, to jedno z tych miejsc, gdzie Ewangelista streszcza bardzo wiele nauk Jezusa w jednym zdaniu: „Odtąd począł Jezus nauczać i mówić: «Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie»”. Mimo że Chrystus pojawiał się w wielu miejscowościach i wygłosił wiele mów, to autor relacji, uważa, że dla naszego zbawienia wystarczy streścić je w tym jednym zdaniu. Jakże więc ważne musi być to zdanie!

Wydaje się, że w dzisiejszych czasach zapomina się o pierwszej części tego zdania. Przekaz Ewangelii ogranicza się do „bliskie jest już królestwo niebieskie”, albo „przyszło już do was królestwo niebieskie”. Innymi słowy, głosi się Chrystusa, który pochyla się nad każdym człowiekiem: grzesznym, niewierzącym, pogubionym, uwikłanym w nałogi, wyznającym różne ideologie. I to jest prawda. Ale jest jeszcze pierwsza część zdania, czyli wezwanie do nawrócenia. Spotkanie z Chrystusem wzywa do odwrócenia się od swojej złej drogi i pójścia za Zbawicielem – jedynym Zbawicielem świata. Taka jest pełna prawda o królestwie Bożym.

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

W dzisiejszym fragmencie Ewangelii według św. Jana pojawia się ciekawe sformułowanie. Jan Chrzciciel mówi o podchodzącym do niego Jezusie Chrystusie: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata”. Nie mówi, tak jak my podczas Mszy Świętej, „grzechy świata”, ale „grzech świata”. Czym jest ten „grzech świata”? Jan Paweł II w swoich katechezach wyjaśnia, że „grzechy osobiste popełniane przez ludzi tworzą jakby «środowisko grzechu», a ono ze swej strony stwarza warunki do nowych grzechów osobistych; niejako pcha ku nim poszczególnych ludzi. Tak więc «grzech świata» nie utożsamia się z grzechem pierworodnym, lecz stanowi jakby syntezę, sumę jego następstw w dziejach poszczególnych pokoleń i z kolei całej ludzkości” (Katechezy o grzechu, 5.11.1986).

Dzisiejsza Ewangelia przypomina nam więc, że Baranek Boży, złożony w ofierze za każdego z nas, nie tylko oczyszcza nas z grzechów osobistych, ale także wyrywa nas ze „środowiska grzechu”, w które jesteśmy uwikłani. Dlatego koniecznie musimy trwać przy Jezusie Chrystusie, aby na nowo nie zanurzyć się w złu.

Ks. Maciej Raczyński-Rożek

„Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie” – takie słowa wypowiada Bóg Ojciec nad Jezusem Chrystusem podczas Jego chrztu w Jordanie. Ukazuje się też Duch Święty w postaci gołębicy, który potwierdza prawdziwość tego, co zostało powiedziane. Inaczej można by to wyrazić, że Duch Święty przynosi te niezwykle głębokie słowa Ojca Jezusowi Chrystusowi – „Tyś jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie”.

Każdy z nas chrześcijan, dzięki sakramentowi chrztu świętego, stał się dzieckiem Bożym, synem w Synu. Można powiedzieć, że w Duchu Świętym Bóg Ojciec wypowiedział nad nami te same słowa: „Tyś jest mój Syn umiłowany”. Dzieje się tak nie tylko w momencie chrztu, ale w każdej chwili naszego życia. Warto sobie to przypominać, zwłaszcza kiedy czujemy się niepotrzebni, bezwartościowi lub opuszczeni przez Boga. Każdy z nas jest umiłowanym dzieckiem Ojca, i każdemu powtarza On nieustannie: „Potrzebuję cię! Powołałem cię i posłałem, i liczę na ciebie!”

Ks. dr Maciej Raczyński-Rożek

W dzisiejszych czasach wśród chrześcijan wypowiadamy bez wahania takie zdania jak „Bóg umarł na krzyżu”, albo „Bóg się rodzi”, albo „ma granice Nieskończony”. Ale czy tak w ogóle można mówić? Z rozumowego punktu widzenia te stwierdzenia nie mają sensu: Bóg, który jest odwieczny, nie może ani się urodzić, ani umrzeć, ani mieć granic. Nad tymi tematami zastanawiali się dwaj wielcy teologowie w V wieku, Nestoriusz i Cyryl, którzy pokłócili się o to, czy Maryję można nazywać „Bogarodzicą” (Bożą Rodzicielką)? Przecież człowiek nie może urodzić Boga. Ostatecznie Kościół orzekł na Soborze w Efezie (431 r.), że od czasów Pana Jezusa takie zdania mają sens, a Maryja była „Bożą Rodzicielką”, ponieważ Jezus Chrystus był prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem w jednej osobie.

W uroczystość Bożej Rodzicielki zadziwmy się na nowo nad tą prawdą, że prawdziwy Bóg naprawdę stał się człowiekiem, aby być „Bogiem z nami” – Emmanuelem.

Ks dr Maciej Raczyński-Rożek